Dwieście lat razem – Aleksander Isajewicz Sołżenicyn

Zamieszczamy poniżej pierwsze polskie tłumaczenie kilku rodziałów dwutomowego dzieła Aleksandra Sołżenicyna, pt “Dvesti let vmeste” (ang. Two Hundred Years Together), omawiającego trudne relacje rosyjsko-żydowskie od 1772 roku.

Pomimo, iż od wydania po rosyjsku w 2003 roku tego Magnum Opus Wielkiego Pisarza upłynęło już 6 lat, nie doczekało się ono niestety tłumaczenia na żaden inny język, poza śladowym wydaniem w języku niemieckim.  Z tym większą radością witamy pierwsze polskie tłumaczenie, gorąco polecając i zachęcając do dalszego jego rozpowszechniania.
Zdając sobie sprawę z niedostatków prezentowanego, dalece niewygładzonego tłumaczenia, tym bardziej powinno nas zastanowić dlaczego elity intelektualne, tłumacze, ośrodki lingwistyczne, wydawnictwa i uniwerstytety, nie zajęły się do tej pory przybliżeniem Czytelnikowi tak znaczącej pozycji wydawniczej. Jakby tego było mało, żaden dziennikarz w Polsce nie ośmielił się nawet wspomnieć o samym fakcie istnienia tego Dzieła. Przyczyna tego stanu rzeczy leży we wszechogarniającej środowiska intelektualne, politycznie poprawnej atmosferze, autocenzurze i duszących oparach filosemityzmu – co upośledza te środowiska przekształcając je w pseudointelektualne karłowate twory. Stan ten należy zmienić, rzucając snop światła prawdy historycznej na zakłamane tematy.
Nasza Redakcja jest dumna, że jako pierwsze miedium w języku polskim – wspominając o właśnie wydanej przez Wielkiego Autora książce, propagując ją, a także wysyłając darmowe kopie oryginalnego wydania rosyjskiego do tłumaczy i profesorów -  przyczyniło się w jakimś stopniu do jej pierwszego tłumaczenia na język polski, z nadzieją że w przyszłości dojdzie do wydania książkowego.

Redakcja BIBUŁY
7 październik 2009


Dwieście lat razem

ALEKSANDER ISAJEWICZ SOŁŻENICYN
DWIEŚCIE LAT RAZEM – CZĘŚĆ I

ROZDZIAŁY 1 – 12
1795-1995
CZĘŚĆ PIERWSZA
W ROSJI DOREWOLUCYJNEJ
ROZDZIAŁ  1. WŁĄCZAJĄC XVIII WIEK
ROZDZIAŁ  2. PRZY ALEKSANDRZE I
ROZDZIAŁ  3. PRZY MIKOŁAJU I
ROZDZIAŁ  4. W EPOCE REFORM
ROZDZIAŁ  5. PO ZABÓJSTWIE ALEKSANDRA II
ROZDZIAŁ  6. W ROSYJSKIM RUCHU REWOLUCYJNYM
ROZDZIAŁ  7. POJAWIENIE SIĘ SYJONIZMU
ROZDZIAŁ  8. NA GRANICY XIX-XX WIEKÓW
ROZDZIAŁ  9. W REWOLUCJI 1905
ROZDZIAŁ 10. W CZASIE DUMY
ROZDZIAŁ 11. STOSUNKI ROSYJSKO-ŻYDOWSKIE PRZED WOJNA ŚWIATOWĄ
ROZDZIAŁ 12. W CZASIE WOJNY (1914-1916)
WPROWADZENIE
Przez pół wieku pracy nad historią rosyjskiej rewolucji wielokrotnie spotykałem się z problemem wzajemnych stosunków rosyjsko – żydowskich. One to wklinowywały się w sprawy, w ludzką psychologię i wywoływały nagromadzone namiętności.
Nie traciłem nadziei, że znajdzie się przede mną autor, który obszernie, równoważnie i obustronnie objaśni nam ten gorący problem. Ale częściej spotykamy zarzut stronniczości,  o winie Rosjan w stosunku do Żydów, także o odwiecznym zwyrodnieniu rosyjskiego narodu i tego jest pod dostatkiem. Ale, z drugiej strony, kto z Rosjan o tym wzajemnym problemie by nie pisał – to w większej części zapalczywie, stronniczo, nie chcąc i nie widząc, co można by zapisać na korzyść drugiej strony
Nie można powiedzieć, że brakuje publicystów, szczególnie wśród rosyjskich Żydów jest ich mnóstwo, znacznie więcej niż rosyjskich. Jednakże w błyskotliwej plejadzie umysłów i piór – do tej pory nie pojawił się taki przekaz lub oświetlenie naszej historii, który znalazłby rozumienie z obu stron.

Ale nie należy przeciągać napiętej do ostateczności struny. Zadowolony byłbym gdybym mógł nie próbować swych sił w tym ostrym konflikcie. Ale też wierzę, że ta próba wniknięcia w ten problem – nie powinna pozostawać „zabronioną”. Historia „żydowskiego problemu” w Rosji (czy tylko w Rosji?) po pierwsze jest bardzo bogata. Pisać o niej, to znaczy usłyszeć samemu nowe opinie i przekazać je czytelnikom. (W tej książce żydowskie głosy zabrzmią bardziej obficie niż rosyjskie).
Ale w przejawach opinii publicznej uzyskuje się najczęściej odpowiedz: „jak iść po ostrzu noża?”. Z obu stron odczuwasz na siebie nacisk możliwych i niemożliwych i jeszcze narastających wymówek i obwinień.
Wszakże odczucie, które prowadzi mnie przez książkę o 200 -stu letnim życiu narodów rosyjskiego i żydowskiego, to wynik pojmowania wszystkich punktów i wszystkich możliwych dróg w przyszłość, odczyszczonych od gorąca przeszłości.
Jak i wszystkie inne narody, jak my wszyscy – naród żydowski był i aktywnym podmiotem historii i obiektem cierpienia i często wypełniał, a bywało, że nieświadomie,  wielkie zadania  nazywane Historią. „Problem żydowski” ujmowano z rozlicznych punktów widzenia zawsze z wielką pasją, a często samooszukiwaniem się. I tak zdarzenia, przebiegające w dowolnym narodzie na przebiegu Historii – zazwyczaj nie dają się ścisłe ustalić opisaniem tego jednego narodu, ale taki opis musi się opierać i na spojrzeniu na narody sąsiadujące.
Zbytnio podwyższona gorączkowość stron, to stan upokarzający obie strony. Jednakże nie może być na Ziemi pytania niegodnego rozmyślania i osądzenia go przez ludzi. Ależ, nagromadziły się w pamięci narodowej wzajemnie krzywdy! Jednakże jeśli zamilknąć ma przeszłość, to kiedy uleczymy pamięć? Póki narodowa myśl nie znajdzie sobie wybitnego pióra, będzie nieczytelnym zgiełkiem, i to już jest groźne.
Nie można minionych dwóch stuleci zamknąć na głucho. I planeta tak samo mała i choć rozdzieleni jednakże znów jesteśmy sąsiadami.
Często odkładałem tę książkę, gdyż z chęcią nie brałbym na siebie ciężaru jej pisania, ale czas mego życia jest na wyczerpaniu i należy zabrać się do dzieła.
Nigdy nie przyznawałam sobie i nikomu prawa do ukrycia tego, co było. Nie mogę przystać do takiej zgody, która polegałaby na nieprawdziwym objaśnieniu przeszłości.
Przyzywam obie strony -  i rosyjską i żydowską – do cierpliwego wzajemnego pojmowania się i przyznawania się do swojej porcji grzechu – bo to za lekko od grzechu odwrócić się na zasadzie – to nie my .
Staram się szczerze zrozumieć obie strony. Dlatego pogrążam się w zdarzenia a nie w polemikę. Staram się dowieść prawdy. Wkraczam w spory tylko w takich nieuniknionych wypadkach, w których sprawiedliwość jest pokryta warstwami nieprawdy. Śmiem oczekiwać tego, że książka nie będzie witana gniewem skrajnych i niezgodnych, i na odwrót – zasłuży na wzajemną zgodę. Mam nadzieję, że znajdę kochających dobro współrozmówców wśród Żydów i wśród Rosjan
Swoje zadanie autor pojmuje tak: w miarę swych sił rozpatrzeć dla przyszłości dostępne wzajemnie i dobre drogi dla stosunków rosyjsko-żydowskich.
1995
Książkę tę pisałem na podstawie historycznych materiałów i poszukiwań, dobra stanowiących, posunięć na przyszłość. Ale też nie należy odwracać wzroku od tego, że w ostatnich latach byt Rosji bardzo burzliwie się zmienił, tak że badany  problem bardzo się oddalił i ucichł w porównaniu z obecnymi problemami rosyjskimi
KRĄG ZAINTERESOWANIA
Jakie mogą być granice założone w tej książce.
Zdaję sobie sprawę z całej złożoności i ogromie przedmiotu. Pojmuję, że w nim jest i metafizyczna strona. Mówią też, że żydowski problem można zrozumieć  tylko i wyłącznie z religijnego i mistycznego punktu widzenia. Bez wątpienia, obecność takiego widzenia sprawy ja uznaję, ale choć o tym napisano liczne księgi, – myślę, że on jest skryty dla ludzi i zasadniczo nie jest dostępny nawet dla znawców.
Jednakże i wszystkie szczegółowe losy ludzkiej historii z pewnością mają mistyczne  związki i wpływy, ale to nie utrudnia nam śledzenie ich w historyczno-bytowym planie.  I chyba nawet odgórne oświetlenie nie zawsze konieczne jest dla rozpoznawania oświetlonych, bliskich nam zjawisk. W granicach naszej ziemskiej obecności możemy sadzić i o Rosjanach i o Żydach miarami ziemskimi. A niebiańskie miary zostawmy Bogu.
Pragnę odpowiedzieć na pytanie tylko w historycznych, politycznych, bytowych i kulturalnych odnoszeniach i wyłącznie tylko w przedziale obustronnej dwuwiekowej obecności Rosjan i Żydów i jednym państwie. Nie śmiem nawet dotykać czterowiekowej (trzywiekowej głębiny europejskiej historii, już dogłębnie nawarstwionej w rozlicznych księgach i bieżących encyklopediach. Nie zabieram się do rozpatrywania historii Żydów i w najbliższych nam państwach,  a to w Polsce, w Niemczech, w Austro – Węgrzech. Ograniczam się na odnoszeniach rosyjsko-żydowskich z podglądem na w XX wiek, znamienny i szczególnie katastroficzny dla życiu obu naszych narodów. Na trudnym wzajemnym doświadczeniu naszego współistnienia, i z próbą rozcięcia nie do pojęcia błędnych i kłamliwych obwinień i z uwzględnieniem obwinień usprawiedliwionych. Książki wydrukowane w pierwsze dziesięciolecia tego wieku już wyraźnie nie zdążyły ogarnąć tego wieku.
Naturalnie, współczesny autor nie może spuścić z oka  z tego już półwiekowego istnienie państwa Izrael i ogromnego wpływy jego na życie europejskie jak i na życie na całym świecie. Taki autor nie może, choćby dla pojemności własnego pojmowania rzeczy, nie podjąć się choćby dla samego siebie, by trochę wniknąć i do wewnętrznego życia Izraela i kierunków duchowych w nim istniejących i nie wolno mu kierować się pozorami, bo to może źle odbić się na książce. Ze strony autora niewspółmierną pretensją byłoby włączać tutaj podstawowe rozpatrywanie zasadniczych pytań syjonizmu i bytu Izraela. Jednakże z wielką uwagą przyjmuję publikację współczesnych kulturalnych Żydów rosyjskich, którzy przeżyli dziesięciolecia w ZSRR, później wyjechali do Izraela i, tym sposobem na swoich doświadczeniach,  mieli możliwość przemyśleń  licznych żydowskich problemów.
ROZDZIAŁ 1
WŁĄCZAJĄC XVIII WIEK
W tej książce nie rozpatruje się przybywania Żydów w Rosji przed 1772 rokiem. Ograniczmy się tylko do nielicznych kart przypominających o bardziej starożytnym okresie. Pierwszym  rosyjsko-żydowskich konfliktem można byłoby przyjąć wojnę Kijowskiej Rusi z Chazarami – ale to nie jest całkiem prawdziwe, bowiem Chazarowie mieli tylko wodzów z judejskiego plemienia, sami byli Turkami, którzy przyjęli judejską wiarę. Jeżeli prześledzić rozumowanie solidnego żydowskiego autora już ze średnich lat naszego wieku J.D. Bruskina to, jakaś część Żydów z Persji, przez Derbieńskie przejście, przeszła nad dolną Wołgę, gdzie w roku 724 po Chr. Powstała Itil – stolica chazarskiego kaganatu¹
Wodzowie plemienni turko-chazarów² nie chcieli muzułmaństwa żeby nie podlegać bagdadzkiemu kalifatowi, ani też chrześcijaństwa – dla ucieczki od opieki imperatora bizantyjskiego; i dlatego  732 r przyjęli judejską religię. Osobna sprawą była obecność żydowskiej kolonii w Bosforskim carstwie (Krym, półwysep Tamański), gdzie imperator Adrian przesiedlił niewolników żydowskich w 137 r, po pokonaniu Bar-Kochby W następstwie społeczność  żydowska na Krymie trwała uporczywie i pod Gotami i pod  Hunami, a szczególnie Kafa (Kercz) zachowała swą żydowskość.  W 933 kniaź Igor zagarnął  czasowo Kercz, Światosław, syn Igora, odbił od Chazarów Przydonie. W 969 Rusini już władali całym Powołżem z Itilem, a rosyjskie okręty pojawiły się przy Semenderze (derbeńskie wybrzeże). – Resztki Chazarów – to Kałmuki na Kaukazie, a na Krymie oni razem z Połowcami stworzyli Tatarów Krymskich. (Karaimowie i Żydzi krymscy, jednakże nie przeszli na muzułmanizm). Dobił Chazarów Tamerlan.
Zresztą, liczni badacze przedstawiają (rzetelnych badaczy brak), że w pewnej liczbie Żydzi przemieścili się w kierunku zachodnim i północno-zachodnim przez południowo rosyjskie przestrzenie. Taki znawca Wschodu i semitolog  Awra-ham Harkawi pisze, że żydowska gmina w dawnej Rosji „tworzona była przez Żydów przemieszczających się z brzegów Morza Czarnego i z Kaukazu, gdzie mieszkali ich przodkowie po prześladowaniach asyryjskich i babilońskich ^3. Do tego poglądu bliski jest i J.D.Bruckus. (Jest pogląd, że to resztki tych „zaginionych” dziesięciu pokoleń Izraela). Taki ruch, może być, dokończył się jeszcze i po upadku Tmutarakanii (1097) od najazdu Połowców. Wg Garkawi`ego, językiem tych Żydów, aż do IX wieku był język słowiański, i dopiero w XVII wieku, kiedy żydzi z Ukrainy uciekali przed pogromami Chmielnickiego do Polski, językiem ich został jidisz, język Żydów w Polsce.
Rożnymi drogami Żydzi dochodzili do Kijowa i osiedlali się tam. Już w czasie Igora dolna cześć grodu nazywała się Kozary; tu Igor osiedlił w 993 r jeńców Żydów z Kerczu. Potem przybywali  jeńcy żydowscy w 965 r z Krymu, w 969 – Chazarzy z Itilja i Semenderu, w 9890 – z Korsunia (Hersonesu), w 1017 z Tmutarakanii. Zjawiali się w Kijowie i zachodni Żydzi: w związku z karawanową drogą handlową Zachód-Wschód, a może być, w końcu XI wieku, w związku z prześladowaniami w Europie w czasie pierwszej wyprawy krzyżowej.
Także i późniejsi badacze potwierdzają chazarskie pochodzenie „indyjskiego elementu” w Kijowie XI wieku. Także wcześniej, na granicy IX-X w. w Kijowie zauważono obecność chazarskiej administracji i garnizonu chazarskiego”. A już w połowie XI wieku żydowski i chazarski element pełnił istotną rolę” ^5. Kijów IX – X wieku był wielonarodowym i etnicznie uciążliwym.
Tym sposobem, w końcu X wieku, w chwili wyboru przez Władymira nowej religii dla Rusów, było pod dostatkiem Żydów w Kijowie i byli wśród nich uczeni mężowie, przypuszczalnie indyjskiej wiary. Ale wybór wiary przebiegł inaczej niż w Chazarii przed 250 laty. Karamzin pisze że: «Wysłuchawszy Hindusów, (Władymir) spytał: gdzie ich ojczyzna? – W Jerozolimie – odpowiedzieli kaznodzieje – ale Bóg w gniewie rozproszył nas po cudzych ziemiach”. „I wy, skazańcy Boży, możecie nauczać innych?” – spytał ich Władymir. – My nie chcemy, jak i wy, pozbawiać się swojej ojczyzny⁶ - odpowiedzieli. Po odbyciu chrztu Rusi, dodaje Bruckus, przyjmuje chrześcijaństwo i część chazarskich Żydów, a co więcej, to z nich pochodził późniejszy, jeden z pierwszych na Rusi, biskup chrześcijański i religijny pisarz – Łuka Żidjata⁷ z Nowogrodu.
Obecność chrześcijańskiej i hinduskiej religii w Kijowie nie mogło nie przywieść uczonych mężów do napięć w stosunkach między nimi. W szczególności one to zrodziły znane w rosyjskiej literaturze „Słowo o prawie i zbawieniu”(środek XI w.): co było utwierdzeniem chrześcijańskiej świadomości wśród Rosjan na wieki wcześniej. „Polemika tu tak świeża i żywa  i taka jak ona jest w listach apostolskich⁸ . A był to dopiero pierwszy wiek chrześcijaństwa na Rusi⁸. Ówczesnych rosyjskich neofitów mocno interesowali Żydzi z powodu ich dociekań religijnych, a w Kijowie, jak raz, mieli możliwość kontaktu z nimi. Ta sprawa wtedy była ważniejsza, niż takie same sprawy później, w pobliżu XVIII wieku.
I tak przez liczne stulecia Żydzi intensywnie uczestniczyli w szerokiej działalności handlowej Kijowa. „W nowych murach grodu (ukończonych w 1037 r) była Brama Żydowska, do której przylegała dzielnica żydowska⁹. Żydzi Kijowa nie spotykali się z jakimikolwiek ograniczeniami, jak też z wrogością ze strony kniaziów, a nawet znaleźli się pod ich protekcją, w szczególności dobrze byli traktowani przez Świętopełka Izjasławicza, albowiem handel i przedsiębiorczość Żydów były korzystne dla skarbu książęcego.
W r. 1113 kiedy, po śmierci Świętopełka, Władimir (były Monomach), mając jeszcze wtedy wyrzuty sumienia, wahał się zająć stolec kijowski przed Świętosławiczem, – buntownicy, wykorzystując  bezhołowie, ograbili dom Tysięcznego… i wszystkich Żydów, będących w stolicy pod bezpośrednim protektoratem lubiącego korzyści materialne Świętopełka. Przyczyną buntu kijowskiego była, jak okazuje się, lichwa żydowska. Z pewnością ci lichwiarze korzystając z ówczesnego niedostatku  pieniędzy  gnębili dłużników niewymiernymi procentami ¹⁰. (Są dowody, n.p. w „Ustawie Monomacha” na to, że kijowscy lichwiarze brali i 50% w roku). Przy tym i Karamzin odwołuje się do kronikarzy i do uzupełnienia W. N. Tatiszczewa, gdzie znajdujemy: „Potem mnogich Żydów pobili i rozgrabili ich domy dlatego, że od nich mnogich obelg doznawali i szkody w handlu chrześcijanom czynili. Mnogość Żydów zebrała się w synagodze, ogrodzili się, uzbroili, jak tylko mogli, i czekali do przyjścia Władimirowa. A po jego przybyciu kijowianie „prosili go serdecznie o wymierzenie sprawiedliwości wobec Żydów za to, że odebrali wszystkie przedsiębiorstwa chrześcijanom i przy Świętopełku mieli wielka swobodę i władzę. Oni i licznych przekabacili na swoją religię”¹¹.  Według M.N. Pokrowskiego kijowski pogrom 1113 roku był socjalnego, a nie narodowego charakteru. (co prawda, przywiązanie do socjalnych rozruchów tego „klasowego” historyka  jest dobrze znane).
Władymir, zajmując kijowski stolec tak odpowiedział żalącym się: „Plemię ich (Żydów) wszędzie, w licznych księstwach, weszło i rozmnożyło się i mnie nie wypada bez porady książąt i przeciw słuszności… pozwolić na zabijanie i grabienie ich, bo wtedy mogą i liczni  niewinni zginać. Dlatego niezwłocznie wezwę książęta na naradę¹². W czasie tej narady przyjęte było prawo o ograniczeniu wzrostu procentów, które Władymir włączył do Ustawy Jarosława. A Karamzin w ślad za Tatiszczewem, dodaje, że według postanowienia rady Władymir „wypędził wszystkich Żydów tak, że od tego czasu nie było ich w naszej ojczyźnie”. Ale tam podano też i tak : ”U kronikarzy przeciwko temu powiedziane jest , że w roku 1124 (w wielkim pożarze) zgorzeli Żydzi i Kijowianie: czyli, że nie byli oni wygnani¹³. (Brydskus wyjaśnia, że to była „w lepszej części miasta cała dzielnica… przy Żydowskiej Bramie łącznie z Złotą  Bramą¹⁴).
W osobliwym przypadku był jeden Żyd w otoczeniu Andrzeja Bogolubskiego we Władymirze. „W liczbie otaczających Andrzeja znajdował się także jakiś Efrem Mojzicz, którego imię po ojcu Mojzicz, albo Mojsejewicz, wskazuje na żydowskie pochodzenie”, i on, według słów kronikarza, był on wśród inicjatorów spisku mającego za cel zabicie Andrzeja^15. Ale jest i taki zapis, że przy Andrzeju Bogolubskim „przychodziło z Nadwołżańskich rejonów wielu Bułgarów i Żydów i przyjmowali chrzest”, a po zabójstwie Andrzeja syn jego Georg uciekł do Degestanu, do żydowskiego księcia”.
Ogólnie, to w okresie Rusi Suzdalskiej świadectwa o obecności Żydów są skąpe, tak jak i  niewielka była tam ich liczebność.
Żydowska encyklopedia zaznacza, że w rosyjskim eposie „Indyjski car”… pod tym carem kryje się ulubiony, ogólny termin wyrażający wroga wiary chrześcijańskiej”, jak i Bohater- Żydowin w klechdach o Ilii i Dobrawie¹⁷. Tu mogą być i resztki wspomnień o walce z Chazarią. I tu występuje wątek religijny tej wrogości i oddzielania się w miastach, z których to powodów Żydów nie wpuszczano do Rusi Moskiewskiej.
Z najazdem Tatarów zahamowana została ożywiona działalność handlowa w Rusi Kijowskiej i liczni Żydzi uciekli do Polski. (Przy czym żydowskie osadnictwo na Wołyniu i w Galicji ocaliło się, niewiele tracąc na liczebności, od najazdu Tatarów). Encyklopedia podaje: “W czasie inwazji Tatarów (1239), którzy zniszczyli Kijów, doznali cierpień także Żydzi, ale w  drugiej połowie XIII w. oni  byli zapraszani przez kniaziów do osiedlania się w Kijowie, choć znajdował się on pod najwyższą władzą Tatarów. Korzystając ze swobód, zapewnionych Żydom i w innych tatarskich posiadaniach, kijowscy Żydzi wywołali tym nienawiść mieszczan do siebie¹⁸. Takie same sytuacje miały miejsce nie tylko w Kijowie, ale i w miastach północnej Rosji, gdzie przy tatarskim panowaniu otworzyła się “droga wielu kupcom bisurmańskim, chazarskim jak też chiwińskim, z dawna doświadczonym w handlu i chytrościach łapownictwa: ci ludzie wykupywali od Tatarów dary naszych kniaziów,  stosowali przesadną lichwę dotykająca szczególnie biednych ludzi, a w przypadku zaległości płatniczej ogłaszali dłużników swoimi niewolnikami i odsprzedawali ich w niewolę. Mieszkańcy Władimira, Suzdala, Rostowa stracili wreszcie cierpliwość i jednomyślnie powstali, przy dźwięku Wieczornych Dzwonów, na tych złych lichwiarzy; niektórych zabili, a innych wypędzili ¹⁹. Powstańcom zagrażało przyjście karnego wojska chana za pośrednictwem wojsk Aleksandra Newskiego. W dokumentach z XV w. wspomina się kijowskich Żydów jako poborców podatków oraz, że posiadali oni znaczne mienie ²⁰.
Przemieszczanie się Żydów z Polski na Wschód, w tym i na Białoruś, daje się zauważyć od XV w.: spotyka się ich jako wykupujących komory celne i jako poborców podatków w Mińsku, Połocku, Smoleńsku, ale jeszcze nie powstają tam ich osiadłe wspólnoty. А po krótkim wygnaniu Żydów z Litwy (1495) „ruch na Wschód został wznowiony ze szczególną energią w początku XVI w. ²¹.
Przenikanie zaś Żydów na Ruś Moskiewską było niezbyt wielkie, chociaż przyjazdowi z zewnątrz „wpływowych Żydów do Moskwy nie stawiano wtedy przeszkód”²². Ale w końcu XV wieku, w samym centrum duchowej i administracyjnej władzy na Rusi, odbywają się jakby niegłośne wydarzenia, jednak mogące pociągnąć po sobą groźne zaburzenia albo głębokie następstwa o duchowym znaczeniu. To tak nazywana „herezja żydziejących”. Według opinii przeciwnika tej herezji Josifa Wołodzkiego: “Błogosławiona ziemia rosyjska  nie oglądała podobnej kusicielskiej myśli od wieku Olgina i Władimirowi ”²³.
Zaczęło się to, według Karamzina, tak: przybyły w 1470 do Nowogrodu z Kijowa Żyd Scharna „umiał urzec tam dwóch zakonników, Dionizego i Aleksieja; zapewnił ich, że prawo mojżeszowe jest najbardziej boskie, że historia Zbawiciela jest wymyślona, że Chrystus jeszcze nie narodził się, że nie powinno czcić się ikon, etc etc.. Zawiązała się herezja żydowska”²⁴. S. Sołowjow dodaje, że Scharna osiągnął to „za pomocą pięciu wspólników, także Żydów”, a czym ta herezja była, to Sołowjow podaje “całkiem widoczną mieszaniną judaizmu z chrześcijańskim racjonalizmem, odtrącająca tajemnicę Trójcy Świętej i bóstwo Jezusa Chrystusa ”²⁵. Potem „pop Aleksy nazwał siebie Abrahamem, żonę swoją Sarą, i zdeprawował, razem z Dionizym, licznych duchownych i wiernych… Aż trudno jest zrozumieć to, jakim sposobem Sacharia mógł tak łatwo pomnożyć liczbę swoich uczniów w Nowogrodzie, jeżeli mądrość jego polegała jedynie na odrzuceniu chrześcijaństwa i w rozsławianiu żydostwa. Prawdopodobne jest, że Sacharia urzekł Rosjan judejską kabałą, nauką czarującą dla ciekawskich ignorantów, a sławną w XV wieku, kiedy liczni i to najbardziej uczeni ludzie… szukali w niej rozwiązania wszystkich najważniejszych zagadek dla umysłu ludzkiego. Kabaliści chwalili się… że oni znają wszystkie tajemnice przyrody, mogą objaśniać sny, zgadywać przyszłość, władać duchami…²⁴.
Przeciwnie, J.I.Hessen, żydowski historyk XX wieku, uważa, nie wskazując jednak żadnych źródeł, że: – ustalono bezsprzecznie, że ani w ustanowieniu tej herezji… ani w jej dalszym rozszerzaniu Żydzi nie brali żadnego udziału²⁷. Słownik Encyklopedyczny Brokhausa i Efrona umacnia ten pogląd, że: «właściwie żydowski element nie grał, wydaje się, w tej nauce szczególnie widocznej roli i sprowadzał się do pewnych obrzędów^{28 „}. Współczesna zaś jemu Żydowska Encyklopedia pisze: «sporne zagadnienie żydowskiego wpływu na sektę teraz, po opublikowaniu “Psałterza żydziejących” i innych materiałów upamiętniających… należy uważać za rozwiązane w twierdzącym sensie²⁹.
“Nowogrodzcy heretycy przestrzegali zewnętrznej układności, wydawali się pokorni, poszczący, gorliwi w wykonaniu wszystkich obowiązków religijnych”³⁰ i to „zwróciło na nich uwagę narodu i przyczyniło się do szybkiego rozprzestrzeniania się herezji³¹”. I kiedy, po upadku Nowogródu, Jan III odwiedził go, to obu początkujących heretyków, Aleksieja i Dionizego, uznawszy wszystkie zalety ich świątobliwości, w 1480 wziął z sobą do Moskwy i mianował ich protojerejami soborów Uspienskiego i Archangielskiego na Kremlu. Z nimi przeszedł tam i rozłam, zostawiwszy korzeń w Nowogrodzie. Aleksij zyskał szczególną łaskę władcy, miał do władcy wolny dostęp i swą tajną nauką nawrócił na herezję „nie tylko kilku wybitnych duchowych i państwowych wyższych urzędników, ale nakłonił wielkiego księcia do ustanowienie metropolity — to jest naczelnika całej Cerkwi Rosyjskiej — powołując na to stanowisko jednego z swoich nawróconych na herezję, archimandrytę Zosima. А oprócz tego nawrócił na herezję i Helenę, synową wielkiego księcia, wdowę Jana Мłodego i matkę możliwego spadkobiercy tronu, “wnuka błogosławionego” Dmitrija³³. Zdumiewające jest szybkie powodzenie i lekkość tego ruchu. To objaśnić można, najwyraźniej wspólnym interesem, wzajemnym zainteresowaniem. “Kiedy przetłumaczono z żydowskiego na język rosyjski “Psałterz żydziejących” i inne utwory, mające na celu zauroczenie niedoświadczonego czytelnika rosyjskiego, a czasem będące wyraźnie tak antychrześcijańskie, że można byłoby myśleć, że zainteresowani nimi będą tylko Żydzi i to judaiści”. Jednakże i “rosyjski czytelnik został zainteresowany…  tłumaczeniami żydowskich religijnych tekstów”, stąd to i — “ takie powodzenie miała propaganda “жидовствующих” w różnych warstwach społeczeństwa³³”. Ostrość i żywotność tego kontaktu z judaizmem przypomina sytuację, jaka zaistniała w Kijowie w XI wieku.
Jednakże arcybiskup nowogrodzki Giennadij koło 1487 obnażył herezję, przysłał do Moskwy oczywiste jej dowody i kontynuował dalsze poszukiwanie dla zdemaskowanie herezji do tej chwili, gdy dla osądzenia herezji został zebrany w 1490 Sobór Cerkiewny (pod przewodnictwem dopiero powoływanego przez metropolitę Zosima). “Z przerażeniem słuchali  oskarżycielskiego wystąpienia Henadiewa… o tym, jak ci odstępcy oczerniają Chrystusa i Matkę Boską, plują na krzyże, nazywają ikony bałwanami, gryzą owe zębami, wrzucają je w miejsca nieczyste, nie wierzą ani w Królestwo Niebieskie, ani w zmartwychwstanie zmarłych i, milcząc przy gorliwych chrześcijanach, arogancko deprawują słabych³⁴”. “Z (soborowego) wyroku widać, co   «жидовствующиe”(„żydokompanie”) nie uznawali Jezusa Chrystusa za Syna Bożego… twierdzili, że Mesjasz jeszcze nie zjawił się… czcili starotestamentową sobotę “ponad niedzielę (niedziela po rosyjsku „bоскресениe”, a słowo to znaczy „zmartwychwstanie”) Chrystusową”³⁵.  Sobór swą decyzją zaproponował stracić heretyków — ale wolą Jana III ich osądzono na uwięzienie a ich heretyckie wierzenia wyklęto. “Taką karę, mając na uwadze surowość tamtego wieku i  znaczenia zepsucia wiary, można uznać za nader miłującą ludzi³⁶.  Historycy jednomyślnie tłumaczą to opanowanie Jana tym, że herezja już pojawiła się pod jego własnym dachem, przyjęli ją „ludzie ogólnie znani i mający wielkie wpływy”, w tej liczbie był “sławny swoim pisarstwem i zdolnościami” Joannów, jak też wszechmogący diakon (o funkcji dzisiejszego ministra spraw zagranicznych) Fiodor Kuricyn³⁷. “Tak wielki liberalizm Moskwy wynikał z czasowej “dyktatury serca” Fiodora Kuricyna. Czarami jego tajnego salonu pasjonowali się sam wielki książę i jego synowa… Herezja nie tylko nie zamierała, ale… wspaniale kwitła i rozprzestrzeniała się… Przy moskiewskim dworze… w modzie była astrologia i magia, razem z kuszącą pseudonaukową rewizją całego starego, średniowiecznego światopoglądu”, i szeroko pojmowanym “ wolnomyślicielstwem, oświeceniowymi pokusami i władzą mody³⁸.
Żydowska encyklopedia jeszcze przedkłada, że Jan III “z politycznych uwarunkowań nie występował przeciwko herezji. Za pomocą Sacharii miał nadzieję wzmocnić swój wpływ na Litwie”, a oprócz tego chciał zachować pozostawienie na wpływowych stanowiskach krymskich Żydów: “księcia i władcy Tamanskiego półwyspu Zachariasza de Grozolfi” i krymskiego Żyda Hozi Kokosa, z bliskiego otoczenia chana Mengij-Giereja ³⁹.
Po soborze z roku 1490 Zosima jeszcze kilka lat pielęgnował tajne stowarzyszenie, ale  to jego działanie zostało odkryte i w 1494 wielki książę rozkazał mu, aby bez sądu i rozgłosu dobrowolnie udał się do klasztoru. “Herezja jednak nie osłabła: był czas (w roku 1498) kiedy jej wyznawcy o mało co nie zdobyli w Moskwie pełni władzy, a protegowany ich Dymitr, syn księżnej Heleny, byłby koronowany na króla⁴⁰”. Ale wkrótce  Iwan  III pogodził się z  żoną  Zofią (z rodu Paleologów) i po 1502 roku tron odziedziczył jej syn Wasilij. (А Kuricyn do tego czasu umarł.)  Niektórzy z heretyków po Soborze 1504 zostali spaleni, inni uwięzieni, jeszcze inni uciekli na Litwę, “gdzie formalnie przyjęli judaizm⁴¹ ”.
Zauważmy, że przezwyciężenie herezji “жидовствующих” dało wstrząs duchowego życia Rusi Moskiewskiej końca XV — zaczęto w XVI wieki uświadamiać sobie potrzeby duchowej oświaty, rozwoju szkół dla duchowieństwa, a z imieniem biskupa Giennadija związane jest składanie i wydawanie na Rusi pierwszej cerkiewnosłowiańskiej Biblii, jeszcze nie istniejącej na prawosławnym wschodzie w postaci jednolitego wydania. Z wynalazkiem drukarstwa, “po upływie 80 lat, ta sama Biblia… została wydrukowana w Ostrorogu (1580 – 82 г.), jak pierwodruk cerkiewnosłowiańskiej Biblii, i wtedy jeszcze to wydanie wyprzedziło   dalsze wydania Biblii  na całym prawosławnym Wschodzie⁴²”.
Szeroko uogólnia to zjawisko i akademik. Z.F. Płatonow: “Ruch “жидовствующих” niewątpliwie zawierał w sobie elementy zachodnioeuropejskiego racjonalizmu… Herezja została zganiona; jej kaznodzieje doznali cierpień, ale stworzony przez nich nastrój krytyki i sceptycyzmu w stosunku do dogmatów i kościelnej struktury nie obumarł⁴³ ”.
Współczesna Encyklopedia Żydowska wspomina „przypuszczenie, że gwałtownie negatywny stosunek do judaizmu i Żydów na Rusi Moskiewskiej, nieznany tam do początku XVI w.”, utrwalił się właśnie od tej walki z “жидовствующими”⁴⁴. Według duchowego i państwowego punktu widzenia wydarzenie takie jest całkowicie prawdopodobne. Ale J.I. Hessen kwestionuje taką opinię: “znamiennie, że tak specyficzne zabarwienie herezji, jak owa “żydowska”, nie przeszkodziło w dalszym rozwoju sekty i w ogóle nie wzbudziło w owym czasie wrogiego stosunku do Żydów”⁴⁵.
W tych wiekach, od XIII do XVIII, w sąsiedniej Polsce powstawała, rosła i umacniała się w swoim stałym życiu najpoważniejsza żydowska wspólnota, którą czekało w niedalekiej przyszłości założenie potęgi rosyjskiego żydostwa, do XX wieku głównej części żydostwa światowego. Od XVI wieku odbywało się “znaczne przemieszczanie się polskich i czeskich Żydów na Ukrainę, na Białoruś i na Litwę’⁴⁶. W XV w. żydowscy kupcy z polsko-litewskiego państwa jeszcze swobodnie przyjeżdżali do Moskwy. Ale to zmieniło się przy Janie Groznym: wjazd żydowskim kupcom został zabroniony. А kiedy w 1550 polski król Zygmunt August zażądał, żeby Żydom pozwolono na wolny wjazd do Rosji, Jan odmówił temu żądaniu takimi słowami: “w swoje państwo Żydom my w żaden sposób wjeżdżać nie pozwalamy, zagnieżdżania się w swoich państwach licha żadnego widzieć nie chcemy, a chcemy tego, żeby Bóg dał aby ludzie w moich państwach mieli spokój i żyli bez każdego zgorszenia. A ty, bracie nasz, naprzód byś o Żydach do nas nie pisał ”⁴⁷, oni rosyjskich ludzi «od chrześcijaństwa odwodzili i trujący napój na nasze ziemie przywozili i paskudztwa licznym ludziom naszym robili»⁴⁸.
Jest legenda mówiąca, że przy zdobyciu Połocka w 1563, po skargach rosyjskich mieszkańców na “lichwiarstwo i uciśnienie” wycierpiane od Żydów, dzierżawców i powierników polskich magnatów, Jan IV kazał wszystkim Żydom w Połocku ochrzcić się, a odmawiających dokonania tego aktu, a było takich równo 300 ludzi, rozkazał, w swojej obecności,  utopić w Dźwinie. Ale historycy staranne, jak na przykład J.I. Hessen, nie tylko nie potwierdzają tej wersji wypadków, chociażby nie w tak ostrym spojrzeniu, ale nawet nie wzmiankują o niej.
Ten sam autor pisze, że przy Dymitrze Samozwańcu I (1605 – 06) Żydzi zjawili się w Moskwie “w dużej stosunkowo liczbie”, jak i inni cudzoziemcy. А w końcu ”Smuty”  ogłoszono, że Dymitr Samozwaniec II (nazywany “Tuszyński Złodziej”) to — “rodem Żydowin”⁴⁹. (О pochodzeniu “Tuszyńskiego Złodzieja” źródła rożnie mówią. Jedne twierdzą, iż był to popi syn z Ukrainy – Matwiej Wieriowkin; “albo Żyd… jak powiedziane to jest we współczesnych dokumentach państwowych”, on “rozumiał, jeżeli wierzyć jednemu cudzoziemskiemu historykowi, język żydowski, czytał talmud, książki rabinów”, “Zygmunt posłał Żyda, który podał się za Dymitra Carewicza”⁵⁰.) Z Encyklopedii Żydowskiej: “Żydzi wchodzili w świtę Samozwańca i ucierpieli przy jego obaleniu. Według niektórych wiadomości… Dymitr Samozwaniec II pochodził z wychrzczonych Żydów i służył w świcie Dymitra Samozwańca I”⁵¹.
Po okresie „Smuty”, przybysze polsko-litewscy, którzy pozostali w Rosji, zostali ograniczeni w prawach, i “polsko-litewscy Żydzi zmuszeni byli, w tym względzie, dzielić los swoich byłych współobywateli”, którym zabroniono jeździć z towarami do Moskwy i do miast położonych poza rzeką Moskwą⁵². (W umowie Moskwiczan z Polakami o intronizacji Władysława zostało ustalone,  że: “Nie nakłaniać nikogo do rzymskiej lub  innej wiary, a Żydom nie wolno wjeżdżać dla handlu do państwa moskiewskiego”⁵³. A podług innych świadectw to — żydowskim kupcom  po okresie „Smuty”pozostawał wolny dostęp i do Moskwy⁵⁴). “Przeciwstawne zarządzenia wskazują na to, że rząd Michaiła Fiodorowicza nie prowadziło zasadniczo polityki prześladowań w stosunku do Żydów… odnoszono się do Żydów bardzo cierpliwie”⁵⁵.

Jednakowoż przez całe panowanie Piotra I nie ma żadnych świadectw o uciskach Żydów, nie wydane ani jednego prawa ograniczającego ich w jakiś sposób. Przeciwnie, przy ogólnej życzliwości do każdego cudzoziemca była szeroko otwarta płaszczyzna działania i dla Żydów, a przy ich niezdolności do asymilacji znajdujemy Żydów i w najbliższym, zaufaniem obdarzonym, otoczeniu cesarza, a to: vice-kanclerz baron Piotr Szafirow (wybitny i twórczy działacz, ale też i skłonny do oszustwa, za co go karał, jeszcze za życia, sam Piotr I, a po śmierci Piotra prowadził dochodzenie senat); jego cioteczni siostrzeńcy Abram Wiesiełowski i nader zbliżony do Piotra, Isaak Wiesiełowski; Anton Derier, pierwszy generał policmajster Petersburga; Wiwier, kierownik tajnego wywiadu; błazen Akosta i inni. W liście do А. Wiesiełowskiswgo Piotr wyraził się tak: “ Dla mnie jest całkowicie obojętnie, czy chrzczony człowiek albo obrzezany, żeby tylko znał się na swoim zadaniu i odznaczał się przyzwoitością”63.  Żydzi prowadzący domy handlowe w Niemieczech występowali o to, żeby rosyjski rząd gwarantował im bezpieczeństwo handlu z Persją przez Rosję ale tej gwarancji nie otrzymali”4.
W początku XVIII w. rozwinęli Żydzi handlowe działanie i na Małorusi, o rok przed  uzyskaniem prawa, do takiego handlu, przez wielkoruskich kupców. Hetman Skoropacki wiele razy ogłaszał dekrety o wysiedleniu Żydów, ale oni nie podporządkowywali się, a przeciwnie, liczba Żydów w Małoruś wzrastała “.
Katarzyna I w 1727, na krótko do śmierci, ustępując naleganiu Mienszykowa, kazała wysiedlić Żydów z Ukrainy (tu “mógł mieć znaczenie udział Żydów w przemyśle winnym ”) i z rosyjskich miast. Ale to polecenie jeżeli i zaczęło, w jakiejś mierze, dochodzić do skutku, to nie utrzymało się i roku”6.
W 1728, za Piotra II, pozwolono na “dopuszczanie Żydów na Małoruś, jak ludzi pożytecznych dla handlu krajowego”, najpierw jako “czasowy pobyt”, a nieco później “czasowy pobyt” przekształcił się w stały pobyt”i na to znalazły się dowody. Za panowania  Anny to prawo zostało rozpowszechnione w 1731 na Smoleńską gubernię, w 1734 — i na Slobodzką Ukrainę (bardziej na północno-wschód od Połtawy). Razem z tym dopuszczono Żydów do dzierżawy roli od ziemian, do handlu winami, a w 1736 dopuszczono i dostawę przez Żydów wódki z Polski także i do skarbowych szynków Wielkorusi 67.
Należy wspomnieć i figurę finansisty Lewiego Linmanna pochodzącego z krajów bałtyckich. Kiedy przyszła cesarzowa Anna Ioannowna jeszcze żyła w Kurlandii, niebywale silnie potrzebowała pieniędzy, “i być może, że już wtedy Lipmann okazał się być jej pożyteczny”. Jeszcze przy Piotrze przejechał do Petersburga. При Piotrze II on “zostaje agentem finansowym albo też jubilerem przy carskim dworze”. W czasie intronizacji Anny Ioannownej on utrzymuje “wielkie powiązania z dworem” i mianowany jest  nadkomisarzem.
“Mając bezpośrednie stosunki z cesarzową, Lipmann znajdował się w szczególnie mocnym o związku z jej faworytem Bironem… Współcześni twierdzili, że… Biron zwracał się do niego po rady na tematy państwowego rosyjskiego życia. Jeden z ambasadorów przy rosyjskim dworze pisał… można powiedzieć… że “właśnie Lipmann kieruje Rosją”. Później te oceny współczesnych poddawane zostały pewnemu złagodzenkiu. Jednakże Biron “przekazał  Lipmannowi prawie całkowicie kierowanie finansami państwa i  powierzył mu różne handlowe monopole”69. (“Lipmann kontynuował swoje funkcje przy dworze carskim i wtedy, kiedy Anna Leopoldowna… zesłała Birona”70.)
Nie bez wpływu zaś zostawał Lipmann i na ogólny stosunek Anny Ioannowna do Żydów. Chociaż w 1730, przy wstępowaniu na tron, Anna w liście do swojego ambasadora przy hetmanie Małorusi wyrażała niepokój: “Słyszymy, że ku kupiectwu z małorosyjskiego narodu kieruje się niewielka liczba ludzi i że bardziej handlem zajmują się Grecy, Turcy, z Żydzi”71 (stąd jeszcze raz można wysnuć, że wysyłanie 1727 ludzi nie była reralnmą), — tak to zostały wykonane i dekrety Anny — z roku 1739 o zakazie Żydom dzierżawy ziemi w Małorusi, i z roku 1740 o wysyłaniu stamtąd za granicę koło 600 Żydów. (Тому, oczywiście, przeszkadzały jeszcze i interesy ziemian.)
Elżbieta zaś, na rok do intronizacji, wydała dekret (grudzień 1742): “ W całym naszym imperium Żydom żyć jest zabronione; ale teraz nam wiadomo stało się, że owi Żydzi jeszcze w naszym imperium, a najbardziej na Małorusi pod różnymi pozorami zamieszkanie swoje kontynuują, od czego nie ma innego owocu, lecz jeno ten, że od takowych wrogów imienia Chrystusa Zbawiciela  nasi wiernopoddani największa szkodę ponoszą i dlatego polecamy aby z całego naszego imperium wszyscy męskiej i żeńskiej płci Żydzi, z całym ich majątkiem, natychmiast wysłać za granicę i w przyszłości bezwarunkowo nie wpuszczać, nawet gdy ktoś z nich zechce przyjąć wiarę  chrześcijańską greckiego obrządku”73.
Temu dekretowi Elżbiety “nadano szeroki rozgłos. Jednako natychmiast robiono próby skłonienia monarchini do ustępstw”. Wojskowa kancelaria donosiła z Małorusi do Senatu, że oto już wysłano 140 ludzi za granicę, ale “zakazanie Żydom importu towarów pociągnie po sobą zmniejszenie państwowych dochodów”74. I Senat podał informację cesarzowej o tym, że “od zeszłorocznego dekretu o niewpuszczaniu Żydów w obszar imperium handel, tak na Małorusi, jak i we wschodnich  guberniach, poniósł duży uszczerbek, a razem z tym poniesie i skarb państwa poprzez zmniejszenia dochodu z ceł”. Императрица w odpowiedzi podała te słowa: “Оd wrogów Chrystusowych nie pragnę interesującego zysku” 75.
Hessen kończy, że tym sposobem, “Rosja za Elżbiety  została bez Żydów”. Żydowski zaś historyk S. Dubnow ustala, że przy Elżbiecie, jak “obliczył jeden współczesny historyk… do froku 1753 z Rosji zostało wypędzonych 35 000 Żydów”77. Cyfra bardzo już różni się od skutków niespełnionego polecenia Anny Ioannownej jako, że na 3 lata wcześniej — wysłano z całej Ukrainy koło 600 Żydów, a w doniesienia Senatu dla Elżbiety mowa jest o rzeczywistym wysyłaniu 142 Żydów78. W. I. Tielnikow wypowiada79 domysł, że tego „współczesnego historyka” w ogóle nie było, a tym “współczesnym historykiem”, którego, ani jego pracy, Dubnow z jakiegoś powodu nie nazywa dokładniej, mógł być E. German, publikujący tę cyfrę całkiem nie wspólcześnie wypadkom, ale równo sto lat później, w roku 1853, i znów bez każdego odsyłacza do źródeł, za to  z dziwnym dodaniem, że “Żydom kazano opuścić kraj pod groźbą kary śmierci”80, okazującym niewiedzę tego historyka (i innych) nawet o tym, że właśnie Elżbieta przy obejmowaniu tronu zniosła karę śmierci w Rosji (i owszem – z uczucia religijnego). Przy tym Tielikow zaznacza, że najwybitniejszy żydowski historyk Henryk Grec (Graetz) nic nie pisze o wykonaniu owych dekretów Elżbiety. Porównajmy, że i według Slizberga, w czasie panowania Elżbiety zaledwie “robiono próby wyprowadzenia Żydów z Ukrainy”81.
Szybko trzeba uznać za prawdopodobne, że spotkawszy liczny opór Żydów, ziemian i  urzędników państwowego aparatu, dekret Elżbiety został niewykonanym, albo słabo wykonanym, jak i poprzednie podobne dekrety.
Przy samej Elżbiecie na widocznych stanowiskach służyli Żydzi. Był przeznaczony do spraw państwowych i “obsypany carskimi łaskami” dyplomata Isaak Wiesiełowski, — i on także przyłączał się do poczynaniach kanclerza А. Bestużewa-Riumina o niewyganianiu Żydów. (Później wykładał rosyjski język spadkobiercy tronu, przyszłemu Piotrowi III; a brat jego Fiodor pod koniec panowania Elżbiety został kuratorem Uniwersytetu Moskiewskiego.) 82. Wypada zaznaczyć jeszcze i wywyższanie saskiego handlowca Griszteina, luteranina, który przyjął prawosławie po niefortunnym handlu z Persją i spędzeniu tam lat w niewoli.
Zaciągnął się on do Pułku Prieobrażenskiego, był wśród czynnych uczestników elżbietańskiego przewrotu, dostał w nagrodę tytuł adiutanta, z dziada pradziada szlachta i, nie wiele i nie mało, — 927 dusz pańszczyźnianych. (Jakże beztrosko rozrzucali tymi duszami pańszczyźnianymi najbardziej prawosławni carowie) Jednakże w następnym czasie “powodzenie sprawy otumaniło głowę Grunsteina”. I tak śmiercią generalnemu prokuratorowi, to znów nocą porą na drodze rozniósł i pobił krewnego faworyta Aleksieja Razumowskiego (nie wiedząc kogo zabił). ”Zabójstwo na drodze» już mu nie uszło na sucho i za to został zesłany do Ustjugu.
Piotr III, w ciągu swoje pół roku panowania, nie zdążył w żaden sposób zając się żydowskim problemem. (Chociaż, być może, pozostawała na jego sercu blizna po niejakim “Żydzie Musafi, który udzielał młodemu Piotrowi, jeszcze w Holsztynie, wielkich kredytów”, co w konsekwencji  doprowadziło holsztyński skarb państwowy do ruiny. Żyd Musafi i który “ukrył się szybko gdy tylko została ogłoszona pełnoletność wielkiego księcia”84.
A tak się zdarzyło (i czy było to przypadkowe?), że przy pierwszym pojawieniu się Katarzyny II w Senacie, bezpośrednio po objęciu tronu carskiego, okazało się, że w pierwszej kolejności Senat ma zając się zagadnieniem ewentualnego pozwolenia Żydom na wjazd do Rosji. (I już większość senatorów imiennie zgodziła się na wydanie tego zezwolenia). Sama Katarzyna , jawnie usprawiedliwiając się przed europejską opinią, zostawiła po sobie notatkę jak ta sprawa przebiegała w Senacie. Jeden z senatorów przeczytał jej do wiadomości zawieszającą sprawę  uchwałę Elżbiety. Katarzyna całkowicie zgadzała się z projektem zezwolenia Żydom na wjazd, ale jeszcze chwiejnie czuła siebie po przewrocie i pragnęła ukazać swój prawosławny neofityzm.  “Zacząć panowanie dekretem o wolnym wjeździe Żydów byłoby złym środkiem do uspokojenia umysłów; uznać zaś wolny wjazd Żydów za szkodliwy było niemożliwością”85. Katarzyna więc rozkazała odłożyć rozpatrzenie projektu. I jeszcze, po upływie kilku miesięcy, w manifeście o pozwoleniu cudzoziemcom na osiedlanie się w Rosji, dopisała: “oprócz Żydów”. (W dziesięć lat później wyjaśniała Diderotowi: zagadnienie wjazdu dla Żydów zostało postawione wtedy nie w porę.) “.
Jednakże – chwila została została wybrana dobrze. Żydzi zza granicy wytrwale krzątali się wokół  sprawy dopuszczeniu im wjazdu do Rosji a byli też podtrzymani wstawiennictwem z samego Petersburga, z Rygi, z Małorusi: jako, że tam miejscowy handel “mało wzmacnianym był i tak jak wszystkim obcym kupcom, tak i Żydom, dozwolono w końcu na swobodne w Małorusi odbywanie targów ”87.
W pełni zgadzając się z tymi wstawiennictwami, ale pomimo wszystko obawiając się o swoją prawosławną reputację cesarzowa została zmuszona… uciec się do konspiracji! Wymyśliła, dla obejścia swoich własnych praw, polecić kilku żydowskim kupcom kolonizację niedawno zdobytej i jeszcze pustynnej Noworosji, a skupić nakierowanie tej sprawy do Rygi, jednak dokładnie przesłaniając narodowość tych kupców i we wszystkich dokumentach nazywać tych Żydów “noworosyjskimi handlowcami”. W rzeczywistości zaproszeni Żydzi, osiadli w Rydze,  “zajmowali się tu swoim zwyczajnym handlem”. A oprócz tego Katarzyna rzeczywiście “korzystała z każdej okazji, żeby umieścić Żydów w Noworosji, dbając tylko o to, by nie wywoływało to  nadmiernego oficjalnego rozgłosu”. Kierowała do Małorosji Żydów z Litwy, z Polski, z tureckich jeńców i uchodźców od hajdamaków.
I tak przyszedł  1772 rok, pierwszy rozbiór Polski, w którym Rosja odzyskała dla siebie Białoruś, i z nią olbrzymią 100 – tysięcznym żydowską populacją. Od tego roku należy datować pierwsze znaczące historyczne skrzyżowanie żydowskiego i rosyjskiego losu.
Przybycie Żydów do ziemi polskiej zaczęło być bardziej zauważalne od XI wieki; książęta, jak też królowie, brali pod swoją opiekę “każdych czynnych przedsiębiorczych przybyszów” z  Europy Zachodniej. Żydzi znajdowali się pod królewską ochroną i uzyskiwali niejednokrotnie wielkie przywileje (w XIII w. od Bolesława Wspaniałego, w XIV od Kazimierza Wielkiego , w XVI od Zygmunta I i od Stefana Batorego). Czasem przeplatało się to antyżydowskimi działaniami (w XV przy Władysławie Jagielle i przy Aleksandrze, w tym czasie były dwa żydowskie pogromy w Krakowie). W XVI wieku w wielu polskich miast wprowadzono getto, częściowo dla bezpieczeństwa samych Żydów. Nieustanna wrogość żydostwo odczuwało od katolickiego duchowieństwa. Ale widocznie ogólny bilans życia w Polsce był dla Żydów sprzyjający, gdyż “w pierwszej połowie XVI – go wieku liczba żydowskiej ludności w Polsce znacznie wzrosła dzięki imigracji ”. W tym tez czasie Żydzi “uzyskali szeroki udział w wiejskiej gospodarce ziemian podejmując zajęcie zwane arendą… między innymi dzierżawą zajazdów i karczm, wyrobem i handlem winami”.
Jak już resztki Księstwa Kijowskiego, po zrujnowaniu go przez Tatarów,  weszły od XIV w. w skład Księstwa Litewskiego, a potem zostały włączone do Polsko-litewskiego państwa, to wtedy „Żydzi z Podola i Wołynia powoli przenikali i na Ukrainę” — w okolice Kijowa, Połtawy i Czernichowa. Proces ten przyśpieszył się, kiedy po zawarciu Unii Lubelskiej (1569) wielka część Ukrainy przeszła bezpośrednio do Polski. Podstawową ludnością tych stron było prawosławne chłopstwo, długo mające znaczne swobody i uwolnienie od podatków. Teraz zaczęła się intensywna kolonizacja Ukrainy przez polską szlachtę przy udziale Żydów.
“Kazakow przywiązano do ziemi i zobowiązano do pańszczyzny i danin… Katoliccy ziemianie obarczali prawosławnych chłopów rozmaitymi podatkami i obowiązkami, i w tej eksploatacji  części Żydów przypadła smutna rola”. Żydzi wykupywali „od panów-ziemian  ”propinację”, to jest prawo do wytwarzania i sprzedaży wódki”, oraz uzyskiwali prawo działalności i w innych dziedzinach gospodarki“. Żyd-arendarz, zajmując miejsce pana, otrzymywał, oczywiście niecałkowicie, tylko w znacznej mierze, – tę władzę nad chłopem, która wcześniej należała do właściciela ziemskiego i taki Żyd-arendarz… starał się wyciągnąć z chłopa możliwie największy zysk. W takiej sytuacji nienawiść chłopa … skierowała się i na katolickiego pana, i na Żyda-arendarza. I oto z tego powodu, „kiedy w 1648 г. rozpętało się straszne powstawanie Kozaków pod przewodnictwem Chmielnickiego, Żydzi, na równi z Polakami, padli ofiarą”, zginęły dziesiątki tysięcy Żydów 90.
Żydzi, “przyciągani na Ukrainę naturalnymi jej bogactwami i zachęcani do tego przez polskich magnatów, kolonizującymi kraj, zajęli znaczące miejsce w gospodarczej stronie jej życia… Służąc interesom właścicieli ziemskich i rządu… Żydzi ściągnęli na siebie nienawiść ludności”. N.I. Kostomarow dodaje do tego, że Żydzi “dzierżawili nie tylko różne dziedziny ziemiańskiej gospodarki (Polaków), ale także i prawosławne kościoły, nakładając opłaty za chrzest niemowląt ”.
Po powstaniu, zgodnie z Białocerkiewską umową (1651) “ Żydom było zwrócone prawo osiedlania się w całej Ukrainie… “Жиды, jak przedtem, byli obywatelami i arendarzami w majątkach jego Królewskiej Mości i w majątkach szlachty, tak i teraz powinno pozostać” ’9“.
“Około osiemnastego stuleciu handel winem i wódką stał się prawie głównym zajęciem Żydów ”. – “Ten proceder często tworzył napięcia między Żydem a pozbawionym praw chłopem”, który pił w szynku nie z dostatku, a z powodu skrajnej biedy.
Spośród ograniczeń, które czasem nakładano się na polskie żydostwo, z nalegania  katolickiego kościoła, był zakaz posiadania chrześcijańskiej służącej. Jeżeli ten zakaz był respektowany to tylko wśród Polaków. Z Rosji, z powodu poboru rekruta  i podatków państwowych,  uciekało wielu Rosjan do Polski. Ci zbiegowie byli pozbawienie praw w Polsce . I dało się słyszeć w dyskusji w obecności carycy Katarzyny na posiedzeniu Komisji   Kodeksowej (1767 – 68), że w Polsce “ Żydzi wielu zbiegłych Rosjan  zatrudniają u siebie do posługi ” 9 В.
Jednakże, ekonomicznie żywo utrzymując stosunki z otaczającą ludnością, żydostwo Polski w ciągu pięciu wieków pobytu tam nie dopuściło do siebie zewnętrznego wpływu. Przemijały wieki za wiekami i z ich upływem następował coraz większy rozwój Europy lecz polskie żydostwo pozostawało bryłą skamieliny samą w sobie, wszyscy z wykształceniem jak najbardziej nieuwspółcześnionym. Polskie żydostwo pozostawało nierozdzielone i to z trwałą wewnętrzną organizacją. (А jak by nie powiedzieć, to te warunki jeszcze i do połowy XIX wieku zachowane m w Rosji – były, od samego początku żydowskiej diaspory, jak  najbardziej korzystne dla zachowania   Żydów jako jedności religijnej i narodowej.)
Całkowicie żydowskim życiem kierowały miejscowe kahały, wyrosłe, ze swoimi rabinami, z najgłębszego wnętrza żydowskiego życia. W Polsce kahał był pośrednikiem między żydostwem z jednej strony i władzami centralnymi i samorządowymi z drugiej. Kahał zbierał podatki dla korony i za to był ochraniany przez władze. Kahał też prowadził zbiórki pieniężne na pokrycie żydowskich potrzeb społecznych, ustalał prawidła dla handlu i rzemiosł – handel mieniem, dokonanie wykupu albo dzierżawy mogło odbywać się tylko za pozwoleniem kahału. Starsi kahału posiadali również i karną władzę nad żydowską ludnością. Sprawa sądowa między Żydem i Żydem mogła być prowadzona tylko w systemie kahalnym, a przegrywający sprawę w sądzie kahalnym nie mógł złożyć apelacji do sądu państwowego, a gdyby takową złożył popadał pod herem (rodzaj klątwy religijnej i wyobcowanie ze wspólnoty). “Demokratyczne zasady, leżące u podstawy kahału, były wcześnie podeptane przez oligarchię….” – pisze liberalny historyk J. I. Hessen, dodając – “Kahał dość często stawał też i wbrew drodze narodowego rozwoju ”- “Zwykli ludzie nie posiadali faktycznie żadnego dostępu do organów społecznego samorządu. Starsi kahału i rabini, zazdrośnie chroniąc swoją władzę… trzymali ludową masę z dala od siebie ” –  „Rabini, korzystając z samodzielności przy rozstrzyganiu zagadnień religijnych, znajdowali się  w całkowitej zależności od kahału przy rozstrzyganiu innych spraw, gdyż kahał zatrudniał rabina  na służbę”. Z innej strony – “bez podpisu rabina uchwały kahału nie miały siły sprawczej”. — “Kahały, nie posiadające autorytetu w narodzie, podtrzymywane były w swoim gospodarowaniu przez  współdziałanie z rządem państwowym ” —.
Pod koniec XVII i w XVIII wiekach Polska rozdzierana była wewnętrznym nieładem, waliło się życie gospodarcze i nasilała się  nieograniczona niczym samowola magnatów. “ W czasie długiej, dwuwiekowej agonii Polski… zbiedniałe żydostwo, moralnie upadłe, zastygnąwszy w dawnym, średniowiecznym porządku, daleko odpadło od Europy ” “. G.. Gretz pisze o tym tak: “ W żadnym czasie Żydzi nie przedstawiali tak smutnego widoku, jak w okresie od końca XVII do połowy XVIII wieku, i tak jak gdyby to zostało zamierzone, ich podnoszenie z dna mogło wyglądać na cud. W tragicznym przebiegu stuleci byli nauczyciele Europy zostali doprowadzeni do dziecięcego stanu, albo, mówiąc wyraźniej…. do starczego niedorozwoju umysłowego ” • •.
“W XVI wieku duchowe przewodnictwo nad żydowskim światem koncentruje się w niemiecko-polskim żydostwie… Żeby zapobiec możliwości asymilacji narodu żydowskiego z otaczającą ludnością, duchowi jego kierownicy od dawna wprowadzali odpowiednie zasady mające na celu izolowanie swojego narodu od i odcinanie jego kontaktów z sąsiadami. Posługując się autorytetem Talmudu… rabini omotali życie społeczne i indywidualne każdego Żyda złożoną siecią zaleceń religijno-porządkowego charakteru, które… przeszkadzały zbliżeniu z innowiercami”. Realne i duchowe potrzeby “poświęcone zostały na ofiarę zestarzałym formom ludowego życia ”,  - – „na ślepo wykonanie obrzędowości przeobraziło się dla narodu jakby w sam cel istnienia żydostwa… Rabinizm, zastygnąwszy w martwej formie, kontynuował trzymanie w łańcuchach i myśl i wolę narodu”.
Więcej niż ponad dwu tysiącletnie zachowanie się narodu żydowskiego jako jednolitego narodu, choć będącego  w rozproszeniu, wywołuje zdumienie i szacunek. Ale jeżeli przyjrzeć się   jakimś okresom szczegółowo, czy to na przykład w okres polsko-rosyjski z XVI w. i nawet do polowy XIX, ta jedność tę osiągnięto dość drastycznymi działaniami kahałów, i wtedy nie wiadomo  czy trzeba te działania kahałów należy szanować za to tylko, że wynikały z religijnej tradycji. Во  nam, Rosjanom, — nawet małą część takiego izolacjonizmu stawiają zawsze za wstrętną winę.
Po przejściu żydostwa pod władzę rosyjskiego państwa cały ten wewnętrzny system, w trwaniu którego hierarchia kahałów była wielce zainteresowana, zachowała się i, jak przewiduje J.I.  Hessen, z wszystkimi tymi rozdrażnieniemi umysłów, które od połowy XIX wieku narosły wśród oświeconych Żydów przeciwko skamieniałej talmudycznej tradycji. – „Przedstawiciele panującej w żydostwie klasy dołożyli wszystkich starań, aby przekonać [rosyjski] rząd o potrzebie zachowania odwiecznych ich instytutucji, odpowiadających interesom i rosyjskiej i żydowskiej panującej klasy”  – „kahał wraz z rabinatem posiadał absolutną władzę, i tą władzą dość często nadużywał; rozgrabiał społeczne środki, deptał prawa biednych ludzi, nieprawidłowo nakładał podatki, mścił się na osobistych wrogach”100.
W końcu XVIII w. jeden z gubernatorów przyłączonego do Rosji kraju pisał w notatce do wykładu: ”rabin, duchowy sąd i kahał, powiązane między sobą ciasnymi więzami, mając wszystko w swojej władzy i rozporządzając nawet samym sumieniem Żydów, panuje nad nimi całkowicie, bez żadnego zwracania uwagi na władze państwowe”101.  А kiedy, jak raz, w XVIII wieku wśród wschodnio-europejskiego żydostwa rozwinął się z jednej strony silny religijny ruch chasydów, a z drugiej strony zaczął się oświatowy ruch Moisieja Mendelsona w kierunku świeckiego wykształcenia, – kahały energicznie rozpoczęły działania potępiające jednych i drugich. W 1781 rabinat wileński rzucił na chasydów «herem», w 1784 zjazd rabinów w Mohylewie ogłosił chasydów jako stojących «poza prawem», a ”ich majętność jako pozbawioną praw dziedziczenia”. W ślad za tym czerń w pewnych miastach dokonała napadów z rozgrabieniem domów chasydów”102, był to taki wewnątrz-żydowski pogrom. Chasydów prześladowali najokrutniejszymi i nawet nieuczciwymi sposobami, nie ograniczając  się nawet do doniesień do władz rosyjskich z fałszywi oskarżeniami chasydów o antypaństwowe działania.  Zresztą, w 1799, a to po doniesieniu złożonym przez chasydów, władze aresztowały członków kahału wileńskiego za ukrycie pieniędzy z zebranych podatków. Ruch chasydzki rozprzestrzeniał się, w niektórych guberniach nawet z wielkim powodzeniem. Rabinat poddawał księgi chasydzkie publicznemu spaleniu, zaś chasydzi występowali jak obrońcy narodu przeciwko nadużyciom kahałów. ”W tę porę religijna walka zasłoniła, wydaje się, pozostałe problemy żydowskiego życia » 103.
Przyłączona do Rosji w 1772 część Białorusi składała się guberni Połockiej (później nazwaną Witebską) i Mohylewskiej. W odezwie do mieszkańców tych guberni  zostało ogłoszone przez Katarzynę rozporządzenie mówiące, że mieszkańcy tych guberni  – “jakiego by nie byli pochodzenia i nazwania”, od chwili ogłoszenie tego zarządzenia będą mili prawo do publicznego wyznawania swej wiary i do posiadanie swej własności” –  a jeszcze, że zostaną obdarzeni                ”wszyscy tymi prawami, swobodami i przywilejami, z których korzystają wszyscy dawni poddani”. Tym sposobem, Żydzi zostali zrównani w prawach z chrześcijanami, czego w Polsce byli pozbawieni. Do tego dodany było szczególny punkt o Żydach obiecujący im, że ich społeczeństwa ”zostaną pozostawione i zachowane przy wszyscy tych swobodach, z których oni teraz… korzystają”104 — co oznaczało, że Żydzi nie tracili nic z praw jakie mieli w czasie panowania polskiego. Prawda, ze tym samym zachowana została dawna władza kahałów, i Żydzi w swojej kahalnej organizacji zostawali, jak dawniej, odizolowani od innej ludności, jeszcze nie weszli w ten handlowo – przemysłowy stan, który by  i odpowiadać mógł ich dotychczasowym głównym zajęciom.
Na początku Katarzyna unikała wrogiej reakcji polskiej arystokracji oddającej panowanie, jak też i wywołania niesprzyjającej reakcji ze strony swych prawosławnych poddanych. Ale Katarzyna odnosząc się ze współczuciem do Żydów i czekając od nich na ekonomicznego wsparcia dla kraju, przygotowywała dla nich prawa gwarantujące im wielkie swobody. Już w 1778 roku Białoruś objęta została prawem, niedawno nadanym całej Rosji, a mówiącym o tym, że      posiadający kapitał do 500 rubli. tworzą od zaraz stan mieszczan, a posiadający większą sumą tworzą stan kupców, podzielonych na trzy gildie w zależności od stanu posiadania zadeklarowanej swojej własności, i zostają uwolnieni od powszechnego podatku, a płacą jedynie 1 % od kapitału,  ”zadeklarowanego zgodnie z sumieniem” 105.
To postanowienie posiadało szczególnie duże znaczenie, bowiem zaburzało trwające do tej pory  odizolowanie narodowe Żydów (zamiarem Katarzyny było naruszenie tego odizolowania). Ta uchwała obalała tradycyjne polskie spojrzenie na Żydów jako na osobny element wewnątrzpaństwowy. Podrywała i system kahalny i jego siłę przymusu. ”Od chwili wejścia w życie tego prawa zaczyna się proces wdrażania Żydów w rosyjski organizm państwowy … Żydzi licznie skorzystali z prawa do zapisywania się do stanu kupieckiego” — i tak na przykład, w guberni mohylewskiej 10 % od żydowskiej ludności zostało kupcami (z chrześcijańskiej ludności kupcami  zostało tylko 5,5 %) 106. Żydzi-kupcy uwalnili się teraz od poddaństwa w kahałach i już nie musieli w  szczególności zwracać się do kahału o pozwolenie na każde odłączenie się od miejscowego kahału, jak to musieli wcześniej. Teraz swoje sprawy prowadzili w gminnym magistracie na ogólnie obowiązujących zasadach.(W roku 1780 przybywającą Katarzynę Żydzi mohylewscy i szkłowscy witali pochwalnymi odami.)
Z zaistnieniem Żydów-kupców przestała istnieć w dokumentach państwowych rubryka  ”Żydzi”. Wszyscy pozostali Żydzi powinni teraz być zapisani także do jakiegoś stanu i oczywiście mogli być zapisani tylko do stanu mieszczan. Na początku pragnących zapisania do stanu mieszczan było niewielu – a to powodu tego, że w tym czasie roczny podatek od mieszczan wynosił  60 kopiejek, a od Żydów – 50 kopiejek. Jednakże innej drogi im nie pozostawiono. А od roku 1783 tak jak Żydzi-mieszczanie, tak i Żydzi-kupcy, podatek musieli wnosić nie do kahału, a do magistratu na wspólnych dla wszystkich zasadach, a dowód osobisty, uprawniający do wyjazdu, otrzymywali również od magistratu.
To posunięcie umocowało się powszechnej nowym miejskim ustanowieniu roku 1785, które brało pod uwagę tylko stany, a w żaden sposób nie uwzględniając narodowości. Zgodnie z tym ustanowieniem wszyscy mieszczanie (a znaczyło to – i wszyscy Żydzi) zdobywali prawo udziału w miejscowych stanowych władzach i obejmowaniu stanowisk społecznych. ”W warunkach tamtego czasu, oznaczało to, że Żydzi zostali równoprawnymi obywatelami… Włączenie w kupiectwo i mieszczaństwo w postaci równoprawnych członków stało się wydarzeniem o dużym społecznym znaczeniu” i powinno zamienić Żydów w ‘”społeczną siłę, z którą nie można było nie liczyć się, a tym samym ich moralne samopoczucie zostało wzmocnione”107. To też ułatwiało Żydom i praktyczną obronę ich życiowych interesów. «W tym czasie handlowo-przemysłowy stan, tak samo jak i miejskie społeczeństwa, korzystały z szerokich uprawnień samorządowych… tym sposobem, w ręce Żydów, na równi z chrześcijanami, została przekazana znaczna władza administracyjna i sądowa, dzięki czemu żydowska ludność uzyskała siłę i znaczenie w społecznym i państwowym życiu»108. Żydami bywali teraz i burmistrzowie, i wojskowi, i sędziowie. Na początku w dużych miastach zastosowano pewne ograniczenie polegające na tym, że na wybieralnych stanowiskach Żydzi nie mogli zajmować wyższych pozycji od chrześcijan. Jednakże w 1786 roku «Katarzyna wysłała do generał-gubernatora białoruskiego  własnoręcznie podpisany rozkaz”, żeby równość praw Żydów ”w stanowo-miejskim samorządzie… koniecznie i bez każdej zwłoki zostało wprowadzone w działanie”, a wobec niewypełniających tego zarządzenia  “zostało dokonane prawomocne wymuszenie”109.
Zaznaczmy, że Żydzi zdobyli obywatelskie równouprawnienie w Rosji, jakiego nie mieli w Polsce, ale też to równouprawnienie zdobyli w Rosji znacznie wcześniej jak we Francji i w ziemiach niemieckich. (Za Fryderyka II były najsilniejsze ograniczenia praw dla Żydów.) I co jeszcze szczególnego to to, że Żydzi w Rosji od początku mieli takie osobiste wolności, na które  jeszcze 80 lat czekali nie posiadający ich rosyjscy chłop. I paradoksalnie Żydzi otrzymali nawet większe wolności niż rosyjscy handlowcy i mieszczanie. Co ostatni mieszkać musieli w miastach , a żydowska ludność, nie tak jak rosyjska, «mogła mieszkać w powiatowych osiedlach zajmując się, w szczególności, rzemiosłami winarskim»110. «Chociaż Żydzi wielkimi masami mieszkali nie tylko w miastach, ale także w przysiołkach i wsiach, to jednak zostali przypisani do miejskiego społeczeństwa… przez wyłączne wpisanie do stanu mieszczan i stanu kupców»111. «Z powodu rodzaju swej działalności, otoczeni pozbawionym swobód chłopstwem, odgrywali ważną ekonomiczną rolę — w ich rękach koncentrował się wiejski handel, brali w arendę różne artykuły ziemiańskich dochodów, była w ich rękach sprzedaż wódki w szynkach» — a przez to «sprzyjali rozszerzaniu pijaństwa». Białoruska administracja wskazywała na to, że «obecność Żydów we wsiach szkodliwie odbija się na ekonomicznym i moralnym stanie chłopskiej ludności, bowiem  Żydzi… rozwijają pijaństwo wśród miejscowej ludności». «W zawiadomieniach od administracji, między innymi zaznaczane było, że Żydzi dawaniem chłopom wódki za obowiązek pracy i pod zastaw [przyjmowanie rzeczy w zastaw za wódkę] przyprowadzają ich do pijaństwa,  próżniactwa i nędzy»112. Ale «rzemiosło winarskie stawały się ponętnym źródłem dochodów»113 – i dla polskich ziemian, i dla żydowskich pośredników.
W rzeczywistości, dopiero co otrzymywane przez Żydów prawa obywatelskie przyniosły im  niekorzystny i to groźny  skutek. Jasnym się stało, że i Żydzi powinni byli podporządkować się ogólnym zasadom, i jako zapisani do stanów mieszczan i kupców powinni przerwać prowadzenie rzemiosło winiarskiego po wsiach i opuścić wsie. W 1783 został opublikowan nakaz mówiący, że   «prosta zasada obowiązuje każdego obywatela do określenia siebie co do handlu i rzemiosła przysługującemu jego stanowi, a nie do pędzenia wina, jako rzemiosła całkiem niewłaściwego dla jego stanu», i jeżeli ziemianin odda… w wsi proceder pędzenia wódki «kupcowi, mieszczaninowi albo Żydowi», to będzie ten ziemianin  uznany jako naruszający prawo»114. I oto — «Żydów zaczęto zmuszać do wyprowadzki z przysiółków i wsi do miast, ażeby odwieść ich z odwiekowych zajęć… arendy gorzelni i szynków»115.
Zrozumiałe jest, że dla Żydów groźba powszechnej wyprowadzki ze wsi wyglądała nie jak dobrodziejstwo zrównania wszystkich obywateli państwa, ale jak niekorzystne dla nich i specjalnie wymierzone w ich społeczność narodowo-religijną działanie władzy państwowej. Żydzi tracąc możliwość wykonywania tak dla nich korzystnego rzemiosła we  wiejskich miejscowościach, i przenoszeni mocą prawa do miast, natrafiali w miastach na silną konkurencję z mieszkańcami tych miast, jak też konkurencję z wcześniej już w miastach osiadłymi Żydami.   Wśród Żydów powstało wielkie zamieszanie i, z tego właśnie powodu, w 1784 roku pojechała do Petersburga delegacja złożona z przedstawicieli kahałów, mająca na celu  zabieganie w sprawie odwołania prawa o przeprowadzce mieszczan ze wsi do miast. (Jednocześnie kahały liczyły na pomoc państwa w sprawie przywrócenia, już utraconej przez kahały, absolutnej władzy nad żydowską ludnością.) Ale odpowiedź w imieniu cesarzowej była stanowcza: «Kiedy żydowskiego prawa ludzie włączeni zostali w stan jak równi z równymi, to należy w każdym przypadku mieć na względzie prawo ustanowione przez Jej Wysokość i każdy według swego tytułu i  swego stanu powinien  korzystać ze swobód i praw bez różnicowania prawa i narodu» 116.
Jednakże wypadło liczyć się z połączoną siłą, nader zainteresowanych żydówką arendą, polskich ziemian. Chociaż w roku 1783 administracja Kraju Białoruskiego zabroniła im oddawać procederu pędzenia wódki na wykup albo w arendę «osobom nie mającym do tego prawa», «szczególnie Żydom »… ziemianie nadal oddawali Żydom na wykup lub w arendę rzemiosła winiarskie. To było ich prawem»117, jako stałe dziedzictwo wiekowych polskich porządków.
I Senat nie odważył się zmusić ziemian. I w 1786 zniósł wyprowadzkę Żydów ze wsi do miast. Ale też zawarto pewien kompromis polegający na tym, że Żydom oznajmiono iż muszą  się liczyć z przeniesieniami do miast, ale zachowują prawo do czasowego oddalenia się z miasta do wsi. I tak Żydzi kontynuowali zamieszkiwanie po wsiach i mieszkali gdzie tylko chcieli.  Dekret senacki z roku 1786 pozwalał Żydom żyć w wsiach, i « Żydom pozwolono brać na wykup od ziemian produkcję i sprzedaż napojów alkoholowych, do tego czasu jak kjupcy i mieszczanie chrześcijanie nie zdobędą takich samych praw»118.
Tak i sprawy delegacji kahałów w Petersburgu nie zostały również całkiem bez powodzenia. Delegacja ta nie osiągnęła tego o co prosiła, to jest o wyłączność sądzenia sporów między Żydami przez oddzielne żydowskie sądy, ale w roku1786 kahałom zwrócono znaczną część administracyjnych praw do nadzoru nad żydowskim mieszczaństwem, to jest większością żydowskiej ludności, a w tym rozkładanie nie tylko społecznych obowiązków, ale i zbieranie podatku pogłownego, przywrócono kahałom prawo do wydawania (lub nie) zezwoleń na oddalenie się z wspólnoty. To oznaczało, że rząd zobaczył swoje praktyczne korzyści w nieosłabianiu władzy kahału.
W ogóle to w całej Rosji wszyscy zapisani do kupiecko-przemysłowego stanu (kupcy  i mieszczanie) nie korzystali ze swobody poruszania się po kraju, zostawali oni przypisani na stałe do miejsca zamieszkania, to jest do miejsca, w którym zostali zapisani do odpowiedniego stanu  (żeby wyjazdem swoim nie obniżać dochodów z podatków w swoich miejskich społeczeństwach). Tylko dla Białorusi w roku 1782 Senat zrobił wyjątek: «mieszczanie-kupcy mogą przemieszczać się z miasta do miasta ku wygodzie ich handlu”. Ten przywilej dla Białorusi dał znów korzyść kupcom żydowskim. Ponieważ zaczęli oni korzystać z tego przywileju na szeroką skalę zapisując się do stanu kupieckiego na terenie Białorusi, to Senat, w niedługim czasie, dodał:  «żydowscy kupcy muszą zapisywać się do stanu kupieckiego tylko w Moskwie i w Smoleńsku» ¹¹⁹. « Żydzi zaczęli osiedlać się w Moskwie wkrótce po przyłączeniu w roku 1772 Białoruskiego Kraju do Rosji… Już w końcu XVIII wieku liczba Żydów w Moskwie była znaczna… Niektórzy z Żydów, zapisawszy się do stanu kupieckiego w Moskwie zakładali tam duże hurtownie towarów… Inni zaś Żydzi zajmowali się sprzedażą zagranicznych towarów w swoich mieszkaniach, jeszcze inni prowadzili handel karczmach zajezdnych, a jeszcze inni podjęli handel obnośny po domach, co w tamtym czasie było całkowicie zabronione» ¹²⁰.
I w 1790 «moskiewskie kupieckie społeczeństwo zawarło umowę», że «w Moskwie pojawiło się zza granicy i z Białorusi Żydów liczba niemała » »inne bezpośrednio zapisują się do stanu kupieckiego w Moskwie i handlują zabronionymi towarami, czym powodują kupiectwu moskiewskiemu «nader odczuwalną szkodę szkoda i zamieszanie», a taniość ich towarów wskazuje na to, że pochodzą z przemytnictwa, a do tego jeszcze «wiadomo, że Żydzi obcinają złote monety,  i można się spodziewać, że będą to robić i w Moskwie». I jako w reakcji na «chytre ich we wszystkim pomysły» moskiewscy kupcy domagali się usuwanie kupców żydowskich z Moskwy. А żydowscy kupcy swoją koleją przedstawili władzom «skargę… że ich zaprzestano przyjmować do kupiectwa smoleńskiego i moskiewskiego» ¹²¹.
Rozpatrywaniem skarg zajęła się «Rada monarsza». W zgodności z jednolitą rosyjską zasadą Rada uznała, że Żydzi nie posiadają prawa «zapisywania się do stanu kupieckiego w  rosyjskich miastach i portach», a tylko na terenie Białorusi ¹²². Что « od dopuszczania Żydów w Moskwę « nie усматривается żaden pożytku». I w grudniu roku 1791 był wydanym dekret najwyższej władzy «o niedozwoleniu Żydom zapisywania się do stanu kupców w wewnętrznych guberniach państwa rosyjskiego», i że do Moskwy mogą przyjeżdżać «tylko czasowo i na znanych władzy terminach i tylko w sprawach handlowych» ¹²³. «Żydzi mogą korzystać z praw kupiectwa i mieszczaństwa tylko na terenie Białorusi». Przy tym Katarzyna dodała pewne złagodzenie w postaci zapewnienia Żydom prawa zamieszkania i praw przysługujących mieszczaństwu jeszcze i w opanowywanej Noworosji, to jest Jekatierinosławskim namiestnictwie i Тawryjskim rejonie (wkrótce te tereny nazwano guberniami Jekatierinosławską, Tawryjską i Chersońską), to  otwierało Żydom nowe szerokie obwody, do których handlowcy i mieszczanie z chrześcijan, zgodnie z ogólną zasadą, przenosić się z wewnętrznych guberni w żaden sposób nie mogli. (W roku 1796, kiedy «stało się wiadomym, iż grupy Żydów już osiadły w … Kijowskiej, Czernichowskiej i Północno-Nowogrodzkiej guberniach, pozwolono Żydom i w tych guberniach  «korzystać z praw kupiectwa i mieszczaństwa» ¹²⁴).
Przedrewolucyjna Żydowska Encyklopedia pisze: dekretem z roku 1791 «dano początek osadnictwu, chociaż nie stało się to rozmyślnie. Przy warunkach ówczesnego ustroju społeczno-państwowego rządzący tworząc prawa ogólne, nie mogli myśleć o tworzeniu prawa specjalnie gnębiącego Żydów, wprowadzając dla nich wyjątkowe prawa w sensie ograniczenia prawa zamieszkania. W owym czasie, ten dekret nie mógł zawierać w sobie niczego takiego, co stawiałoby Żydów w gorszympołożeniu w porównaniu z chrześcijanami… dekret 1791 roku nie wniósł jakiekolwiek ograniczeń w prawach Żydów do miejsca zamieszkania, nie stwarzał specjalnych «linii» ograniczających osiedlanie się Żydów», i nawet «przed Żydami zostały otwarte nowe dzielnice kraju, do których, zgodnie z ogólnej obowiązującymi zasadami, nie można było przenosić się»; «myśl przewodnia dekretu 1791 roku  leżała nie w tym, że dotykał on  Żydów, a w tym, że ci Żydzi byli ludźmi zajmującymi się handlem; dekret rozstrzygał sprawę nie z punktu widzenia religijno-narodowego, a wyłącznie z punktu widzenia użyteczności dla państwa» 125.
I oto ten dekret z roku 1791, dla kupców żydowskich, w porównaniu z kupcami chrześcijańskimi, był nawet korzystniejszy, z latami posłużył do oznaczenia dla Żydów podstawy przyszłej «linii osadnictwa», co legło, prawie do samej rewolucji, złym cieniem na żydowskim istnieniu w Rosji.
Ale też w owym czasie dekret 1791 nie przeszkodził i temu, że «pod koniec panowania Katarzyny II w Sankt Petersburgu utworzyła się już nieduża żydowska kolonia» w skład jej wchodzili między innymi: «znany arendaż Abram Pjerjetc » i skupieni wokół niego dość liczni kupcy, a «w czasie szczytu religijnej walki mieszkał tu rabin Аwigdor Chajmowicz i jego przeciwnik, znany chasydzki cadyk Załman Boruchowicz»¹²⁶.
А w 1793 i 1795 doszło II-go i III-go  rozbioru Polski i w skład Rosji weszło już prawie milionowy żydostwo Litwy, Podola i Wołynia. I to masowe wejście Żydów w obszar Rosji było, nieprędko zrozumianym, największym historycznym wydarzeniem wielce wpływającym i na los Rosji i na los wschodnio-europejskiego żydostwa.
I tak oto żydostwo zostało zebrane «po wielowiekowych wędrówkach pod jeden dach, w jedną wielką wspólnotę»¹²⁷. Teraz w bardzo silnie rozszerzonym kraju żydowskiego osadnictwa podniosłe zostały pytania dotyczące ich tu bytu. Żydzi nabyli praw kupieckich i mieszczańskich, których nie mieli w Polsce, nabrali praw równego udziału w stanowo-miejskim samorządzie, ale powinni byli przyjąć i ograniczenia tych stanów, to jest – nie przenosić się do miast wewnętrznych guberni Rosji i przyjąć wysiedlenie ze wsi. Przy zaistniałej olbrzymiej liczbie ludności żydowskiej – rosyjska administracja już nie mogła zasłonić faktu zamieszkiwania Żydów we wsiach – prawem «czasowego pobytu» dla nich. «Powstało piekące pytanie… Ekonomiczna sytuacja nie dała się pogodzić z pobytem nadmiernej liczby ludzi zajmujących się handlem i przemysłem wśród chłopów»¹²⁸.
Dla złagodzenia problemu liczne małe miasteczka zrównano w prawach z dużymi miastami i w ten sposób umożliwiono Żydom pozostanie w dotychczasowym miejscu zamieszkania. Ale przy mnogości żydowskich mieszkańców po wsiach i zagęszczeniu ich zamieszkiwania w miastach – nie było to rozwiązaniem problemu.
Wydawało się, że Żydzi teraz przesiedlą się do wielkiej obszarem i mało zamieszkałej Noworosji, którą im Katarzyna szeroko otwierała; nowym osadnikom przyznawano przecież ulgi. Jednak te ulgi „nie były w stanie obudzić w żydach pędu kolonizatorskiego. Uwolnienie osiedleńców od  podatków nie okazało się dla nich zachęceniem”¹²⁹
W roku 1794 Katarzyna zdecydowała się skłonić Żydów do przeniesienia się innymi sposobami jak dotychczas i przystąpić do wyprowadzki Żydów ze wsi do miast. W tym też czasie postanowiła obłożyć wszystką ludność żydowską podatkiem o podwójnej wartości niż ten opłacany przez  ludność chrześcijańską. (W takiej wysokości podatek płacili już dawno staroobrzędowcy; ale w stosunku do Żydów to prawo okazało się nie efektywnym i nie długotrwałym).
То był jedne z ostatnich poleceń Katarzyny. W końcu 1796 roku wstąpił na tron Paweł I. О nim Żydowska Encyklopedia pisze: «Panowanie Pawła I przeszło dla Żydów szczęśliwie… Wszystkie akty prawne Pawła I o Żydach świadczą, że monarcha odnosił się do żydowskiej ludności z tolerancją i sympatią»; «kiedy zderzały się interesy Żydów i chrześcijan, Paweł I bynajmniej nie brał chrześcijan pod swoją obronę przeciwko Żydom». I jeżeli on w roku 1797  kazał «podjąć  działania zmierzające do ograniczenia władzy Żydów i duchowieństwa nad chłopami», to to polecenie «w istocie nie było zwrócone przeciwko Żydom, zostało skierowane w obronie chłopstwa». Paweł też «przyznał chasydom prawo do swobodnego istnienia»¹³⁰.
Paweł rozszerzył Żydom prawo do zapisywania się w stan kupców mieszczaństwa także i na gubernię kurlandzką (w części Kurlandii nie będącą wcześniej prowincją polską, i nie podlegającą zatem do tej pory ograniczeniom «linii osadnictwa»). Jedną za drugą odrzucał konsekwentnie petycje chrześcijańskich wspólnot Kowna, Kamienia Podolskiego, Kijowa, Wilna mówiące, że «Żydom dano swobodę w górowaniu nad chrześcijanami» i proszące  o wyprowadzenie Żydów z ich miast ¹³¹.
W dziedzictwo przypadł Pawłowi problem upartego oporu polskich ziemian przeciwko każdej zmianie ich praw, w tej liczbie i praw dotyczących ich stosunków z Żydami, z prawem sądu nad nimi, praw które mieli w Polsce i nadużywali tych praw bez granic. I tak np. w skardze berdyczowskich Żydów na księcia Radziwiłła pisali Żydzi tak: «Żeby mieć możliwość odprawiania swoich nabożeństw, musimy płacić pieniądze tym, którym książę oddaje w arendę naszą wiarę»; a o byłym faworycie Katarzyny Zoriczu, pisali tak: «bez opłacania pozostawił tylko oddychanie»132. (W Polsce wszystkie miasteczka i miasta miały właściciela i właściciel ustalał dowolnie sam wszelkie podatki od mieszkańców).
W pierwszych latach panowania Pawła nastał silny głód na Białorusi, szczególniej odczuwany w guberni mińskiej. Gawrył Romanowicz Dierżawin, wtedy senator, został upoważniony do udanie się na miejsce dla wyjaśnienia przyczyny głodu i dla zlikwidowania tego zjawiska. Nie dano mu żadnych środków dla zakupu żywności, ale za to dano mu prawo do konfiskaty mienia od niesumiennych ziemian i wykorzystania ich zapasów dla rozdawnictwa.
Dierżawin, nie tylko nasz wybitny poeta, ale i wybitny państwowy działacz, zostawił świadectwa unikatowe i przedstawione bardzo wyraźnie. Przypatrzmy się im.
Głód, ujawniony przez Dierżawina, okazał się nadzwyczaj mocno wyrażonym. Pisze on tak: «przyjechawszy na Białoruś, osobiście poznałem wielki brak żywności wśród mieszkańców … panował tak straszny głód, że żywili się, prawie wszyscy, parzoną trawą z dosypywaniem do tego  niewielkiej ilości mąki albo kaszy»; chłopi byli «chudzi i bladzi, wyglądali jak martwi». «Dla odwrócenia tego, wywiedziawszy się u kogo z bogatych właścicieli ziemskich w zapasowych spichrzach znajduje się zboże», — polecił je skonfiskować i rozdał biednym, a majątek jednego polskiego hrabiego, «widząc takie niemiłosierne zdzierstwo», kazał wziąć pod nadzór. «Poznając  tak wyraźną surowość w stosunku do siebie, szlachta obudziła się z drzemki, albo lepiej powiedzieć, z okrutnej obojętności wobec ludzkości, i podjęła poczynanie zmierzające do wyżywienia chłopów zdobywając m. in. zboże w sąsiednich  guberniach. Na szczęście …za dwa miesiące dojrzały zboża i  to… przerwało głód». Objeżdżając gubernię  Dierżawin «doprowadził do takiego strachu» wśród przywódców i naczelników policji, że szlachta «zrobiła (комплот?) strajk i wysłała do Imperatora pismo oczerniające Dierżawina»^133.
Dierżawin odkrył, że z pijaństwa chłopów korzystali żydowscy kupcy handlujący winem: «Таkże stwierdził, że Żydzi ze swej chciwości, wymieniając od chłopów zboże za alkohol i umożliwiając im za to popijawy, jednocześnie ze zboża pędzą wódkę i tym sposobem ograbiają do ostatniej nitki chłopa, kazał żydowskie gorzelniane fabryki w wsi Jioźnie [Лиозно] zamknąć». Jednocześnie «zebrał wiadomości od najrozsądniejszych obywateli» jako od szlachty, kupców i mieszkańców wsi «o ich stosunku do trybu życia Żydów, ich rzemiosł, oszustw i wszystkich pełnych chytrości wybiegów i wykrętów,… ograbiających głupich i biednych wieśniaków, i zbadał jakimi środkami można obronić od tego bezmyślną czerń i dostarczyć jaj uczciwe i w niehańbiący sposób wyżywienie… aby uczynić ich pożytecznymi obywatelami» ¹³⁴.
Liczne nadużycia polskich ziemian i żydowskich dzierżawców opisał Dierżawin, przez następne po jego inspekcji na Białorusi jesienne miesiące, w pracy pt. «Opinie o usunięciu głodu na Białorusi i uregulowaniu życia Żydów», którą to pracę przedstawił pod uwagę cesarza i naczelnych dostojników państwa. ”Opinia…» to nader obszerne ujęcie, poddające pod  ocenę odziedziczone od Polski porządki i możliwe sposoby przezwyciężenia chłopskiej nędzy i właściwości ówczesnego żydowskiego bytu  i projekt przekształcenia jego według stanu tych spraw w Prusach i Cesarstwie Austriacko-węgierskim, a dalej z nader szczegółowym praktycznym opracowaniem przewidywanych przedsięwzięć wdrażających reformy. Praca ta budzi zainteresowanie jako pierwsze w historii świadectwo Rosjanina, oświeconego urzędnika państwowego, o rzeczywistości bytu Żydów w Rosji we wczesnych latach po wchłonięciu przez Rosję olbrzymich mas żydowskich wraz z przyłączonymi do Rosji terenami zabranymi Polsce.
«Opinia…» składa się z dwóch części — I-sza to: «Ogólnie o białoruskich mieszkańcach» (w reakcjach na «Opinię» prawie nie spotykamy wzmiankowań o tej istotnej części); i II – ga: «О Żydach». Dierżawin zaczął z tego, że uprawa roli na Białorusi w ogóle jest skandalicznie zaniedbana. Tamtejsi chłopi «leniwi do roboty, nie są zwinni, nieznane im są wszystkie rzemiosła i są nieporadni w uprawie roli» Oni rok w rok: «jedzą zboża nieoczyszczone, wiosną obtłuczone, lub  bełtaninę z paloną mąką», latem «zadowalają się niewielkim dodatkiem jakiegoś zboża potłuczonego z ugotowaną trawą… a bywają tak wycieńczonymi, że przy każdej czynności chwieją się»¹³⁵.
А tutejsi polscy ziemianie «nie są specjalnie troskliwi o swe posiadłości, nie kierują majątkami sami, ale oddają kierowanie arendarzom», to taki polski zwyczaj, a w arendzie «nie ma ogólnych zasad, które by chroniły chłopów od obciążeń, a gospodarczą część majątku od zniszczenia», i «liczni bardzo chciwi arendarze… męczącymi pracami i podatkami doprowadzają chłopów do stanu największej biedy i pozostawiają ich z niczym», i taka arenda tym bardziej jest destrukcyjna, im krócej trwa w czasie, (np. umowa na rok lub trzy lata), bo arendarz spieszy «wyciągnąć swój zysk… nie cofając się przed  wyniszczeniem» majątku branego w arendę 136.
А dodatkowo jeszcze udręczenie i wyzysk chłopów polega na tym, że niektórzy «ziemianie, oddając w swoich wsiach Żydom w arendę sprzedaż win i pędzenie wódki, czynią z nimi umowy o to, żeby ich chłopi niczego dla siebie potrzebnego nigdzie ani od nikogo innego nie kupowali i nie brali na kredyt, jak tylko u tych, którzy majątek wzięli w arendę (naturalnie trzy razy drożej), jak i też by nie sprzedawali swoich produktów i w ogóle niczego nie sprzedawali nikomu innemu, jak jeno tym Żydom arendarzom… i to taniej od aktualnych cen na te produkty». I tak «doprowadzają wieśniaków do nędzy, a szczególnie przy zwrocie od nich wziętego pod zastaw  zboża… bo jest   oczywistym, że muszą oddać w dwójnasób tyle ile wzięli; a kto  z nich tego nie wykona bywa karany… odebrane są w ten sposób wieśniakom wszelkie możliwości dla uczynienia się zamożnymi i sytymi» ¹³⁷.
Kontynuując dalej: obserwuje się duży rozwój gorzelnictwa, pędzą wódkę ziemianie, okoliczna szlachta, popi, zakonnicy i Żydzi. (Z całkowitej żydowskiej, blisko milionowej ludności, «dwieście – trzysta tysięcy ludzi» mieszkało po wsiach ¹³⁸, za podstawowe utrzymanie mając gorzelnictwo). Chłopi zaś «po żniwach przesadni i nieostrożni są w wydatkach; piją, jedzą, bawią się i oddają Żydom stare długi i za pijatyki oddają im wszystko to, co oni nawet i nie zażądają. I jak nastanie zima chłopi zazwyczaj już odczuwają wielki niedostatek…  Nie tylko w każdym osiedlu, ale w innych miejscach, pobudowane są przez właścicieli ziemskich karczmy, gdzie dla zysku ziemian i dla zysku arendarzy żydowskich zysków sprzedaje się po dniach i po nocach wino… Тam odbierają Żydzi wieśniakom nie tylko wysuszone już ziarno, ale i dopiero co zasiane, jak i narzędzia rolnicze, mienie, czas, zdrowie i najbardziej niszczą ich samo życie». I to pogłębia się zwyczajem kolędy «Żydzi, jeżdżąc po wsiach, a szczególnie jesienią w dożynki i napoiwszy chłopów, i wszystkich w ich rodzinach, wódką, odbierają od nich długi i zabierają ostatnie pozostałe im środki potrzebne do wyżywienia»; «pijanych oszukują i obdzierają od stóp do głów, i tym pogrążają wieśniaków w zupełną biedę i nędzę» ¹³⁹. Wylicza Dierżawin dalej i inne przyczyny zbiednienia chłopów.
Niewątpliwie, za tym niszczycielskim gorzelnianym rzemiosłem stali polscy ziemianie. Szynkarze i arendarze działali za pełnomocnictwem uzyskanym od ziemian i dla zysku ich; i jak twierdzi Hessen, «w ich liczbie byli nie tylko Żydzi, ale i chrześcijanie», szczególnie duchowni ¹⁴⁰. Ale to Żydzi okazali się niezastąpionym, czynnym i bystrym ogniwem w tej eksploatacji pozbawionych praw, niepiśmiennych i umęczonych wieśniaków. Białoruskie wioski przepełnione e są Żydami szynkarzami i Żydami arendarzami — bez nich nie uda się naprawić tego rozszerzonego, wysysającego systemu, usuniecie zaś z niego żydowskiego ogniwa może Żydów bardzo wzburzyć.
W związku z tym Dierżawin zaproponował zastosowanie energicznych metod, mających za cel wytępienie tych przykrych zjawisk z chłopskiego życia. Wdrażaniem reformy powinni zając się ziemianie. Tylko oni jedni powinni wziąć na siebie odpowiedzialność za chłopów i pozwalać na pędzenie wódki i wyrób win «pod bezpośrednim własnym dozorem, a nie dozwalać czynić tego w innych oddalonych miejscach i jednocześnie zobowiązując się, żeby ziemianin «każdego roku zostawiał u siebie i u swoich chłopów zapasy ziarna» w ilości potrzebnej do wyżywienia siebie i swych chłopów. «Niespełnienie tego zobowiązania zagrożone zostałoby konfiskatą majątku na skarb państwa». To samo groziłoby przy niedotrzymaniu zakazu pędzenia wódki i sprzedaży wina nie w terminach ścisłe ustalonych – te czynności można byłoby podejmować w czasie od połowy września   do połowy kwietnia, czyli przez cały rolniczy sezon picie napojów alkoholowych byłoby zakazane lub utrudnione. Dalej zostawała zabroniona sprzedaż wina w czasie uroczystości kościelnych i po nocach. Karczmy pozwolono utrzymać tylko przy «przy dużych drogach, przy jarmarkach, młynach i przystaniach rzecznych, gdzie zazwyczaj zbiera się wielu ludzi przyjezdnych».
A wszystkie karczmy nadmierne rozbudowane i nowo zbudowane karczmy (oprócz tych stojących w miejscach wyznaczonych), których «w zabranym kraju Białorusi do tego czasu namnożyło się bez liku», — «natychmiast zniszczyć i sprzedaży wina w nich zabronić». «А po wsiach i w miejscach oddalonych bynajmniej ich nie mieć, a to dla tego żeby chłopi nie rozpijali się». Żydom zaś «sprzedaży wina, tak wiadrami jak i czarkami, nie pozwalać prowadzić, ani gorzelnianymi w gorzelniach … nie pozwalać być» — i nie wolno Żydom brać w arendę  karczem i gorzelni. I należy  zabronić «kolędy » — jak też zabronić krótkoterminowej dzierżawy majątków i ścisłymi warunkami kontraktów «ustrzec się od zniszczenia majętności przez arendarza ». I — pod groźbą kar zabronić «wdzierania się złego zwyczaju», polegającego na tym, że ziemianie «zmuszają swoich chłopów do kupowania tego co jest im potrzebne i sprzedawania swoich produktów tylko i wyłącznie u swego karczmarza». Jeszcze i inne gospodarcze propozycje przedstawił Dzierzawin, żeby — «tymi sposobami można odsunąć na przyszłe lata od Białoruskiej guberni niedostatki w wyżywieniu»¹⁴¹.
W II – giej części zaś «Opinii» Dierżawin, wychodząc poza granice poruczonego mu przez Senat zadania, przedstawił projekt ogólnego przekształcenia życia Żydów w rosyjskim  państwie – ale nie z powodu samego ich życia, ale właśnie w związku z ubożeniem Białorusi i w celu usunięcia mechanizmów prowadzących do tego zubożenia. Nie uniknął on zrobienia, w najkrótszy możliwy sposób, przeglądu całej żydowskiej historii ze szczególnym uwzględnieniem przebywania ich w Polsce, ażeby z tej historii wnioskować o obecnym usposobieniu Żydów. Wykorzystał do tego i swoje rozmowy z żydowskim krzewicielem oświaty (berlińskiego wykształcenia) lekarzem Ilijem Frankiem, który wyartykułował swoje myśli na piśmie o tym, że: «żydowscy narodowi nauczyciele zniekształcili prawdziwego ducha zasad wiary drogą «mistyczno – talmudycznych kłamliwych opowieści» Biblii… wprowadzili surowe prawa mające na celu odizolowanie i wyodrębnienie Żydów od pozostałych narodów, wzbudzili w Żydach głęboką nienawiść do każdej innej religii»; «zamiast kultywowania dobrych działań ogólnospołecznych, ustalili… pusty obrzęd modlitewny»; «moralny charakter Żydów w ostatnich wiekach zmienił się na gorsze i wskutek tego stali się szkodliwymi poddanymi»; «żeby moralnie i politycznie odrodzić Żydów, muszą oni zawrócić do początkowej czystości ich religi»; «żydowska reforma w Rosji powinna zacząć się otwarciem szkół społecznych, w których byłyby wykładane języki rosyjski, niemiecki i żydowski». «Jest to szkodliwy przesąd, że przyswojenie świeckiej wiedzy równoznaczne jest ze zdradą religii i narodu, a praca rolnicza jakoby nie przystawała Żydowi» ¹⁴². W swojej «Opinii…» zawarł Dierżawin i projekt Noty Chajmowicza Notkina, wybitnego handlowca z Szkłowa, którego również poznał. Chociaż Notkin odrzucał podstawowe wyprowadzenia i propozycje Dierżawina o Żydach — ale podtrzymywał konieczność odsuwanie Żydów, jak tylko to możliwe, od gorzelnictwa i handlu winem, jak też potrzebą organizacji wykształcenia dla nich i potrzebę ukierunkowywania Żydów do wydajnej, głównie przemysłowej, pracy, nawet dopuszczając się przymusowego ich przesiedlania «na urodzajne stepy dla hodowli tam owiec i uprawy roli» ¹⁴³.
Idąc śladem wyjaśniań Franka, przeciwnika władzy kahałów, Dierżawin doszedł do tego ogólnego wniosku, że «początkowe podstawy ich [Żydów] czystego nabożeństwa i moralności» teraz zostały zamienione «w fałszywe pojęcia», a przez to żydowski prosty naród «tak… oślepili i nieustannie oślepiają, że wzmocnił się i spotężniał między Żydami a wyznawcami innych religii, można tak powiedzieć, niezniszczalny mur, który otaczając ich mrokiem, utrzymuje ich w twardej jedności i odizolowaniu od wszystkich ludzi zamieszkujących z nimi». Таk wychowują i dzieci, «za nauczenie talmudu płacą oni w swym życiu drogo, niczego zresztą nie żałując… Do jakiegoś czasu szkoły będą istnieć w teraźniejszym ich kształcie, i nie ma nawet małej nadziei na  zmianę ich kierunku… Zapuściła głęboko w nich korzenie zabobonna nauka o tym, iż oni mają uważać siebie za jedynych prawdziwych czcicieli Boga, a o wszystkich innych, nie jednej wiary z nimi, myślą z pogardą…
Tam też wdraża się w naród bezustanne oczekiwanie na Mesjasza… A oto czym jest ich Mesjasz – całkowitym ujarzmieniem pod swoim panowaniem wszystkich urodzonych na Ziemi, będzie nimi ścisłe władać, «zwróci im dawne ich królestwo, sławę, przepych». Jeszcze o ich młodzieży, co to – «pobierają się nader wcześnie, czasem przedtem dziesiątym rokiem życia,  i chociaż zdolni do życia płciowego, ale to jest jeszcze za słabe». — I jeszcze o kahalnym systemie jako, że prowadzi  wewnątrz żydowską akcję zbieranie składki, która: «zostawia w kahale co roku znaczną sumę dochodów, bez porównania większą niż ta suma jaka wypada z pobieranych od nich państwowych podatków pogłównych. Starsi kahałów nigdy nikomu nie czynią sprawozdania ze zbieranej składki.
Biedne masy żydowskie, z tych przyczyn, znajdują się w krańcowym udręczeniu i nędzy. I w takim  położeniu znajduje się większość pospólstwa żydowskiego… Przeciwnie, starsi kahałów są bogaczami i żyją w obfitościach; posługując się dwoma  rodzajami władzy, to jest władzą duchową i obywatelską… górują nas swoim narodem z wielką siłą. Tym sposobem utrzymują go oni … w wielkim niewolnictwie i w strachu». Od kahałów «spływają do ich narodu wielorakie polecenia… które wykonywane są z wielką dokładnością  i pilnością, czemu się i dziwić trzeba» ¹⁴⁴.
Sedno problemu Dierżawin widział tak: «Wielka liczba zaś ich [Żydów] na Białorusi… z jednej tylko przyczyny polegającej na jej niewspółmierności z liczbą rolników,  staje się dla kraju nadzwyczaj uciążliwa… i to jest jedynym z najgłówniejszych powodów, które doprowadzają cały kraj do braków w chlebie i w innych spożywczych produktach». «Nigdy nikt z nich nie był rolnikiem, a każdy z nich miał i przewoził bardziej chleb, nie tak jak rodzimy chłop, który w pocie czoła swego uzyskujący ten chleb». «Co zaś najbardziej uprawiają po wsiach…  sprzedaż na kredyt wszystkiego co tylko jest potrzebne chłopom, z wyznaczeniem nadzwyczajnych procentów od długów; i dlatego, chłop dostawszy się, choćby jeden raz, w tak zastawioną pułapkę kredytową, nie może już nigdy wyplątać się z raz zaciągniętego długu».
А do tego jeszcze – «łatwowierni ziemianie, wydają w arendę wsie swoje w ręce żydowskie, nawet nie na  ścisłe określony czas, ale i bezterminowo… ». А ziemianie radzi są zwalać  wszystko na Żydów: «jedyną przyczyną wycieńczenia ich chłopów, według swych poglądów, uznają oni Żydów», i mało który ziemianin przyzna się, «że wyrzucenie Żydów z jego posiadłości spowoduje jemu niemałą stratę, z  tej przyczyny, że otrzymuje od nich za dzierżawy wysokie dochody» ¹⁴⁵.
Dierżawin patrzy na sprawę z różnych stron. I: «powinno się jednak oddać sprawiedliwość i Żydom, jako że oni, przy obecnym braku chleba, niemało głodnych wieśniaków zaopatrywali w żywność; zresztą każdy o tym wie, że  nie odbyło się to bez korzyści dla Żydów, gdyż po skończeniu żniw chłopi zwrócą im zboże w dwójnasób»¹⁴⁶. А prywatnie, na załączonej kartce, Dierżawin napisał tak do generalnego prokuratora: «Trudno tak bez grzechu i po sprawiedliwości kogoś surowo oskarżać. Wieśniacy przepijają zboże u Żydów i dlatego cierpią niedostatek chleba. Ziemianie nie mogą zabronić pijaństwa choćby dlatego, że mają oni prawie cały swój dochód ze sprzedaży wina. А i Żydów w pełnej mierze oskarżać także nie można za to, że oni dla swojego wyżywienia wyciągają ostatni kęs strawy od chłopów»¹⁴⁷.
Frankowi powiedział Dierżawin pewnego razu tak: «Jeżeli Twórca zachował do tej pory ten mały i rozsiany naród, to i my powinniśmy zatroszczyć się o jego utrzymanie»¹⁴⁸. А w referacie swoim, z prostoduszną grubiańską szczerością tego czasu, napisał: «Jeżeli  Najwyższy Twórca, dla wykonania swoich niewiadomych dla nas zamiarów, takich, z usposobienia swojego niebezpiecznych ludzi, pozostawia na powierzchni ziemi i ich nie niszczy; to ścierpieć ich powinne  wszystkie rządy państw, pod których berło dostali się… zobowiązane są te rządy do otoczenia swoją opieką i Żydów i to w ten sposób, żeby oni dla siebie i dla społeczeństwu, między którym zamieszkali, byli pożyteczni»¹⁴⁹.
Za opisanie wszystkich tych zjawisk na Białorusi, za wyprowadzenia z tego wniosków, za cała jego „Opinię …. », a prawdopodobnie nawet szczególnie za te akapity pracy zawierające  pochwałę «przenikliwości wielkich rosyjskich monarchów… którzy surowo zabraniali wjazdu i przebywania tym niezwykle chytrym rabusiom w granicach imperium»¹⁵⁰, – Dierżawinowi przypisano «imię fanatycznego judofoba» i ciężkiego antysemity. Jego (jak widzieliśmy – niesłusznie) oskarża się, iż on «w urzędowych dokumentach przypisał pijaństwo i biedę białoruskich chłopów całkowicie Żydom», a jego «pozytywne cechy » — przedstawiane są, i to bez żadnego dowodu, jako wynikające wyłącznie z jego osobistych ambicji ¹⁵¹.
А między tym — żadnego odwiecznego uprzedzenia do Żydów Dierżawin nie miał, cała jego «Opinia…» z roku 1800 opierała się na faktach ruiny i głodu chłopów i ukierunkowana była na czynienie dobra i białoruskiemu chłopstwu i samemu żydostwu. Rozpatrzywszy życie Żydów od strony ekonomicznej i próbując ukierunkować żydostwo do zwykłej prostej wytwórczości proponował, jako pierwsze poczynanie, rozsiedleniem części z nich na niezagospodarowane ziemie, co przewidywała wcześniej Katarzyna.
Tu największą trudność Dierżawin widział w stałym przemieszczaniu się i niemożliwości określenia liczby żydowskiej ludności. Nie wiadomo było nawet czy i szósta część ludności żydowskiej zostawała zliczona przy kontrolach. «Bez przyjęcia specjalnej i nadzwyczajnej metody trudno wśród nich uczynić prawidłowy spis, gdyż, mieszkają po miastach, miasteczkach, przy dworach pańskich, we wsiach i w karczmach, prawie nieustannie przemieszczając się między sobą nawzajem, nazywają siebie nie tutejszymi mieszkańcami, a gośćmi z innego powiatu albo osiedla przybyłymi», i do temu zaś wszyscy «jednorodni… jednoimienni», bez nazwiska, «i do tego zaś wszyscy ubrani w jednakowe czarne ubranie, a to utrudnia ich zapamiętywanie i zakłóca proces ich zliczania i różnicowania, a szczególnie w sprawach poszukiwań i czynnościach śledczych». Przy tym i kahały obawiają się ujawniać rachmistrzom ich wszystkich, ażeby nie obciążono zamożnych Żydów podatkami, jako zapisanych w danym kahale»¹⁵².
Główne zaś decyzje Dierżawin widział tak: «bez czynienia komukolwiek szkody w interesach… należy zmniejszyć liczbę Żydów w białoruskich wsiach i ułatwić tym wyżywienie rdzennych jej mieszkańców, a pozostającym po wsiach Żydom dać, lepsze i najbardziej nieszkodliwe dla innych, sposoby utrzymania». А oprócz tego: «osłabić ich fanatyzm i nieodczuwalnymi sposobami zbliżyć ich do choćby najprostszej oświaty, nie odstępując jednak ani na notę od zasad tolerancji różnych wiar; a tak w ogóle, to wykorzeniwszy z nich nienawiść do ludzi innej wiary od ich wiary, wyplenić w nich umiejętność podstępnego działania w rabowaniu cudzego dobra»¹⁵³. I tymi sposobami oddzielić wolność religijnego sumienia od «bezkarności nikczemności».
Zatem dał on przeprowadzany etapami, w szczegółach opracowany, plan proponowanych reform, przedstawiając gospodarczy i państwowy sens tych zmian.. Po pierwsze, «żeby nie wywołać jakiegoś wśród nich [wśród Żydów] wzburzenia, ucieczek i najmniejszego nawet szemrania», — cesarskim manifestem oznajmić im ochronę i opiekę, z potwierdzeniem tolerancji w stosunku do ich wiary i utrzymaniem danych im przez Katarzynę przywilejów, «z niewielkim tylko zniesieniem starych ich postanowień». (А tym, którzy «nie zechcą poddać się tym ustaleniom, dać  swobodnie wyjść za granicę», i tak Dierżawin daleko wyprzedził w wolności radziecki XX wiek).{hi, hi, uśmiałem się jak norka – wazeliniarz czy kpiarz? – tłumacz}. I od razu za tym, w ścisłe ustalonym kalendarzowym porządku,  czasowo zabroniwszy wszelkie nowe kredyty, — rozpatrzyć, udokumentować i zezwolić na wszystkie wzajemne dłużne pretensje między chrześcijanami a Żydami, «przywrócić dawne wzajemne upoważnienia, z tym jednak, żeby nie byłe one w przyszłości ani nawet najmniejszym związaniem albo przeszkodą do przestawienia Żydów na inny tryb życia» — «do przeniesienia się ich do innych regionów państwa, albo» na starych miejscach «do przyjęcia nowego modelu życia ». «Szybko Żydów z długów oczyścić i przygotować ich do reformy». Z chwilą ogłoszenia manifestu wszystkie pobory danin  od Żydów – zamienić «na zasiłki dla biednych ludzi», to jest dla biednych Żydów, na pokrycie długów polegających na odpracowywaniu i na zagospodarowanie przesiedleńców. Od niektórych przez trzy, a od innych przez sześć lat, nie pobierać żadnych podatków i ukierunkować ich na prowadzenie fabryk i rękodzieła. Ziemianie powinni wyznaczyć obowiązki Żydom w swoich posiadłościach, takie aby oni przez trzy lata zaprowadzili manufaktury, fabryki i rękodzielnictwo, a w gospodarstwach rolnych zajęli się rolnictwem, «ażeby zdobywali chleb dla siebie własnymi swoimi rękami», ale «aby pod żadnym względem nie sprzedawali nigdzie, ani potajemnie ani jawnie, gorzałki», — inaczej sami ci ziemianie stracą prawa do posiadania gorzelni i handlu gorzałką. Nie można też zaniedbać przeprowadzenia powszechnego i ścisłego spisu ludności żydowskiej i obciążyć starszyznę kahałów odpowiedzialnością karną za rzetelne wykonanie spisu. Zaś dla tych, którzy nie mogą, z powodu niezamożności, zapisać się do stanu  kupieckiego albo stanu mieszczan grodzkich należy stworzyć nowe klasy stanowe z zadeklarowaniem posiadaniem mniejszego kapitału; lub stworzenia stanów „wiejskich mieszczan” albo „wieśniaków gospodarzy”. Użycie tych dwóch nazw jest konieczne z powodu zbieżności słów w języku rosyjskim – słowo oznaczające chłopa (крестьянин) jest podobne do słowa chrześcijanin (Христианин) i oni znosić tego nie chcą i nie mogą. Przy tym powinni żydowscy osadnicy «zostać uznani za ludzi wolnych, a nie za chłopów pańszczyźnianych»; ale jednak «żeby pod jakimkolwiek pozorem nie ośmielali się używać do swoich posług chrześcijan  i chrześcijanek», ani mieć w osiadaniu wsi chrześcijańskich, ani nawet jednej duszy chrześcijańskiej. Nie należy dopuszczać Żydów do zasiadania w magistratach i ratuszach, a to żeby nie dać im praw panowania nad chrześcijanami. А «po zgłoszeniu życzenia zapisania się do wybranego sposobu życia», skierować «potrzebną liczbę młodych ludzi «do Petersburga, Moskwy, Rygi — jednych «dla nauczenia kupieckiej księgowości», drugich do rzemiosła, trzecich do szkoły «do uprawy roli i budownictwa i prac ziemnych». W tym czasie wybrać «nieco zręcznych i starannych Żydów deputowanymi… w tych miejscach, gdzie ziemie przeznaczone są na zasiedlenia». (I dalej następowały w „Opinii…”szczegóły złożenia planów, pomiarów ziemi, budownictwa mieszkaniowego, porządku następowania partii przesiedleńców, ich prawa w czasie podróży, ulgowe lata od podatków dla przesiedleńców — całe te szczegółowe uściślenie, wytrwale opracowane przez Dierżawina, pozostawiamy bez rozpatrywania). Dla wewnętrznej zaś budowy żydowskich wspólnot, ażeby «na równi z innymi Rosji podległymi narodami… poddać [Żydów] jedynej państwowej władzy… nie powinny dłużej i ani pod żadnym względem istnieć kahały». А z zniesieniem kahałów «wszystkim biedakom z narodu żydowskiego dawne kahalne zbieranie podatków… zniesione będzie, zaś państwowe podatki zbierane mają być od nich jak i od innych poddanych» (tj. nie w dwójnasób) i powinny «szkoły i synagogi mieć ochronę prawną».  Dla zawarcia małżeństwa  mężczyzna musi mieć ukończone lat 17, a kobieta lat 15. I następuje podział w wykształceniu i oświacie Żydów. Szkoły żydowskie — do 12 lat, a potem — ogólne szkoły dla zbliżenia ich ludzi do ludzi innej wiary; «osiągającym wysokie wyniki w nauce pozwolić przyjmować w akademiach, na uniwersytetach do gremiów honorowych członków,
doktorów, profesorów », — ale «nie nadając im… oficerskich i sztabowych rang», gdyż «chociaż i mogliby być przyjmowani do służby wojskowej», ale, na przykład, «w sobotę, wobec nieprzyjaciela, nie wezmą się za broń, co nieraz rzeczywiście już się zdarzało». Otworzyć drukarnie dla drukowania  książek w żydowskim języku.. Przy synagogach założyć żydowskie szpitale, przytułki, sierocińce ¹⁵⁴.
A tak, z pewnością siebie, zamykał sprawę Dierżawin, «żydowski ród krnąbrny… w swoim smutnym stanie (w diasporze) otrzymał sposób na pomyślne dla siebie urządzenie się». А szczególnie gdy pisał o oświacie dla Żydów: «Ta jedna sprawa, jeśli nie teraz i nie nagle, to w późniejszym czasie, a w najgorszym razie po przeminięciu kilku pokoleń, w niedostrzegalny sposób da dobre owoce», i wtedy dopiero Żydzi zostaną «rosyjskiego tronu bezpośrednimi poddanymi» ¹⁵⁵.
Pisząc swoją «Opinię…», Dierżawin zasięgał zdania i od starszyzny kahałów i swoimi propozycjami nie wywołał u nich radości. W nadsyłanych mu oficjalnych odpowiedziach z kahałów ich negatywne stanowisko do propozycji Dierżawina było stale podtrzymywane: «Żydzi zdolności i przyzwyczajenia do uprawy roli nie mają i w prawie swoim znajdują ku temu przeszkody» ¹⁵⁶,  «zajmując się obecnymi czynnościami, żadnych innych sposobów służących do zaopatrywania ich w żywność, nie przewidują, nie mają do tego żadnej potrzeby i pragną zostać przy dawnej sytuacji»¹⁵⁷. Starszyzna kahałów zorientowała się natychmiast, że w tym referacie zawarta jest idea rozsadzenia całego systemu kahalnego przez nałożenie kontroli na dochody kahałów i zaczęli okazywać całemu projektowi Dierżawina tajny, ale silny i długotrwały opór.
Dierżawin uważał, że jednym z objawów niechęci Żydów do niego była niezwykle szybko zgłoszona skarga na niego przez jedną Żydówkę z Liozno i to prosto na ręce monarchy. Skarżąca pisała, jakoby Dierżawin, będąc w tamtejszej gorzelni, «śmiertelnie bił ją kijem, od czego ona, będąc brzemienna, poroniła martwe niemowlę». I o to — zaczęło się dochodzenie prowadzone przez Senat. Dierżawin w Senacie odpowiadał, że: «był w tej fabryce z ćwierć godziny, i nie tylko  że żadnej Żydówki nie bił, ale też żadnej Żydówki nie widział na oczy», — i domagał się być przyjętym przez samego cesarza: «Niech posadzą mnie do twierdzy, a dowiodę głupoty takich skarg. … Jak mogliście… uwierzyć takiej głupiej i wściekłej skardze?» (Żyda, podającego się za kobietę i piszącego tę fałszywą skargę, skazano na rok więzienia, ale po 2 – 3 miesiącach, już w czasie panowania Aleksandra, Dierżawin, jak sam pisze «wystarał się mu o uwolnienie z tego».) ¹⁵⁸
Zabity w marcu 1801 roku, Paweł, nie zdążył podjąć, po otrzymaniu «Opinii… » Dierżawina, żadnej decyzji. Praca ta «nie doprowadziła w tym czasie do jakichbądź praktycznych poczynań, czego można było oczekiwać, tak jak to zwykle bywało, przy zmianach panującego i Dierżawin stracił swoje znaczenie»159.
Dopiero w końcu 1802 roku został powołany «Komitet dla dobrobytu Żydów» w celu rozpatrzenia «Opinii…» Dierżawina i wypracowaniu decyzji wynikających z zawartych w niej propozycji. W skład komitetu weszli bliscy Aleksandrowi polscy magnaci – książę Adam Czartoryski i hrabia Seweryn Potocki, oraz hrabia Walerian Zubow (o wszystkich trzech Dierżawin pisze, że jak raz oni posiadali duże majątki w Polsce i przy wyprowadzce Żydów ze wsi «ponieśliby znaczną stratę w swych dochodach», «osobista korzyść tych wielmożów przemogła nad interesem państwa»¹⁶⁰), dalej minister spraw wewnętrznych hrabia Koczubiej i dopiero co powołany  na ministra sprawiedliwości (pierwszy taki epizod w historii Rosji) Dierżawin; udział w pracach Komisji brał również Michał Speranski. Do komitetu zaproszono żydowskich delegatów wyznaczonych przez wszystkie gubernialne kahały — i zostali oni przysłani. Wśród tych delegatów przewagę mieli kupcy 1 – szej gildi. «Oprócz tego, członkom komitetu dano prawo do wybrania kilku osób spośród znanych im, oświeconych i dobrego usposobienia Żydów»¹⁶¹. W liczbie tak dobranych osób zostali zaproszeni – już znany Nota Gotkin, który przeprowadził się z Białorusi do Moskwy, a z niej do Petersburga,  petersburski dzierżawca Abram Pierietc, mocno zaprzyjaźniony z Speranskim; bliski Pierietcowi Lejba Niewachowicz i Mendel Satanowier i jeszcze kilku innych — nie wszyscy brali bezpośredni udział w posiedzeniach komitetu, ale mieli znaczący wpływ na członków komitetu. (Warto w tym miejscu zaznaczyć i nie będzie lepszego do tego miejsca: syn Abrama Pierietca Grigorij był osądzony i zesłany na Sybir w procesie dekabrystów — być może tylko za to, że omawiał z Pestelem sprawy żydowskie, nie podejrzewając, że rozmawia ze spiskowcem ¹⁶², a wnuk Pierietca był rosyjskim państwowym sekretarzem, a było to nader wysokie stanowisko. Niewachowicz, jak najbardziej oświecony humanista i absolutnie nie kosmopolita a przywiązany do rosyjskiego życia kulturalnego, co stanowiło wtedy wyjątkowe zjawisko wśród Żydów, wydał w 1803 roku w języku rosyjskim «Lament córki izraelickiej», wzywając rosyjskie społeczeństwo, aby pamiętało, że Żydzi są ograniczeni w prawach, przedstawiając Rosjanom spojrzenie na Żydów jak na «współziomków», z nadzieją zaakceptowania przez rosyjskie społeczeństwo obecności Żydów  w swoim środowisku ¹⁶³) .
Komitet godził się z tym, żeby «oswoić [Żydów] z ogólnym obywatelskim życiem i i włączyć ich w system powszechnego wykształcenia», «ukierunkować ich… do wydajnej pracy»¹⁶⁴, ułatwić im handlową i przemysłową działalność; złagodzić ich skrępowanie w prawach do przemieszczania się i prawie do zamieszkania; zachęcić ich do ubierania się na sposób niemiecki, gdyż «przyzwyczajenie do ubrania skazanego na pogardę, zwiększa przyzwyczajenie do samej pogardy»¹⁶⁵. Najtrudniejszym dla Komitetu stał się problem pobytu Żydów we wsiach i pozostawienie w ich rękach handlu winem, gdyż wywołało to najbardziej gorące spory. Notkin «przekonywał komitet do pozostawienia Żydów w ich dotychczasowych miejscach zamieszkania po wsiach, zalecając tylko przyjęcie środków zapobiegającym możliwym nadużyciom z ich strony»¹⁶⁶.
«Powołanie Komitetu wzbudziło popłoch w kahałach» — pisał Hessen. Nadzwyczajne zebranie deputowanych od kahałów, zwołane w Mińsku w roku 1802, postanowiło: «prosić Gospodarza naszego, niech wywyższy się sława jego, żeby oni [dostojnicy] nie robili u nas żadnych innowacji». Postanowili posłać specjalnych delegatów od siebie do Petersburga, ogłosili zbieranie pieniędzy na wyposażenie w odpowiednie środki tych delegatów  i nawet zarządzili trzydniowy ogólny post w całym żydowskim społeczeństwie, «niepokój rozlał się… we wszystkich miejscach osiedlenia». Nie mówiąc już o grożącym wydaleniu Żydów z wsi, «starszyzna kahałów, chroniąc nietykalność wewnętrznego życia… negatywnie odniosła się do zagadnień zmian kulturowych». I w odpowiedzi na główne pozycje projektu «kahały oświadczyły, że w ogóle reformę trzeba odłożyć na piętnaście – dwadzieścia lat»¹⁶⁷. Według świadectwa Dierżawina: «Wszyscy pozostali na swoich pozycjach, tj. żeby pozostawić ich po dawnemu; próżne starania o zmiany». Między innymi hrabia Gurko, białoruski ziemianin, dostarczył Dierżawinowi przejęty przez niego list od jakiegoś Żyda z Białorusi. List był pisany do ich zaufanego Żyda w Petersburgu. W liście tym napisano, że na Dierżawina, jako na prześladowcę, wszystkie kahały na świecie rzuciły herem (czyli obłożyły klątwą), że na prezenty w tej sprawie wyłożyli 1.000.000 rubli i posłali przez umyślnego do Petersburga i proszą о przyłożenie wszelkich starań dla odsunięcie generalnego prokuratora Dierżawina z Komitetu , a jeśli to okaże się niemożliwe, to należy wykonać nawet zamach na jego życie… Najważniejsze zaś dla nich było to, żeby nie zabroniono Żydom po karczmach we wsiach sprzedawać wino… «А żeby pomyślniej było kontynuowane sprawę», to zawiadamiano, że będą dostarczać «z obcych krajów, z różnych miejsc i od rożnych ludzi, opinie o najlepszym sposobie umocnienia Żydów», — i rzeczywiście, takie opinie, to w języku francuskim, to w niemieckimu, zaczęły napływać do Komitetu ¹⁶⁸. W międzyczasie Nota Notkin «został centralną osobistością, organizującej się wtedy, niedużej żydowskiej wspólnoty» w Petersburgu. W roku 1803 Nota Notkin «przedstawił … Komitetowi pismo, w którym próbował sparaliżować wpływ projektu Dierżawina»¹⁶⁹. Według słów Dierżawina, Notkin «podszedł pewnego dnia do niego i pod pozorem tylko życzliwości do niego, uprzedzał Dierżawina, że nie przemoże swoich towarzyszy w Komitecie, którzy wszyscy są po stronie żydowskiej, więc może przyjąłby jakieś sto, a jeśli to za mało, to i dwieście tysięcy rubli, żeby tylko był zgodny z wszystkimi członkami Komitetu ». Dierżawin «zdecydował się o tym przekupstwie powiedzieć Władcy i wzmocnić tę prawdę listem hrabiego Górko». Dierżawin «myślał, że tak silne dowody wyzwolą jakieś pożyteczne działania i Władca odsunie ze swego otoczenia ludzi osłaniających Żydów». Ale od cesarza uwiadomiono Speranskiego, a «Speranski całkiem był zaprzedany Żydom», i — «przy pierwszym zebraniu Komitetu Żydowskiego wszyscy członkowie byli zdania, żeby zostawić, jak było dawniej,  sprzedaż win w rękach Żydów».
Dierżawin — sprzeciwił się. Aleksander odnosił się do niego coraz chłodniej i wkrótce (1803) zwolnił ze stanowiska ministra sprawiedliwości.
Poza tym według notatek Dierżawina w jego „Zapiskach” widać, że służył on  — to na wojskowej, to na świeckiej służbie, ale zawsze za porywiste i gorące poczynania wszędzie otrzymywał prędkie dymisje.
Trzeba przyznać, że Dierżawin przewidział wiele z tego, co stanie się z problemami stosunków rosyjsko-żydowskich   aż po XIX wiek, chociaż widział je nie w tych niespodziewanych formach, jak w samej rzeczy one zaistniały. Język miał grubiański, ale zgodny z językiem w jego czasach. W propozycjach zawartych w jego „Opinii…” nie było planu gnębienia Żydów, a przeciwnie – zamierzał  otworzyć przed Żydami drogi swobodniejszego i wydajniejszego życia.
DO ROZDZIAŁU PIERWSZEGO
WŁĄCZAJĄC XVIII WIEK
(Nie tłumaczono)

1 Ю. Бруцкус. Истоки русского еврейства // [Сб.] Еврейский мир: Ежегодник на 1939 г. (далее — ЕМ-1). Париж: Объединение русско-еврейской интеллигенции, с. 17-23.
2 Еврейская Энциклопедия (далее — ЕЭ): В 16-ти т. СПб.: Общество для Научных Еврейских Изданий и Изд-во Брокгауз-Ефрон, 1906-1913, т. 15, с. 648.
3 Краткая Еврейская Энциклопедия (далее — КЕЭ): 1976 — … [продолж. изд.], т. 2, Иерусалим: Общество по исследованию еврейских общин, 1982, с. 40.
4 ЕЭ, т. 9, с. 516.
5 В.Н. Топоров. Святость и святые в русской духовной культуре: В 2-х т., т. I., M.: Гнозис: Школа «Языки русской культуры», 1995, с. 283-286, 340.
6 Н.М. Карамзин. История государства Российского: В 12-ти т. 5-е изд., СПб.: Эйнерлинг, 1842-1844, т. I, с. 127; см. также: СМ. Соловьёв. История России с древнейших времён: В 15-ти кн. М.: Изд-во соц.-эконом, литературы, 1962 -1966. Кн. I, с. 181.
7 Ю. Бруцкус // EM-l, c. 21-22; ЕЭ, т. 7, с. 588.
8 Топоров, т. I, с. 280.
9 КЕЭ, т. 4, с. 253.
10 Карамзин, т. II. с. 87, 89.
11 В.Н. Татищев. История Российская: В 7-ми т. (1962 -1966), т. 2. М.; Л.: АН СССР, 1963, с. 129.
12 Там же *, с. 129. (В дальнейшем, если цитата приводится по данному изданию, а не по оригиналу, ссылка снабжается знаком *.)
13 Карамзин, т. II, Примечания, с. 89.
14 Ю. Бруцкус // ЕМ-1, с. 23.
15 С.М. Соловьёв, кн. I, с. 546.
16 Ю. Бруцкус // ЕМ-1, с. 26.
17 ЕЭ, т. 9, с. 5.
18 Там же, с. 517.
19 Карамзин, т. IV, с. 54-55.
20 КЕЭ, т. 4, с. 254.
21 ЕЭ, т. 5, с. 165.
22 ЕЭ, т. 13, с. 610.
23 Карамзин*, т. VI, с. 121.
24 Там же, с. 121.
25 С.М. Соловьёв, кн. III, с. 185.
26 Карамзин, т. VI, с. 121-122.
27 Ю. Гессен. История еврейского народа в России: В 2-х т., т. 1, Л., 1925, с. 8.
28 Энциклопедический словарь: В 82-х т. СПб.: Брокгауз и Ефрон, 1890-1904, т. 22, 1894, с. 943.
29 ЕЭ, т. 7, с. 577.
30 Карамзин, т. VI, с. 122.
31 С.М. Соловьёв, кн. III, с. 185.
32 Карамзин, т. VI, с. 120-123.
33 Топоров, т. I, с. 357.
34 Карамзин, т. VI, с. 123.
35 ЕЭ, т. 7, с. 580.
36 Карамзин, т. VI, с. 123.
37 С.М. Соловьёв, кн. III, с. 186.
38 А.В. Карташев. Очерки по истории феской Церкви: В 2-х т., т. I, Париж: YMCA-Press, 1959. с. 495, 497.
39 ЕЭ, т. 13, с. 610.
40 ЕЭ, т. 7, с. 579.
41 КЕЭ, т. 2, с. 509.
42 Карташев, т. I, с. 505.
43 Акад. С.Ф. Платонов. Москва и Запад. Берлин: Обелиск, 1926, с. 37-38.
44 КЕЭ, т. 2, с. 509.
45 Ю. Гессен, т. 1, с. 8.
46 Ю. Бруцкус // ЕМ-1, с. 28.
47 ЕЭ, т. 8, с. 749.
48 Ю. Гессен*, т. 1, с. 8-9.
49 Там же *, с. 9. (Если хотя бы одна из цитат, покрываемых ссылкой, приводится по данному изданию, а не по оригиналу, ссылка снабжается знаком *.)
50 Карамзин*, т. XII, с. 35, 36; Примечания, с. 33.
51 КЕЭ, т. 7, с. 290.
52 Ю. Гессен, т. 1, с. 9.
53 Карамзин, т. XII, с. 141.
54 И.М. Дижур. Евреи в экономической жизни России // [Сб.] Книга о русском еврействе: От 1860-х годов до Революции 1917г. (далее — КРЕ-1). Нью-Йорк: Союз Русских Евреев, 1960, с. 156.
55. ЕЭ, т. 13, с. 611.
56. Там же.
57. Ю. Гессен, т. 1, с. 9-10.
58. ЕЭ*, т. 11, с. 330.
59. Там же*.
60. ЕЭ, т. 13, с. 612.
61. С. М. Соловьёв*, кн. VIII, с. 76.
62. С. М. Соловьёв, кн. X, 1963, с. 477.
63. ЕЭ*, т. 5, с. 519.
64. ЕЭ, т. 11, с. 330.
65. Ю. Гессен, т. 1, с. 11-12.
66. Там же, с. 13; ЕЭ, т. 2, с. 592.
67. Ю. Гессен, т. 1, с. 13-15; ЕЭ, т. 2, с. 592.
68. ЕЭ, т. 10, с. 224-225.
69. ЕЭ, т. 4, с. 591.
70. ЕЭ, т. 10, с. 225.
71. С. М. Соловьёв, кн. X, с. 256-257.
72. Ю. Гессен, т. 1, с. 15.
73. С. М. Соловьёв*, кн. XI, с. 155-156.
74. Ю. Гессен, т. 1, с. 16.
75. С. М. Соловьёв*, кн. XI, с. 204.
76. Ю. Гессен, т. 1, с. 18.
77. S. M. Dubnow. History of the Jews in Russia and Poland, from the Earliest Times until the Present Day. Philadelphia: The Jewish Publication Society of America, 1916, vol. I, p. 258.
78. ЕЭ, т. 7, с. 513.
79. В его неоконченной неопубликованной работе о политике царского правительства по отношению к евреям. Тельниковым указаны многие немаловажные источники к Части I данной книги, использованные нами с благодарностью.
80. Dr. Ernst Herrmann. Geschichte des russischen Staats. Funfter Band: Von der Thronbesteigung der Kaiserin Elisabeth bis zur Feier des FriedensvonKainardsche (1742-1775). Hamburg, 1853, S. 171.
81. Г. Б. Слиозберг. Дореволюционный строй России. Париж, 1933, с. 264.
82. ЕЭ, т. 5, с. 519-520.
83. С. М. Соловьёв, кн. XI, с. 134, 319-322.
84. Там же, с. 383.
85. С. М. Соловьёв*, кн. XIII, с. 112.
86. ЕЭ, т. 7, с. 494.
87. Ю. Гессен*, т. 1, с. 19.
88. Там же, с. 20-21.
89. Ю. Гессен, т. 1, с. 22-27.
90. Там же, с. 32.
91. ЕЭ, т. 15, с. 645.
92. ЕЭ, т. 9, с. 788.
93. Ю. Гессен, т. l, c. 35.
94. S. M. Dubnow, p. 265; Джеймс Паркс. Евреи среди народов: Обзор причин антисемитизма. Париж: YMCA-Press, 1932, с. 154.
95. С. М. Соловьёв, кн. XIV, с. 108.
96. Ю. Гессен, т. 1, с. 30-31, 37, 43.
97. И. М. Бикерман. Россия и русское еврейство // Россия и евреи: Сб. 1 (далее — РиЕ) / Отечественное объединение русских евреев заграницей. Париж: YMCA-Press, 1978, переизд. Берлин: Основа, 1924, с. 85.
98. H. Graetz. Popular History of the Jews. New York: Hebrew Publishing Company, 1919, vol. V, p. 212.
99. Ю. Гессен, т. 1, с. 40, 42.
100. Там же, с. 51, 55.
101. Записка литовского губернатора Фризеля // Ю. Гессен*, т. 1, с. 83.
102. Ю. Гессен, т. 1, с. 68-69.
103. Ю. Гессен, т. 1, с. 103-108.
104. Там же*, с. 47.
105. Там же, с. 56.
106. Там же, с. 57.
107. Ю. Гессен, т. 1, с. 59.
108. ЕЭ, т. 2, с. 731.
109. Ю. Гессен, т. 1, с. 76-77.
110. Там же, с. 76.
111. ЕЭ, т. 13, с. 613.
112. Ю. Гессен, т. 1, с. 72-73.
113. Там же, с. 64.
114. Там же, с. 65.
115. ЕЭ, т. 13, с. 614.
116. ЕЭ*, т. 7, с. 496.
117. Ю. Гессен, т. 1, с. 72.
118. КЕЭ, т. 7, с. 298.
119. Ю. Гессен, т. 1, с. 77.
120. ЕЭ, т. 11, с. 331.
121. Ю. Гессен*, т. 1, с. 77-78.
122. Там же*, с. 78.
123. ЕЭ, т. 11, с. 331.
124. Ю. Гессен, т. 1, с. 79.
125. ЕЭ, т. 7, с. 591-592.
126. ЕЭ, т. 13, с. 939.
127. Бикерман // РиЕ, с. 90.
128. Ю. Гессен, т. l, c. 83.
129. Ю. Гессен, т. 1, с. 86.
130. ЕЭ, т. 12, с. 182.
131. ЕЭ*, т. 2, с. 732.
132. Ю. Гессен*, т. 1, с. 92-93.
133. [Г. Р.] Державин. Соч.: В 9-ти т. / С объяснительными примечаниями Я. Грота. 2-е Академическое изд. СПб., 1864-1883, т. VI, 1876, с. 690-691, 693.
134. Державин, т. VI, с. 691-692.
135. Державин, т. VII, 1878, с. 263.
136. Там же, с. 263-264, 269.
137. Там же, с. 264.
138. Ю. Гессен, т. 1, с. 153.
139. Державин, т. VII, с. 263, 265, 287.
140. Ю. Гессен, т. 1, с. 126-127.
141. Державин, т. VII, с. 267-275.
142. См.: Ю. Гессен, т. 1, с. 129-130; ЕЭ, т. 15, с. 358-359.
143. ЕЭ, т. 11, с. 801; Державин, т. VII, с. 353-355; Ю. Гессен, т. 1, с. 131-132.
144. Державин, т. VII, с. 280-283, 287.
145. Там же, с. 279, 287-291, 326.
146. Там же, с. 288.
147. Дело министерства юстиции, 1800 г., № 251 // Ю. Гессен*, т. 1, с. 133.
148. ЕЭ, т. 15, с. 358.
149. Державин, т. VII, с. 277.
150. Там же, с. 280.
151. ЕЭ, т. 7, с. 112-113.
152. Державин, т. VII, с. 302.
153. Там же, с. 291.
154. Державин, т. VII, с. 292-330.
155. Там же, с. 331.
156. Ю. Гессен*, т. 1, с. 131.
157. Державин, т. VII, с. 289.
158. Державин, т. VI, с. 715-717.
159. ЕЭ, т. 2, с. 733.
160. Державин, т. VI, с. 766-767.
161. Там же, с. 761.
162. Л. Дейч. Роль евреев в русском революционном движении, т. 1, 2-е изд., М.; Л.: ГИЗ, 1925, с. 8.
163. ЕЭ, т. 11, с. 622-623.
164. ЕЭ, т. 1, с. 798.
165. Ю. Гессен*, т. 1, с. 148.
166. Там же, с. 153.
167. Ю. Гессен*, т. 1, с. 139-140, 144-145.
168. Державин, т. VI, с. 762-763.
169. ЕЭ, т. 11, с. 801.
170. Державин, т. VI, с. 763-764.

---

ROZDZIAŁY 1 – 12
1795-1995
CZĘŚĆ PIERWSZA
W ROSJI DOREWOLUCYJNEJ
ROZDZIAŁ  1. WŁĄCZAJĄC XVIII WIEK
ROZDZIAŁ  2. PRZY ALEKSANDRZE I
ROZDZIAŁ  3. PRZY MIKOŁAJU I
ROZDZIAŁ  4. W EPOCE REFORM
ROZDZIAŁ  5. PO ZABÓJSTWIE ALEKSANDRA II
ROZDZIAŁ  6. W ROSYJSKIM RUCHU REWOLUCYJNYM
ROZDZIAŁ  7. POJAWIENIE SIĘ SYJONIZMU
ROZDZIAŁ  8. NA GRANICY XIX-XX WIEKÓW
ROZDZIAŁ  9. W REWOLUCJI 1905
ROZDZIAŁ 10. W CZASIE DUMY
ROZDZIAŁ 11. STOSUNKI ROSYJSKO-ŻYDOWSKIE PRZED WOJNA ŚWIATOWĄ
ROZDZIAŁ 12. W CZASIE WOJNY (1914-1916)
WPROWADZENIE
Przez pól wieku pracy nad historią rosyjskiej rewolucji wielokrotnie spotykałem się z problemem wzajemnych stosunków rosyjsko – żydowskich. One to wklinowywały się w sprawy, w ludzką psychologię i wywoływały nagromadzone namiętności.
Nie traciłem nadziei, Że znajdzie się przede mną autor, który obszernie, równoważnie i obustronnie objaśni nam ten gorący problem. Ale częściej spotykamy zarzut stronniczości,  o winie Rosjan w stosunku do Żydów, także o odwiecznym zwyrodnieniu rosyjskiego narodu i tego jest pod dostatkiem. Ale, z drugiej strony, kto z Rosjan o tym wzajemnym problemie by nie pisał – to w większej części zapalczywie, stronniczo, nie chcąc i nie widząc, co można by zapisać na korzyść drugiej strony
Nie można powiedzieć, że brakuje publicystów, szczególnie wśród rosyjskich Żydów jest ich mnóstwo, znacznie więcej niż rosyjskich. Jednakże w błyskotliwej plejadzie umysłów i piór – do tej pory nie pojawił się taki przekaz lub oświetlenie naszej historii, który znalazłby rozumienie z obu stron.
Ale nie należy przeciągać napiętej do ostateczności struny. Zadowolony byłbym gdybym mógł nie próbować swych sił w tym ostrym konflikcie. Ale też wierzę, że ta próba wniknięcia w ten problem – nie powinna pozostawać „zabronioną”. Historia „żydowskiego problemu” w Rosji (czy tylko w Rosji?) po pierwsze jest bardzo bogata. Pisać o niej, to znaczy usłyszeć samemu nowe opinie i przekazać je czytelnikom. (W tej książce żydowskie głosy zabrzmią bardziej obficie niż rosyjskie).
Ale w przejawach opinii publicznej uzyskuje się najczęściej odpowiedz: „jak iść po ostrzu noża?”. Z obu stron odczuwasz na siebie nacisk możliwych i niemożliwych i jeszcze narastających wymówek i obwinień.
Wszakże odczucie, które prowadzi mnie przez książkę o 200 -stu letnim życiu narodów rosyjskiego i żydowskiego, to wynik pojmowania wszystkich punktów i wszystkich możliwych dróg w przyszłość, odczyszczonych od gorąca przeszłości.
Jak i wszystkie inne narody, jak my wszyscy – naród żydowski był i aktywnym podmiotem historii i obiektem cierpienia i często wypełniał, a bywało, że nieświadomie,  wielkie zadania  nazywane Historią. „Problem żydowski” ujmowano z rozlicznych punktów widzenia zawsze z wielką pasją, a często samooszukiwaniem się. I tak zdarzenia, przebiegające w dowolnym narodzie na przebiegu Historii – zazwyczaj nie dają się ścisłe ustalić opisaniem tego jednego narodu, ale taki opis musi się opierać i na spojrzeniu na narody sąsiadujące.
Zbytnio podwyższona gorączkowość stron, to stan upokarzający obie strony. Jednakże nie może być na Ziemi pytania niegodnego rozmyślania i osądzenia go przez ludzi. Ależ, nagromadziły się w pamięci narodowej wzajemnie krzywdy! Jednakże jeśli zamilknąć ma przeszłość, to kiedy uleczymy pamięć? Póki narodowa myśl nie znajdzie sobie wybitnego pióra, będzie nieczytelnym zgiełkiem, i to już jest groźne.
Nie można minionych dwóch stuleci zamknąć na głucho. I planeta tak samo mała i choć rozdzieleni jednakże znów jesteśmy sąsiadami.
Często odkładałem tę książkę, gdyż z chęcią nie brałbym na siebie ciężaru jej pisania, ale czas mego życia jest na wyczerpaniu i należy zabrać się do dzieła.
Nigdy nie przyznawałam sobie i nikomu prawa do ukrycia tego, co było. Nie mogę przystać do takiej zgody, która polegałaby na nieprawdziwym objaśnieniu przeszłości.
Przyzywam obie strony -  i rosyjską i żydowską – do cierpliwego wzajemnego pojmowania się i przyznawania się do swojej porcji grzechu – bo to za lekko od grzechu odwrócić się na zasadzie – to nie my .
Staram się szczerze zrozumieć obie strony. Dlatego pogrążam się w zdarzenia a nie w polemikę. Staram się dowieść prawdy. Wkraczam w spory tylko w takich nieuniknionych wypadkach, w których sprawiedliwość jest pokryta warstwami nieprawdy. Śmiem oczekiwać tego, że książka nie będzie witana gniewem skrajnych i niezgodnych, i na odwrót – zasłuży na wzajemną zgodę. Mam nadzieję, że znajdę kochających dobro współrozmówców wśród Żydów i wśród Rosjan
Swoje zadanie autor pojmuje tak: w miarę swych sił rozpatrzeć dla przyszłości dostępne wzajemnie i dobre drogi dla stosunków rosyjsko-żydowskich.
1995
Książkę tę pisałem na podstawie historycznych materiałów i poszukiwań, dobra stanowiących, posunięć na przyszłość. Ale też nie należy odwracać wzroku od tego, że w ostatnich latach byt Rosji bardzo burzliwie się zmienił, tak że badany  problem bardzo się oddalił i ucichł w porównaniu z obecnymi problemami rosyjskimi
KRĄG ZAINTERESOWANIA
Jakie mogą być granice założone w tej książce.
Zdaję sobie sprawę z całej złożoności i ogromie przedmiotu. Pojmuję, że w nim jest i metafizyczna strona. Mówią też, że żydowski problem można zrozumieć  tylko i wyłącznie z religijnego i mistycznego punktu widzenia. Bez wątpienia, obecność takiego widzenia sprawy ja uznaję, ale choć o tym napisano liczne księgi, – myślę, że on jest skryty dla ludzi i zasadniczo nie jest dostępny nawet dla znawców.
Jednakże i wszystkie szczegółowe losy ludzkiej historii z pewnością mają mistyczne  związki i wpływy, ale to nie utrudnia nam śledzenie ich w historyczno-bytowym planie.  I chyba nawet odgórne oświetlenie nie zawsze konieczne jest dla rozpoznawania oświetlonych, bliskich nam zjawisk. W granicach naszej ziemskiej obecności możemy sadzić i o Rosjanach i o Żydach miarami ziemskimi. A niebiańskie miary zostawmy Bogu.
Pragnę odpowiedzieć na pytanie tylko w historycznych, politycznych, bytowych i kulturalnych odnoszeniach i wyłącznie tylko w przedziale obustronnej dwuwiekowej obecności Rosjan i Żydów i jednym państwie. Nie śmiem nawet dotykać czterowiekowej (trzywiekowej głębiny europejskiej historii, już dogłębnie nawarstwionej w rozlicznych księgach i bieżących encyklopediach. Nie zabieram się do rozpatrywania historii Żydów i w najbliższych nam państwach,  a to w Polsce, w Niemczech, w Austro – Węgrzech. Ograniczam się na odnoszeniach rosyjsko-żydowskich z podglądem na w XX wiek, znamienny i szczególnie katastroficzny dla życiu obu naszych narodów. Na trudnym wzajemnym doświadczeniu naszego współistnienia, i z próbą rozcięcia nie do pojęcia błędnych i kłamliwych obwinień i z uwzględnieniem obwinień usprawiedliwionych. Książki wydrukowane w pierwsze dziesięciolecia tego wieku już wyraźnie nie zdążyły ogarnąć tego wieku.
Naturalnie, współczesny autor nie może spuścić z oka  z tego już półwiekowego istnienie państwa Izrael i ogromnego wpływy jego na życie europejskie jak i na życie na całym świecie. Taki autor nie może, choćby dla pojemności własnego pojmowania rzeczy, nie podjąć się choćby dla samego siebie, by trochę wniknąć i do wewnętrznego życia Izraela i kierunków duchowych w nim istniejących i nie wolno mu kierować się pozorami, bo to może źle odbić się na książce. Ze strony autora niewspółmierną pretensją byłoby włączać tutaj podstawowe rozpatrywanie zasadniczych pytań syjonizmu i bytu Izraela. Jednakże z wielką uwagą przyjmuję publikację współczesnych kulturalnych Żydów rosyjskich, którzy przeżyli dziesięciolecia w ZSRR, później wyjechali do Izraela i, tym sposobem na swoich doświadczeniach,  mieli możliwość przemyśleń  licznych żydowskich problemów.
ROZDZIAŁ 1
WŁĄCZAJĄC XVIII WIEK
W tej książce nie rozpatruje się przybywania Żydów w Rosji przed 1772 rokiem. Ograniczmy się tylko do nielicznych kart przypominających o bardziej starożytnym okresie. Pierwszym  rosyjsko-żydowskich konfliktem można byłoby przyjąć wojnę Kijowskiej Rusi z Chazarami – ale to nie jest całkiem prawdziwe, bowiem Chazarowie mieli tylko wodzów z judejskiego plemienia, sami byli Turkami, którzy przyjęli judejską wiarę. Jeżeli prześledzić rozumowanie solidnego żydowskiego autora już ze średnich lat naszego wieku J.D. Bruskina to, jakaś część Żydów z Persji, przez Derbieńskie przejście, przeszła nad dolną Wołgę, gdzie w roku 724 po Chr. Powstała Itil – stolica chazarskiego kaganatu¹
Wodzowie plemienni turko-chazarów² nie chcieli muzułmaństwa żeby nie podlegać bagdadzkiemu kalifatowi, ani też chrześcijaństwa – dla ucieczki od opieki imperatora bizantyjskiego; i dlatego  732 r przyjęli judejską religię. Osobna sprawą była obecność żydowskiej kolonii w Bosforskim carstwie (Krym, półwysep Tamański), gdzie imperator Adrian przesiedlił niewolników żydowskich w 137 r, po pokonaniu Bar-Kochby W następstwie społeczność  żydowska na Krymie trwała uporczywie i pod Gotami i pod  Hunami, a szczególnie Kafa (Kercz) zachowała swą żydowskość.  W 933 kniaź Igor zagarnął  czasowo Kercz, Światosław, syn Igora, odbił od Chazarów Przydonie. W 969 Rusini już władali całym Powołżem z Itilem, a rosyjskie okręty pojawiły się przy Semenderze (derbeńskie wybrzeże). – Resztki Chazarów – to Kałmuki na Kaukazie, a na Krymie oni razem z Połowcami stworzyli Tatarów Krymskich. (Karaimowie i Żydzi krymscy, jednakże nie przeszli na muzułmanizm). Dobił Chazarów Tamerlan.
Zresztą, liczni badacze przedstawiają (rzetelnych badaczy brak), że w pewnej liczbie Żydzi przemieścili się w kierunku zachodnim i północno-zachodnim przez południowo rosyjskie przestrzenie. Taki znawca Wschodu i semitolog  Awra-ham Harkawi pisze, że żydowska gmina w dawnej Rosji „tworzona była przez Żydów przemieszczających się z brzegów Morza Czarnego i z Kaukazu, gdzie mieszkali ich przodkowie po prześladowaniach asyryjskich i babilońskich ^3. Do tego poglądu bliski jest i J.D.Bruckus. (Jest pogląd, że to resztki tych „zaginionych” dziesięciu pokoleń Izraela). Taki ruch, może być, dokończył się jeszcze i po upadku Tmutarakanii (1097) od najazdu Połowców. Wg Garkawi`ego, językiem tych Żydów, aż do IX wieku był język słowiański, i dopiero w XVII wieku, kiedy żydzi z Ukrainy uciekali przed pogromami Chmielnickiego do Polski, językiem ich został jidisz, język Żydów w Polsce.
Rożnymi drogami Żydzi dochodzili do Kijowa i osiedlali się tam. Już w czasie Igora dolna cześć grodu nazywała się Kozary; tu Igor osiedlił w 993 r jeńców Żydów z Kerczu. Potem przybywali  jeńcy żydowscy w 965 r z Krymu, w 969 – Chazarzy z Itilja i Semenderu, w 9890 – z Korsunia (Hersonesu), w 1017 z Tmutarakanii. Zjawiali się w Kijowie i zachodni Żydzi: w związku z karawanową drogą handlową Zachód-Wschód, a może być, w końcu XI wieku, w związku z prześladowaniami w Europie w czasie pierwszej wyprawy krzyżowej.
Także i późniejsi badacze potwierdzają chazarskie pochodzenie „indyjskiego elementu” w Kijowie XI wieku. Także wcześniej, na granicy IX-X w. w Kijowie zauważono obecność chazarskiej administracji i garnizonu chazarskiego”. A już w połowie XI wieku żydowski i chazarski element pełnił istotną rolę” ^5. Kijów IX – X wieku był wielonarodowym i etnicznie uciążliwym.
Tym sposobem, w końcu X wieku, w chwili wyboru przez Władymira nowej religii dla Rusów, było pod dostatkiem Żydów w Kijowie i byli wśród nich uczeni mężowie, przypuszczalnie indyjskiej wiary. Ale wybór wiary przebiegł inaczej niż w Chazarii przed 250 laty. Karamzin pisze że: «Wysłuchawszy Hindusów, (Władymir) spytał: gdzie ich ojczyzna? – W Jerozolimie – odpowiedzieli kaznodzieje – ale Bóg w gniewie rozproszył nas po cudzych ziemiach”. „I wy, skazańcy Boży, możecie nauczać innych?” – spytał ich Władymir. – My nie chcemy, jak i wy, pozbawiać się swojej ojczyzny⁶ - odpowiedzieli. Po odbyciu chrztu Rusi, dodaje Bruckus, przyjmuje chrześcijaństwo i część chazarskich Żydów, a co więcej, to z nich pochodził późniejszy, jeden z pierwszych na Rusi, biskup chrześcijański i religijny pisarz – Łuka Żidjata⁷ z Nowogrodu.
Obecność chrześcijańskiej i hinduskiej religii w Kijowie nie mogło nie przywieść uczonych mężów do napięć w stosunkach między nimi. W szczególności one to zrodziły znane w rosyjskiej literaturze „Słowo o prawie i zbawieniu”(środek XI w.): co było utwierdzeniem chrześcijańskiej świadomości wśród Rosjan na wieki wcześniej. „Polemika tu tak świeża i żywa  i taka jak ona jest w listach apostolskich⁸ . A był to dopiero pierwszy wiek chrześcijaństwa na Rusi⁸. Ówczesnych rosyjskich neofitów mocno interesowali Żydzi z powodu ich dociekań religijnych, a w Kijowie, jak raz, mieli możliwość kontaktu z nimi. Ta sprawa wtedy była ważniejsza, niż takie same sprawy później, w pobliżu XVIII wieku.
I tak przez liczne stulecia Żydzi intensywnie uczestniczyli w szerokiej działalności handlowej Kijowa. „W nowych murach grodu (ukończonych w 1037 r) była Brama Żydowska, do której przylegała dzielnica żydowska⁹. Żydzi Kijowa nie spotykali się z jakimikolwiek ograniczeniami, jak też z wrogością ze strony kniaziów, a nawet znaleźli się pod ich protekcją, w szczególności dobrze byli traktowani przez Świętopełka Izjasławicza, albowiem handel i przedsiębiorczość Żydów były korzystne dla skarbu książęcego.
W r. 1113 kiedy, po śmierci Świętopełka, Władimir (były Monomach), mając jeszcze wtedy wyrzuty sumienia, wahał się zająć stolec kijowski przed Świętosławiczem, – buntownicy, wykorzystując  bezhołowie, ograbili dom Tysięcznego… i wszystkich Żydów, będących w stolicy pod bezpośrednim protektoratem lubiącego korzyści materialne Świętopełka. Przyczyną buntu kijowskiego była, jak okazuje się, lichwa żydowska. Z pewnością ci lichwiarze korzystając z ówczesnego niedostatku  pieniędzy  gnębili dłużników niewymiernymi procentami ¹⁰. (Są dowody, n.p. w „Ustawie Monomacha” na to, że kijowscy lichwiarze brali i 50% w roku). Przy tym i Karamzin odwołuje się do kronikarzy i do uzupełnienia W. N. Tatiszczewa, gdzie znajdujemy: „Potem mnogich Żydów pobili i rozgrabili ich domy dlatego, że od nich mnogich obelg doznawali i szkody w handlu chrześcijanom czynili. Mnogość Żydów zebrała się w synagodze, ogrodzili się, uzbroili, jak tylko mogli, i czekali do przyjścia Władimirowa. A po jego przybyciu kijowianie „prosili go serdecznie o wymierzenie sprawiedliwości wobec Żydów za to, że odebrali wszystkie przedsiębiorstwa chrześcijanom i przy Świętopełku mieli wielka swobodę i władzę. Oni i licznych przekabacili na swoją religię”¹¹.  Według M.N. Pokrowskiego kijowski pogrom 1113 roku był socjalnego, a nie narodowego charakteru. (co prawda, przywiązanie do socjalnych rozruchów tego „klasowego” historyka  jest dobrze znane).
Władymir, zajmując kijowski stolec tak odpowiedział żalącym się: „Plemię ich (Żydów) wszędzie, w licznych księstwach, weszło i rozmnożyło się i mnie nie wypada bez porady książąt i przeciw słuszności… pozwolić na zabijanie i grabienie ich, bo wtedy mogą i liczni  niewinni zginać. Dlatego niezwłocznie wezwę książęta na naradę¹². W czasie tej narady przyjęte było prawo o ograniczeniu wzrostu procentów, które Władymir włączył do Ustawy Jarosława. A Karamzin w ślad za Tatiszczewem, dodaje, że według postanowienia rady Władymir „wypędził wszystkich Żydów tak, że od tego czasu nie było ich w naszej ojczyźnie”. Ale tam podano też i tak : ”U kronikarzy przeciwko temu powiedziane jest , że w roku 1124 (w wielkim pożarze) zgorzeli Żydzi i Kijowianie: czyli, że nie byli oni wygnani¹³. (Brydskus wyjaśnia, że to była „w lepszej części miasta cała dzielnica… przy Żydowskiej Bramie łącznie z Złotą  Bramą¹⁴).
W osobliwym przypadku był jeden Żyd w otoczeniu Andrzeja Bogolubskiego we Władymirze. „W liczbie otaczających Andrzeja znajdował się także jakiś Efrem Mojzicz, którego imię po ojcu Mojzicz, albo Mojsejewicz, wskazuje na żydowskie pochodzenie”, i on, według słów kronikarza, był on wśród inicjatorów spisku mającego za cel zabicie Andrzeja^15. Ale jest i taki zapis, że przy Andrzeju Bogolubskim „przychodziło z Nadwołżańskich rejonów wielu Bułgarów i Żydów i przyjmowali chrzest”, a po zabójstwie Andrzeja syn jego Georg uciekł do Degestanu, do żydowskiego księcia”.
Ogólnie, to w okresie Rusi Suzdalskiej świadectwa o obecności Żydów są skąpe, tak jak i  niewielka była tam ich liczebność.
Żydowska encyklopedia zaznacza, że w rosyjskim eposie „Indyjski car”… pod tym carem kryje się ulubiony, ogólny termin wyrażający wroga wiary chrześcijańskiej”, jak i Bohater- Żydowin w klechdach o Ilii i Dobrawie¹⁷. Tu mogą być i resztki wspomnień o walce z Chazarią. I tu występuje wątek religijny tej wrogości i oddzielania się w miastach, z których to powodów Żydów nie wpuszczano do Rusi Moskiewskiej.
Z najazdem Tatarów zahamowana została ożywiona działalność handlowa w Rusi Kijowskiej i liczni Żydzi uciekli do Polski. (Przy czym żydowskie osadnictwo na Wołyniu i w Galicji ocaliło się, niewiele tracąc na liczebności, od najazdu Tatarów). Encyklopedia podaje: “W czasie inwazji Tatarów (1239), którzy zniszczyli Kijów, doznali cierpień także Żydzi, ale w  drugiej połowie XIII w. oni  byli zapraszani przez kniaziów do osiedlania się w Kijowie, choć znajdował się on pod najwyższą władzą Tatarów. Korzystając ze swobód, zapewnionych Żydom i w innych tatarskich posiadaniach, kijowscy Żydzi wywołali tym nienawiść mieszczan do siebie¹⁸. Takie same sytuacje miały miejsce nie tylko w Kijowie, ale i w miastach północnej Rosji, gdzie przy tatarskim panowaniu otworzyła się “droga wielu kupcom bisurmańskim, chazarskim jak też chiwińskim, z dawna doświadczonym w handlu i chytrościach łapownictwa: ci ludzie wykupywali od Tatarów dary naszych kniaziów,  stosowali przesadną lichwę dotykająca szczególnie biednych ludzi, a w przypadku zaległości płatniczej ogłaszali dłużników swoimi niewolnikami i odsprzedawali ich w niewolę. Mieszkańcy Władimira, Suzdala, Rostowa stracili wreszcie cierpliwość i jednomyślnie powstali, przy dźwięku Wieczornych Dzwonów, na tych złych lichwiarzy; niektórych zabili, a innych wypędzili ¹⁹. Powstańcom zagrażało przyjście karnego wojska chana za pośrednictwem wojsk Aleksandra Newskiego. W dokumentach z XV w. wspomina się kijowskich Żydów jako poborców podatków oraz, że posiadali oni znaczne mienie ²⁰.
Przemieszczanie się Żydów z Polski na Wschód, w tym i na Białoruś, daje się zauważyć od XV w.: spotyka się ich jako wykupujących komory celne i jako poborców podatków w Mińsku, Połocku, Smoleńsku, ale jeszcze nie powstają tam ich osiadłe wspólnoty. А po krótkim wygnaniu Żydów z Litwy (1495) „ruch na Wschód został wznowiony ze szczególną energią w początku XVI w. ²¹.
Przenikanie zaś Żydów na Ruś Moskiewską było niezbyt wielkie, chociaż przyjazdowi z zewnątrz „wpływowych Żydów do Moskwy nie stawiano wtedy przeszkód”²². Ale w końcu XV wieku, w samym centrum duchowej i administracyjnej władzy na Rusi, odbywają się jakby niegłośne wydarzenia, jednak mogące pociągnąć po sobą groźne zaburzenia albo głębokie następstwa o duchowym znaczeniu. To tak nazywana „herezja żydziejących”. Według opinii przeciwnika tej herezji Josifa Wołodzkiego: “Błogosławiona ziemia rosyjska  nie oglądała podobnej kusicielskiej myśli od wieku Olgina i Władimirowi ”²³.
Zaczęło się to, według Karamzina, tak: przybyły w 1470 do Nowogrodu z Kijowa Żyd Scharna „umiał urzec tam dwóch zakonników, Dionizego i Aleksieja; zapewnił ich, że prawo mojżeszowe jest najbardziej boskie, że historia Zbawiciela jest wymyślona, że Chrystus jeszcze nie narodził się, że nie powinno czcić się ikon, etc etc.. Zawiązała się herezja żydowska”²⁴. S. Sołowjow dodaje, że Scharna osiągnął to „za pomocą pięciu wspólników, także Żydów”, a czym ta herezja była, to Sołowjow podaje “całkiem widoczną mieszaniną judaizmu z chrześcijańskim racjonalizmem, odtrącająca tajemnicę Trójcy Świętej i bóstwo Jezusa Chrystusa ”²⁵. Potem „pop Aleksy nazwał siebie Abrahamem, żonę swoją Sarą, i zdeprawował, razem z Dionizym, licznych duchownych i wiernych… Aż trudno jest zrozumieć to, jakim sposobem Sacharia mógł tak łatwo pomnożyć liczbę swoich uczniów w Nowogrodzie, jeżeli mądrość jego polegała jedynie na odrzuceniu chrześcijaństwa i w rozsławianiu żydostwa. Prawdopodobne jest, że Sacharia urzekł Rosjan judejską kabałą, nauką czarującą dla ciekawskich ignorantów, a sławną w XV wieku, kiedy liczni i to najbardziej uczeni ludzie… szukali w niej rozwiązania wszystkich najważniejszych zagadek dla umysłu ludzkiego. Kabaliści chwalili się… że oni znają wszystkie tajemnice przyrody, mogą objaśniać sny, zgadywać przyszłość, władać duchami…²⁴.
Przeciwnie, J.I.Hessen, żydowski historyk XX wieku, uważa, nie wskazując jednak żadnych źródeł, że: – ustalono bezsprzecznie, że ani w ustanowieniu tej herezji… ani w jej dalszym rozszerzaniu Żydzi nie brali żadnego udziału²⁷. Słownik Encyklopedyczny Brokhausa i Efrona umacnia ten pogląd, że: «właściwie żydowski element nie grał, wydaje się, w tej nauce szczególnie widocznej roli i sprowadzał się do pewnych obrzędów^{28 „}. Współczesna zaś jemu Żydowska Encyklopedia pisze: «sporne zagadnienie żydowskiego wpływu na sektę teraz, po opublikowaniu “Psałterza żydziejących” i innych materiałów upamiętniających… należy uważać za rozwiązane w twierdzącym sensie²⁹.
“Nowogrodzcy heretycy przestrzegali zewnętrznej układności, wydawali się pokorni, poszczący, gorliwi w wykonaniu wszystkich obowiązków religijnych”³⁰ i to „zwróciło na nich uwagę narodu i przyczyniło się do szybkiego rozprzestrzeniania się herezji³¹”. I kiedy, po upadku Nowogródu, Jan III odwiedził go, to obu początkujących heretyków, Aleksieja i Dionizego, uznawszy wszystkie zalety ich świątobliwości, w 1480 wziął z sobą do Moskwy i mianował ich protojerejami soborów Uspienskiego i Archangielskiego na Kremlu. Z nimi przeszedł tam i rozłam, zostawiwszy korzeń w Nowogrodzie. Aleksij zyskał szczególną łaskę władcy, miał do władcy wolny dostęp i swą tajną nauką nawrócił na herezję „nie tylko kilku wybitnych duchowych i państwowych wyższych urzędników, ale nakłonił wielkiego księcia do ustanowienie metropolity — to jest naczelnika całej Cerkwi Rosyjskiej — powołując na to stanowisko jednego z swoich nawróconych na herezję, archimandrytę Zosima. А oprócz tego nawrócił na herezję i Helenę, synową wielkiego księcia, wdowę Jana Мłodego i matkę możliwego spadkobiercy tronu, “wnuka błogosławionego” Dmitrija³³. Zdumiewające jest szybkie powodzenie i lekkość tego ruchu. To objaśnić można, najwyraźniej wspólnym interesem, wzajemnym zainteresowaniem. “Kiedy przetłumaczono z żydowskiego na język rosyjski “Psałterz żydziejących” i inne utwory, mające na celu zauroczenie niedoświadczonego czytelnika rosyjskiego, a czasem będące wyraźnie tak antychrześcijańskie, że można byłoby myśleć, że zainteresowani nimi będą tylko Żydzi i to judaiści”. Jednakże i “rosyjski czytelnik został zainteresowany…  tłumaczeniami żydowskich religijnych tekstów”, stąd to i — “ takie powodzenie miała propaganda “жидовствующих” w różnych warstwach społeczeństwa³³”. Ostrość i żywotność tego kontaktu z judaizmem przypomina sytuację, jaka zaistniała w Kijowie w XI wieku.
Jednakże arcybiskup nowogrodzki Giennadij koło 1487 obnażył herezję, przysłał do Moskwy oczywiste jej dowody i kontynuował dalsze poszukiwanie dla zdemaskowanie herezji do tej chwili, gdy dla osądzenia herezji został zebrany w 1490 Sobór Cerkiewny (pod przewodnictwem dopiero powoływanego przez metropolitę Zosima). “Z przerażeniem słuchali  oskarżycielskiego wystąpienia Henadiewa… o tym, jak ci odstępcy oczerniają Chrystusa i Matkę Boską, plują na krzyże, nazywają ikony bałwanami, gryzą owe zębami, wrzucają je w miejsca nieczyste, nie wierzą ani w Królestwo Niebieskie, ani w zmartwychwstanie zmarłych i, milcząc przy gorliwych chrześcijanach, arogancko deprawują słabych³⁴”. “Z (soborowego) wyroku widać, co   «жидовствующиe”(„żydokompanie”) nie uznawali Jezusa Chrystusa za Syna Bożego… twierdzili, że Mesjasz jeszcze nie zjawił się… czcili starotestamentową sobotę “ponad niedzielę (niedziela po rosyjsku „bоскресениe”, a słowo to znaczy „zmartwychwstanie”) Chrystusową”³⁵.  Sobór swą decyzją zaproponował stracić heretyków — ale wolą Jana III ich osądzono na uwięzienie a ich heretyckie wierzenia wyklęto. “Taką karę, mając na uwadze surowość tamtego wieku i  znaczenia zepsucia wiary, można uznać za nader miłującą ludzi³⁶.  Historycy jednomyślnie tłumaczą to opanowanie Jana tym, że herezja już pojawiła się pod jego własnym dachem, przyjęli ją „ludzie ogólnie znani i mający wielkie wpływy”, w tej liczbie był “sławny swoim pisarstwem i zdolnościami” Joannów, jak też wszechmogący diakon (o funkcji dzisiejszego ministra spraw zagranicznych) Fiodor Kuricyn³⁷. “Tak wielki liberalizm Moskwy wynikał z czasowej “dyktatury serca” Fiodora Kuricyna. Czarami jego tajnego salonu pasjonowali się sam wielki książę i jego synowa… Herezja nie tylko nie zamierała, ale… wspaniale kwitła i rozprzestrzeniała się… Przy moskiewskim dworze… w modzie była astrologia i magia, razem z kuszącą pseudonaukową rewizją całego starego, średniowiecznego światopoglądu”, i szeroko pojmowanym “ wolnomyślicielstwem, oświeceniowymi pokusami i władzą mody³⁸.
Żydowska encyklopedia jeszcze przedkłada, że Jan III “z politycznych uwarunkowań nie występował przeciwko herezji. Za pomocą Sacharii miał nadzieję wzmocnić swój wpływ na Litwie”, a oprócz tego chciał zachować pozostawienie na wpływowych stanowiskach krymskich Żydów: “księcia i władcy Tamanskiego półwyspu Zachariasza de Grozolfi” i krymskiego Żyda Hozi Kokosa, z bliskiego otoczenia chana Mengij-Giereja ³⁹.
Po soborze z roku 1490 Zosima jeszcze kilka lat pielęgnował tajne stowarzyszenie, ale  to jego działanie zostało odkryte i w 1494 wielki książę rozkazał mu, aby bez sądu i rozgłosu dobrowolnie udał się do klasztoru. “Herezja jednak nie osłabła: był czas (w roku 1498) kiedy jej wyznawcy o mało co nie zdobyli w Moskwie pełni władzy, a protegowany ich Dymitr, syn księżnej Heleny, byłby koronowany na króla⁴⁰”. Ale wkrótce  Iwan  III pogodził się z  żoną  Zofią (z rodu Paleologów) i po 1502 roku tron odziedziczył jej syn Wasilij. (А Kuricyn do tego czasu umarł.)  Niektórzy z heretyków po Soborze 1504 zostali spaleni, inni uwięzieni, jeszcze inni uciekli na Litwę, “gdzie formalnie przyjęli judaizm⁴¹ ”.
Zauważmy, że przezwyciężenie herezji “жидовствующих” dało wstrząs duchowego życia Rusi Moskiewskiej końca XV — zaczęto w XVI wieki uświadamiać sobie potrzeby duchowej oświaty, rozwoju szkół dla duchowieństwa, a z imieniem biskupa Giennadija związane jest składanie i wydawanie na Rusi pierwszej cerkiewnosłowiańskiej Biblii, jeszcze nie istniejącej na prawosławnym wschodzie w postaci jednolitego wydania. Z wynalazkiem drukarstwa, “po upływie 80 lat, ta sama Biblia… została wydrukowana w Ostrorogu (1580 – 82 г.), jak pierwodruk cerkiewnosłowiańskiej Biblii, i wtedy jeszcze to wydanie wyprzedziło   dalsze wydania Biblii  na całym prawosławnym Wschodzie⁴²”.
Szeroko uogólnia to zjawisko i akademik. Z.F. Płatonow: “Ruch “жидовствующих” niewątpliwie zawierał w sobie elementy zachodnioeuropejskiego racjonalizmu… Herezja została zganiona; jej kaznodzieje doznali cierpień, ale stworzony przez nich nastrój krytyki i sceptycyzmu w stosunku do dogmatów i kościelnej struktury nie obumarł⁴³ ”.
Współczesna Encyklopedia Żydowska wspomina „przypuszczenie, że gwałtownie negatywny stosunek do judaizmu i Żydów na Rusi Moskiewskiej, nieznany tam do początku XVI w.”, utrwalił się właśnie od tej walki z “жидовствующими”⁴⁴. Według duchowego i państwowego punktu widzenia wydarzenie takie jest całkowicie prawdopodobne. Ale J.I. Hessen kwestionuje taką opinię: “znamiennie, że tak specyficzne zabarwienie herezji, jak owa “żydowska”, nie przeszkodziło w dalszym rozwoju sekty i w ogóle nie wzbudziło w owym czasie wrogiego stosunku do Żydów”⁴⁵.
W tych wiekach, od XIII do XVIII, w sąsiedniej Polsce powstawała, rosła i umacniała się w swoim stałym życiu najpoważniejsza żydowska wspólnota, którą czekało w niedalekiej przyszłości założenie potęgi rosyjskiego żydostwa, do XX wieku głównej części żydostwa światowego. Od XVI wieku odbywało się “znaczne przemieszczanie się polskich i czeskich Żydów na Ukrainę, na Białoruś i na Litwę’⁴⁶. W XV w. żydowscy kupcy z polsko-litewskiego państwa jeszcze swobodnie przyjeżdżali do Moskwy. Ale to zmieniło się przy Janie Groznym: wjazd żydowskim kupcom został zabroniony. А kiedy w 1550 polski król Zygmunt August zażądał, żeby Żydom pozwolono na wolny wjazd do Rosji, Jan odmówił temu żądaniu takimi słowami: “w swoje państwo Żydom my w żaden sposób wjeżdżać nie pozwalamy, zagnieżdżania się w swoich państwach licha żadnego widzieć nie chcemy, a chcemy tego, żeby Bóg dał aby ludzie w moich państwach mieli spokój i żyli bez każdego zgorszenia. A ty, bracie nasz, naprzód byś o Żydach do nas nie pisał ”⁴⁷, oni rosyjskich ludzi «od chrześcijaństwa odwodzili i trujący napój na nasze ziemie przywozili i paskudztwa licznym ludziom naszym robili»⁴⁸.
Jest legenda mówiąca, że przy zdobyciu Połocka w 1563, po skargach rosyjskich mieszkańców na “lichwiarstwo i uciśnienie” wycierpiane od Żydów, dzierżawców i powierników polskich magnatów, Jan IV kazał wszystkim Żydom w Połocku ochrzcić się, a odmawiających dokonania tego aktu, a było takich równo 300 ludzi, rozkazał, w swojej obecności,  utopić w Dźwinie. Ale historycy staranne, jak na przykład J.I. Hessen, nie tylko nie potwierdzają tej wersji wypadków, chociażby nie w tak ostrym spojrzeniu, ale nawet nie wzmiankują o niej.
Ten sam autor pisze, że przy Dymitrze Samozwańcu I (1605 – 06) Żydzi zjawili się w Moskwie “w dużej stosunkowo liczbie”, jak i inni cudzoziemcy. А w końcu ”Smuty”  ogłoszono, że Dymitr Samozwaniec II (nazywany “Tuszyński Złodziej”) to — “rodem Żydowin”⁴⁹. (О pochodzeniu “Tuszyńskiego Złodzieja” źródła rożnie mówią. Jedne twierdzą, iż był to popi syn z Ukrainy – Matwiej Wieriowkin; “albo Żyd… jak powiedziane to jest we współczesnych dokumentach państwowych”, on “rozumiał, jeżeli wierzyć jednemu cudzoziemskiemu historykowi, język żydowski, czytał talmud, książki rabinów”, “Zygmunt posłał Żyda, który podał się za Dymitra Carewicza”⁵⁰.) Z Encyklopedii Żydowskiej: “Żydzi wchodzili w świtę Samozwańca i ucierpieli przy jego obaleniu. Według niektórych wiadomości… Dymitr Samozwaniec II pochodził z wychrzczonych Żydów i służył w świcie Dymitra Samozwańca I”⁵¹.
Po okresie „Smuty”, przybysze polsko-litewscy, którzy pozostali w Rosji, zostali ograniczeni w prawach, i “polsko-litewscy Żydzi zmuszeni byli, w tym względzie, dzielić los swoich byłych współobywateli”, którym zabroniono jeździć z towarami do Moskwy i do miast położonych poza rzeką Moskwą⁵². (W umowie Moskwiczan z Polakami o intronizacji Władysława zostało ustalone,  że: “Nie nakłaniać nikogo do rzymskiej lub  innej wiary, a Żydom nie wolno wjeżdżać dla handlu do państwa moskiewskiego”⁵³. A podług innych świadectw to — żydowskim kupcom  po okresie „Smuty”pozostawał wolny dostęp i do Moskwy⁵⁴). “Przeciwstawne zarządzenia wskazują na to, że rząd Michaiła Fiodorowicza nie prowadziło zasadniczo polityki prześladowań w stosunku do Żydów… odnoszono się do Żydów bardzo cierpliwie”⁵⁵.

Jednakowoż przez całe panowanie Piotra I nie ma żadnych świadectw o uciskach Żydów, nie wydane ani jednego prawa ograniczającego ich w jakiś sposób. Przeciwnie, przy ogólnej życzliwości do każdego cudzoziemca była szeroko otwarta płaszczyzna działania i dla Żydów, a przy ich niezdolności do asymilacji znajdujemy Żydów i w najbliższym, zaufaniem obdarzonym, otoczeniu cesarza, a to: vice-kanclerz baron Piotr Szafirow (wybitny i twórczy działacz, ale też i skłonny do oszustwa, za co go karał, jeszcze za życia, sam Piotr I, a po śmierci Piotra prowadził dochodzenie senat); jego cioteczni siostrzeńcy Abram Wiesiełowski i nader zbliżony do Piotra, Isaak Wiesiełowski; Anton Derier, pierwszy generał policmajster Petersburga; Wiwier, kierownik tajnego wywiadu; błazen Akosta i inni. W liście do А. Wiesiełowskiswgo Piotr wyraził się tak: “ Dla mnie jest całkowicie obojętnie, czy chrzczony człowiek albo obrzezany, żeby tylko znał się na swoim zadaniu i odznaczał się przyzwoitością”63.  Żydzi prowadzący domy handlowe w Niemieczech występowali o to, żeby rosyjski rząd gwarantował im bezpieczeństwo handlu z Persją przez Rosję ale tej gwarancji nie otrzymali”4.
W początku XVIII w. rozwinęli Żydzi handlowe działanie i na Małorusi, o rok przed  uzyskaniem prawa, do takiego handlu, przez wielkoruskich kupców. Hetman Skoropacki wiele razy ogłaszał dekrety o wysiedleniu Żydów, ale oni nie podporządkowywali się, a przeciwnie, liczba Żydów w Małoruś wzrastała “.
Katarzyna I w 1727, na krótko do śmierci, ustępując naleganiu Mienszykowa, kazała wysiedlić Żydów z Ukrainy (tu “mógł mieć znaczenie udział Żydów w przemyśle winnym ”) i z rosyjskich miast. Ale to polecenie jeżeli i zaczęło, w jakiejś mierze, dochodzić do skutku, to nie utrzymało się i roku”6.
W 1728, za Piotra II, pozwolono na “dopuszczanie Żydów na Małoruś, jak ludzi pożytecznych dla handlu krajowego”, najpierw jako “czasowy pobyt”, a nieco później “czasowy pobyt” przekształcił się w stały pobyt”i na to znalazły się dowody. Za panowania  Anny to prawo zostało rozpowszechnione w 1731 na Smoleńską gubernię, w 1734 — i na Slobodzką Ukrainę (bardziej na północno-wschód od Połtawy). Razem z tym dopuszczono Żydów do dzierżawy roli od ziemian, do handlu winami, a w 1736 dopuszczono i dostawę przez Żydów wódki z Polski także i do skarbowych szynków Wielkorusi 67.
Należy wspomnieć i figurę finansisty Lewiego Linmanna pochodzącego z krajów bałtyckich. Kiedy przyszła cesarzowa Anna Ioannowna jeszcze żyła w Kurlandii, niebywale silnie potrzebowała pieniędzy, “i być może, że już wtedy Lipmann okazał się być jej pożyteczny”. Jeszcze przy Piotrze przejechał do Petersburga. При Piotrze II on “zostaje agentem finansowym albo też jubilerem przy carskim dworze”. W czasie intronizacji Anny Ioannownej on utrzymuje “wielkie powiązania z dworem” i mianowany jest  nadkomisarzem.
“Mając bezpośrednie stosunki z cesarzową, Lipmann znajdował się w szczególnie mocnym o związku z jej faworytem Bironem… Współcześni twierdzili, że… Biron zwracał się do niego po rady na tematy państwowego rosyjskiego życia. Jeden z ambasadorów przy rosyjskim dworze pisał… można powiedzieć… że “właśnie Lipmann kieruje Rosją”. Później te oceny współczesnych poddawane zostały pewnemu złagodzenkiu. Jednakże Biron “przekazał  Lipmannowi prawie całkowicie kierowanie finansami państwa i  powierzył mu różne handlowe monopole”69. (“Lipmann kontynuował swoje funkcje przy dworze carskim i wtedy, kiedy Anna Leopoldowna… zesłała Birona”70.)
Nie bez wpływu zaś zostawał Lipmann i na ogólny stosunek Anny Ioannowna do Żydów. Chociaż w 1730, przy wstępowaniu na tron, Anna w liście do swojego ambasadora przy hetmanie Małorusi wyrażała niepokój: “Słyszymy, że ku kupiectwu z małorosyjskiego narodu kieruje się niewielka liczba ludzi i że bardziej handlem zajmują się Grecy, Turcy, z Żydzi”71 (stąd jeszcze raz można wysnuć, że wysyłanie 1727 ludzi nie była reralnmą), — tak to zostały wykonane i dekrety Anny — z roku 1739 o zakazie Żydom dzierżawy ziemi w Małorusi, i z roku 1740 o wysyłaniu stamtąd za granicę koło 600 Żydów. (Тому, oczywiście, przeszkadzały jeszcze i interesy ziemian.)
Elżbieta zaś, na rok do intronizacji, wydała dekret (grudzień 1742): “ W całym naszym imperium Żydom żyć jest zabronione; ale teraz nam wiadomo stało się, że owi Żydzi jeszcze w naszym imperium, a najbardziej na Małorusi pod różnymi pozorami zamieszkanie swoje kontynuują, od czego nie ma innego owocu, lecz jeno ten, że od takowych wrogów imienia Chrystusa Zbawiciela  nasi wiernopoddani największa szkodę ponoszą i dlatego polecamy aby z całego naszego imperium wszyscy męskiej i żeńskiej płci Żydzi, z całym ich majątkiem, natychmiast wysłać za granicę i w przyszłości bezwarunkowo nie wpuszczać, nawet gdy ktoś z nich zechce przyjąć wiarę  chrześcijańską greckiego obrządku”73.
Temu dekretowi Elżbiety “nadano szeroki rozgłos. Jednako natychmiast robiono próby skłonienia monarchini do ustępstw”. Wojskowa kancelaria donosiła z Małorusi do Senatu, że oto już wysłano 140 ludzi za granicę, ale “zakazanie Żydom importu towarów pociągnie po sobą zmniejszenie państwowych dochodów”74. I Senat podał informację cesarzowej o tym, że “od zeszłorocznego dekretu o niewpuszczaniu Żydów w obszar imperium handel, tak na Małorusi, jak i we wschodnich  guberniach, poniósł duży uszczerbek, a razem z tym poniesie i skarb państwa poprzez zmniejszenia dochodu z ceł”. Императрица w odpowiedzi podała te słowa: “Оd wrogów Chrystusowych nie pragnę interesującego zysku” 75.
Hessen kończy, że tym sposobem, “Rosja za Elżbiety  została bez Żydów”. Żydowski zaś historyk S. Dubnow ustala, że przy Elżbiecie, jak “obliczył jeden współczesny historyk… do froku 1753 z Rosji zostało wypędzonych 35 000 Żydów”77. Cyfra bardzo już różni się od skutków niespełnionego polecenia Anny Ioannownej jako, że na 3 lata wcześniej — wysłano z całej Ukrainy koło 600 Żydów, a w doniesienia Senatu dla Elżbiety mowa jest o rzeczywistym wysyłaniu 142 Żydów78. W. I. Tielnikow wypowiada79 domysł, że tego „współczesnego historyka” w ogóle nie było, a tym “współczesnym historykiem”, którego, ani jego pracy, Dubnow z jakiegoś powodu nie nazywa dokładniej, mógł być E. German, publikujący tę cyfrę całkiem nie wspólcześnie wypadkom, ale równo sto lat później, w roku 1853, i znów bez każdego odsyłacza do źródeł, za to  z dziwnym dodaniem, że “Żydom kazano opuścić kraj pod groźbą kary śmierci”80, okazującym niewiedzę tego historyka (i innych) nawet o tym, że właśnie Elżbieta przy obejmowaniu tronu zniosła karę śmierci w Rosji (i owszem – z uczucia religijnego). Przy tym Tielikow zaznacza, że najwybitniejszy żydowski historyk Henryk Grec (Graetz) nic nie pisze o wykonaniu owych dekretów Elżbiety. Porównajmy, że i według Slizberga, w czasie panowania Elżbiety zaledwie “robiono próby wyprowadzenia Żydów z Ukrainy”81.
Szybko trzeba uznać za prawdopodobne, że spotkawszy liczny opór Żydów, ziemian i  urzędników państwowego aparatu, dekret Elżbiety został niewykonanym, albo słabo wykonanym, jak i poprzednie podobne dekrety.
Przy samej Elżbiecie na widocznych stanowiskach służyli Żydzi. Był przeznaczony do spraw państwowych i “obsypany carskimi łaskami” dyplomata Isaak Wiesiełowski, — i on także przyłączał się do poczynaniach kanclerza А. Bestużewa-Riumina o niewyganianiu Żydów. (Później wykładał rosyjski język spadkobiercy tronu, przyszłemu Piotrowi III; a brat jego Fiodor pod koniec panowania Elżbiety został kuratorem Uniwersytetu Moskiewskiego.) 82. Wypada zaznaczyć jeszcze i wywyższanie saskiego handlowca Griszteina, luteranina, który przyjął prawosławie po niefortunnym handlu z Persją i spędzeniu tam lat w niewoli.
Zaciągnął się on do Pułku Prieobrażenskiego, był wśród czynnych uczestników elżbietańskiego przewrotu, dostał w nagrodę tytuł adiutanta, z dziada pradziada szlachta i, nie wiele i nie mało, — 927 dusz pańszczyźnianych. (Jakże beztrosko rozrzucali tymi duszami pańszczyźnianymi najbardziej prawosławni carowie) Jednakże w następnym czasie “powodzenie sprawy otumaniło głowę Grunsteina”. I tak śmiercią generalnemu prokuratorowi, to znów nocą porą na drodze rozniósł i pobił krewnego faworyta Aleksieja Razumowskiego (nie wiedząc kogo zabił). ”Zabójstwo na drodze» już mu nie uszło na sucho i za to został zesłany do Ustjugu.
Piotr III, w ciągu swoje pół roku panowania, nie zdążył w żaden sposób zając się żydowskim problemem. (Chociaż, być może, pozostawała na jego sercu blizna po niejakim “Żydzie Musafi, który udzielał młodemu Piotrowi, jeszcze w Holsztynie, wielkich kredytów”, co w konsekwencji  doprowadziło holsztyński skarb państwowy do ruiny. Żyd Musafi i który “ukrył się szybko gdy tylko została ogłoszona pełnoletność wielkiego księcia”84.
A tak się zdarzyło (i czy było to przypadkowe?), że przy pierwszym pojawieniu się Katarzyny II w Senacie, bezpośrednio po objęciu tronu carskiego, okazało się, że w pierwszej kolejności Senat ma zając się zagadnieniem ewentualnego pozwolenia Żydom na wjazd do Rosji. (I już większość senatorów imiennie zgodziła się na wydanie tego zezwolenia). Sama Katarzyna , jawnie usprawiedliwiając się przed europejską opinią, zostawiła po sobie notatkę jak ta sprawa przebiegała w Senacie. Jeden z senatorów przeczytał jej do wiadomości zawieszającą sprawę  uchwałę Elżbiety. Katarzyna całkowicie zgadzała się z projektem zezwolenia Żydom na wjazd, ale jeszcze chwiejnie czuła siebie po przewrocie i pragnęła ukazać swój prawosławny neofityzm.  “Zacząć panowanie dekretem o wolnym wjeździe Żydów byłoby złym środkiem do uspokojenia umysłów; uznać zaś wolny wjazd Żydów za szkodliwy było niemożliwością”85. Katarzyna więc rozkazała odłożyć rozpatrzenie projektu. I jeszcze, po upływie kilku miesięcy, w manifeście o pozwoleniu cudzoziemcom na osiedlanie się w Rosji, dopisała: “oprócz Żydów”. (W dziesięć lat później wyjaśniała Diderotowi: zagadnienie wjazdu dla Żydów zostało postawione wtedy nie w porę.) “.
Jednakże – chwila została została wybrana dobrze. Żydzi zza granicy wytrwale krzątali się wokół  sprawy dopuszczeniu im wjazdu do Rosji a byli też podtrzymani wstawiennictwem z samego Petersburga, z Rygi, z Małorusi: jako, że tam miejscowy handel “mało wzmacnianym był i tak jak wszystkim obcym kupcom, tak i Żydom, dozwolono w końcu na swobodne w Małorusi odbywanie targów ”87.
W pełni zgadzając się z tymi wstawiennictwami, ale pomimo wszystko obawiając się o swoją prawosławną reputację cesarzowa została zmuszona… uciec się do konspiracji! Wymyśliła, dla obejścia swoich własnych praw, polecić kilku żydowskim kupcom kolonizację niedawno zdobytej i jeszcze pustynnej Noworosji, a skupić nakierowanie tej sprawy do Rygi, jednak dokładnie przesłaniając narodowość tych kupców i we wszystkich dokumentach nazywać tych Żydów “noworosyjskimi handlowcami”. W rzeczywistości zaproszeni Żydzi, osiadli w Rydze,  “zajmowali się tu swoim zwyczajnym handlem”. A oprócz tego Katarzyna rzeczywiście “korzystała z każdej okazji, żeby umieścić Żydów w Noworosji, dbając tylko o to, by nie wywoływało to  nadmiernego oficjalnego rozgłosu”. Kierowała do Małorosji Żydów z Litwy, z Polski, z tureckich jeńców i uchodźców od hajdamaków.
I tak przyszedł  1772 rok, pierwszy rozbiór Polski, w którym Rosja odzyskała dla siebie Białoruś, i z nią olbrzymią 100 – tysięcznym żydowską populacją. Od tego roku należy datować pierwsze znaczące historyczne skrzyżowanie żydowskiego i rosyjskiego losu.
Przybycie Żydów do ziemi polskiej zaczęło być bardziej zauważalne od XI wieki; książęta, jak też królowie, brali pod swoją opiekę “każdych czynnych przedsiębiorczych przybyszów” z  Europy Zachodniej. Żydzi znajdowali się pod królewską ochroną i uzyskiwali niejednokrotnie wielkie przywileje (w XIII w. od Bolesława Wspaniałego, w XIV od Kazimierza Wielkiego , w XVI od Zygmunta I i od Stefana Batorego). Czasem przeplatało się to antyżydowskimi działaniami (w XV przy Władysławie Jagielle i przy Aleksandrze, w tym czasie były dwa żydowskie pogromy w Krakowie). W XVI wieku w wielu polskich miast wprowadzono getto, częściowo dla bezpieczeństwa samych Żydów. Nieustanna wrogość żydostwo odczuwało od katolickiego duchowieństwa. Ale widocznie ogólny bilans życia w Polsce był dla Żydów sprzyjający, gdyż “w pierwszej połowie XVI – go wieku liczba żydowskiej ludności w Polsce znacznie wzrosła dzięki imigracji ”. W tym tez czasie Żydzi “uzyskali szeroki udział w wiejskiej gospodarce ziemian podejmując zajęcie zwane arendą… między innymi dzierżawą zajazdów i karczm, wyrobem i handlem winami”.
Jak już resztki Księstwa Kijowskiego, po zrujnowaniu go przez Tatarów,  weszły od XIV w. w skład Księstwa Litewskiego, a potem zostały włączone do Polsko-litewskiego państwa, to wtedy „Żydzi z Podola i Wołynia powoli przenikali i na Ukrainę” — w okolice Kijowa, Połtawy i Czernichowa. Proces ten przyśpieszył się, kiedy po zawarciu Unii Lubelskiej (1569) wielka część Ukrainy przeszła bezpośrednio do Polski. Podstawową ludnością tych stron było prawosławne chłopstwo, długo mające znaczne swobody i uwolnienie od podatków. Teraz zaczęła się intensywna kolonizacja Ukrainy przez polską szlachtę przy udziale Żydów.
“Kazakow przywiązano do ziemi i zobowiązano do pańszczyzny i danin… Katoliccy ziemianie obarczali prawosławnych chłopów rozmaitymi podatkami i obowiązkami, i w tej eksploatacji  części Żydów przypadła smutna rola”. Żydzi wykupywali „od panów-ziemian  ”propinację”, to jest prawo do wytwarzania i sprzedaży wódki”, oraz uzyskiwali prawo działalności i w innych dziedzinach gospodarki“. Żyd-arendarz, zajmując miejsce pana, otrzymywał, oczywiście niecałkowicie, tylko w znacznej mierze, – tę władzę nad chłopem, która wcześniej należała do właściciela ziemskiego i taki Żyd-arendarz… starał się wyciągnąć z chłopa możliwie największy zysk. W takiej sytuacji nienawiść chłopa … skierowała się i na katolickiego pana, i na Żyda-arendarza. I oto z tego powodu, „kiedy w 1648 г. rozpętało się straszne powstawanie Kozaków pod przewodnictwem Chmielnickiego, Żydzi, na równi z Polakami, padli ofiarą”, zginęły dziesiątki tysięcy Żydów 90.
Żydzi, “przyciągani na Ukrainę naturalnymi jej bogactwami i zachęcani do tego przez polskich magnatów, kolonizującymi kraj, zajęli znaczące miejsce w gospodarczej stronie jej życia… Służąc interesom właścicieli ziemskich i rządu… Żydzi ściągnęli na siebie nienawiść ludności”. N.I. Kostomarow dodaje do tego, że Żydzi “dzierżawili nie tylko różne dziedziny ziemiańskiej gospodarki (Polaków), ale także i prawosławne kościoły, nakładając opłaty za chrzest niemowląt ”.
Po powstaniu, zgodnie z Białocerkiewską umową (1651) “ Żydom było zwrócone prawo osiedlania się w całej Ukrainie… “Жиды, jak przedtem, byli obywatelami i arendarzami w majątkach jego Królewskiej Mości i w majątkach szlachty, tak i teraz powinno pozostać” ’9“.
“Około osiemnastego stuleciu handel winem i wódką stał się prawie głównym zajęciem Żydów ”. – “Ten proceder często tworzył napięcia między Żydem a pozbawionym praw chłopem”, który pił w szynku nie z dostatku, a z powodu skrajnej biedy.
Spośród ograniczeń, które czasem nakładano się na polskie żydostwo, z nalegania  katolickiego kościoła, był zakaz posiadania chrześcijańskiej służącej. Jeżeli ten zakaz był respektowany to tylko wśród Polaków. Z Rosji, z powodu poboru rekruta  i podatków państwowych,  uciekało wielu Rosjan do Polski. Ci zbiegowie byli pozbawienie praw w Polsce . I dało się słyszeć w dyskusji w obecności carycy Katarzyny na posiedzeniu Komisji   Kodeksowej (1767 – 68), że w Polsce “ Żydzi wielu zbiegłych Rosjan  zatrudniają u siebie do posługi ” 9 В.
Jednakże, ekonomicznie żywo utrzymując stosunki z otaczającą ludnością, żydostwo Polski w ciągu pięciu wieków pobytu tam nie dopuściło do siebie zewnętrznego wpływu. Przemijały wieki za wiekami i z ich upływem następował coraz większy rozwój Europy lecz polskie żydostwo pozostawało bryłą skamieliny samą w sobie, wszyscy z wykształceniem jak najbardziej nieuwspółcześnionym. Polskie żydostwo pozostawało nierozdzielone i to z trwałą wewnętrzną organizacją. (А jak by nie powiedzieć, to te warunki jeszcze i do połowy XIX wieku zachowane m w Rosji – były, od samego początku żydowskiej diaspory, jak  najbardziej korzystne dla zachowania   Żydów jako jedności religijnej i narodowej.)
Całkowicie żydowskim życiem kierowały miejscowe kahały, wyrosłe, ze swoimi rabinami, z najgłębszego wnętrza żydowskiego życia. W Polsce kahał był pośrednikiem między żydostwem z jednej strony i władzami centralnymi i samorządowymi z drugiej. Kahał zbierał podatki dla korony i za to był ochraniany przez władze. Kahał też prowadził zbiórki pieniężne na pokrycie żydowskich potrzeb społecznych, ustalał prawidła dla handlu i rzemiosł – handel mieniem, dokonanie wykupu albo dzierżawy mogło odbywać się tylko za pozwoleniem kahału. Starsi kahału posiadali również i karną władzę nad żydowską ludnością. Sprawa sądowa między Żydem i Żydem mogła być prowadzona tylko w systemie kahalnym, a przegrywający sprawę w sądzie kahalnym nie mógł złożyć apelacji do sądu państwowego, a gdyby takową złożył popadał pod herem (rodzaj klątwy religijnej i wyobcowanie ze wspólnoty). “Demokratyczne zasady, leżące u podstawy kahału, były wcześnie podeptane przez oligarchię….” – pisze liberalny historyk J. I. Hessen, dodając – “Kahał dość często stawał też i wbrew drodze narodowego rozwoju ”- “Zwykli ludzie nie posiadali faktycznie żadnego dostępu do organów społecznego samorządu. Starsi kahału i rabini, zazdrośnie chroniąc swoją władzę… trzymali ludową masę z dala od siebie ” –  „Rabini, korzystając z samodzielności przy rozstrzyganiu zagadnień religijnych, znajdowali się  w całkowitej zależności od kahału przy rozstrzyganiu innych spraw, gdyż kahał zatrudniał rabina  na służbę”. Z innej strony – “bez podpisu rabina uchwały kahału nie miały siły sprawczej”. — “Kahały, nie posiadające autorytetu w narodzie, podtrzymywane były w swoim gospodarowaniu przez  współdziałanie z rządem państwowym ” —.
Pod koniec XVII i w XVIII wiekach Polska rozdzierana była wewnętrznym nieładem, waliło się życie gospodarcze i nasilała się  nieograniczona niczym samowola magnatów. “ W czasie długiej, dwuwiekowej agonii Polski… zbiedniałe żydostwo, moralnie upadłe, zastygnąwszy w dawnym, średniowiecznym porządku, daleko odpadło od Europy ” “. G.. Gretz pisze o tym tak: “ W żadnym czasie Żydzi nie przedstawiali tak smutnego widoku, jak w okresie od końca XVII do połowy XVIII wieku, i tak jak gdyby to zostało zamierzone, ich podnoszenie z dna mogło wyglądać na cud. W tragicznym przebiegu stuleci byli nauczyciele Europy zostali doprowadzeni do dziecięcego stanu, albo, mówiąc wyraźniej…. do starczego niedorozwoju umysłowego ” • •.
“W XVI wieku duchowe przewodnictwo nad żydowskim światem koncentruje się w niemiecko-polskim żydostwie… Żeby zapobiec możliwości asymilacji narodu żydowskiego z otaczającą ludnością, duchowi jego kierownicy od dawna wprowadzali odpowiednie zasady mające na celu izolowanie swojego narodu od i odcinanie jego kontaktów z sąsiadami. Posługując się autorytetem Talmudu… rabini omotali życie społeczne i indywidualne każdego Żyda złożoną siecią zaleceń religijno-porządkowego charakteru, które… przeszkadzały zbliżeniu z innowiercami”. Realne i duchowe potrzeby “poświęcone zostały na ofiarę zestarzałym formom ludowego życia ”,  - – „na ślepo wykonanie obrzędowości przeobraziło się dla narodu jakby w sam cel istnienia żydostwa… Rabinizm, zastygnąwszy w martwej formie, kontynuował trzymanie w łańcuchach i myśl i wolę narodu”.
Więcej niż ponad dwu tysiącletnie zachowanie się narodu żydowskiego jako jednolitego narodu, choć będącego  w rozproszeniu, wywołuje zdumienie i szacunek. Ale jeżeli przyjrzeć się   jakimś okresom szczegółowo, czy to na przykład w okres polsko-rosyjski z XVI w. i nawet do polowy XIX, ta jedność tę osiągnięto dość drastycznymi działaniami kahałów, i wtedy nie wiadomo  czy trzeba te działania kahałów należy szanować za to tylko, że wynikały z religijnej tradycji. Во  nam, Rosjanom, — nawet małą część takiego izolacjonizmu stawiają zawsze za wstrętną winę.
Po przejściu żydostwa pod władzę rosyjskiego państwa cały ten wewnętrzny system, w trwaniu którego hierarchia kahałów była wielce zainteresowana, zachowała się i, jak przewiduje J.I.  Hessen, z wszystkimi tymi rozdrażnieniemi umysłów, które od połowy XIX wieku narosły wśród oświeconych Żydów przeciwko skamieniałej talmudycznej tradycji. – „Przedstawiciele panującej w żydostwie klasy dołożyli wszystkich starań, aby przekonać [rosyjski] rząd o potrzebie zachowania odwiecznych ich instytutucji, odpowiadających interesom i rosyjskiej i żydowskiej panującej klasy”  – „kahał wraz z rabinatem posiadał absolutną władzę, i tą władzą dość często nadużywał; rozgrabiał społeczne środki, deptał prawa biednych ludzi, nieprawidłowo nakładał podatki, mścił się na osobistych wrogach”100.
W końcu XVIII w. jeden z gubernatorów przyłączonego do Rosji kraju pisał w notatce do wykładu: ”rabin, duchowy sąd i kahał, powiązane między sobą ciasnymi więzami, mając wszystko w swojej władzy i rozporządzając nawet samym sumieniem Żydów, panuje nad nimi całkowicie, bez żadnego zwracania uwagi na władze państwowe”101.  А kiedy, jak raz, w XVIII wieku wśród wschodnio-europejskiego żydostwa rozwinął się z jednej strony silny religijny ruch chasydów, a z drugiej strony zaczął się oświatowy ruch Moisieja Mendelsona w kierunku świeckiego wykształcenia, – kahały energicznie rozpoczęły działania potępiające jednych i drugich. W 1781 rabinat wileński rzucił na chasydów «herem», w 1784 zjazd rabinów w Mohylewie ogłosił chasydów jako stojących «poza prawem», a ”ich majętność jako pozbawioną praw dziedziczenia”. W ślad za tym czerń w pewnych miastach dokonała napadów z rozgrabieniem domów chasydów”102, był to taki wewnątrz-żydowski pogrom. Chasydów prześladowali najokrutniejszymi i nawet nieuczciwymi sposobami, nie ograniczając  się nawet do doniesień do władz rosyjskich z fałszywi oskarżeniami chasydów o antypaństwowe działania.  Zresztą, w 1799, a to po doniesieniu złożonym przez chasydów, władze aresztowały członków kahału wileńskiego za ukrycie pieniędzy z zebranych podatków. Ruch chasydzki rozprzestrzeniał się, w niektórych guberniach nawet z wielkim powodzeniem. Rabinat poddawał księgi chasydzkie publicznemu spaleniu, zaś chasydzi występowali jak obrońcy narodu przeciwko nadużyciom kahałów. ”W tę porę religijna walka zasłoniła, wydaje się, pozostałe problemy żydowskiego życia » 103.
Przyłączona do Rosji w 1772 część Białorusi składała się guberni Połockiej (później nazwaną Witebską) i Mohylewskiej. W odezwie do mieszkańców tych guberni  zostało ogłoszone przez Katarzynę rozporządzenie mówiące, że mieszkańcy tych guberni  – “jakiego by nie byli pochodzenia i nazwania”, od chwili ogłoszenie tego zarządzenia będą mili prawo do publicznego wyznawania swej wiary i do posiadanie swej własności” –  a jeszcze, że zostaną obdarzeni                ”wszyscy tymi prawami, swobodami i przywilejami, z których korzystają wszyscy dawni poddani”. Tym sposobem, Żydzi zostali zrównani w prawach z chrześcijanami, czego w Polsce byli pozbawieni. Do tego dodany było szczególny punkt o Żydach obiecujący im, że ich społeczeństwa ”zostaną pozostawione i zachowane przy wszyscy tych swobodach, z których oni teraz… korzystają”104 — co oznaczało, że Żydzi nie tracili nic z praw jakie mieli w czasie panowania polskiego. Prawda, ze tym samym zachowana została dawna władza kahałów, i Żydzi w swojej kahalnej organizacji zostawali, jak dawniej, odizolowani od innej ludności, jeszcze nie weszli w ten handlowo – przemysłowy stan, który by  i odpowiadać mógł ich dotychczasowym głównym zajęciom.
Na początku Katarzyna unikała wrogiej reakcji polskiej arystokracji oddającej panowanie, jak też i wywołania niesprzyjającej reakcji ze strony swych prawosławnych poddanych. Ale Katarzyna odnosząc się ze współczuciem do Żydów i czekając od nich na ekonomicznego wsparcia dla kraju, przygotowywała dla nich prawa gwarantujące im wielkie swobody. Już w 1778 roku Białoruś objęta została prawem, niedawno nadanym całej Rosji, a mówiącym o tym, że      posiadający kapitał do 500 rubli. tworzą od zaraz stan mieszczan, a posiadający większą sumą tworzą stan kupców, podzielonych na trzy gildie w zależności od stanu posiadania zadeklarowanej swojej własności, i zostają uwolnieni od powszechnego podatku, a płacą jedynie 1 % od kapitału,  ”zadeklarowanego zgodnie z sumieniem” 105.
To postanowienie posiadało szczególnie duże znaczenie, bowiem zaburzało trwające do tej pory  odizolowanie narodowe Żydów (zamiarem Katarzyny było naruszenie tego odizolowania). Ta uchwała obalała tradycyjne polskie spojrzenie na Żydów jako na osobny element wewnątrzpaństwowy. Podrywała i system kahalny i jego siłę przymusu. ”Od chwili wejścia w życie tego prawa zaczyna się proces wdrażania Żydów w rosyjski organizm państwowy … Żydzi licznie skorzystali z prawa do zapisywania się do stanu kupieckiego” — i tak na przykład, w guberni mohylewskiej 10 % od żydowskiej ludności zostało kupcami (z chrześcijańskiej ludności kupcami  zostało tylko 5,5 %) 106. Żydzi-kupcy uwalnili się teraz od poddaństwa w kahałach i już nie musieli w  szczególności zwracać się do kahału o pozwolenie na każde odłączenie się od miejscowego kahału, jak to musieli wcześniej. Teraz swoje sprawy prowadzili w gminnym magistracie na ogólnie obowiązujących zasadach.(W roku 1780 przybywającą Katarzynę Żydzi mohylewscy i szkłowscy witali pochwalnymi odami.)
Z zaistnieniem Żydów-kupców przestała istnieć w dokumentach państwowych rubryka  ”Żydzi”. Wszyscy pozostali Żydzi powinni teraz być zapisani także do jakiegoś stanu i oczywiście mogli być zapisani tylko do stanu mieszczan. Na początku pragnących zapisania do stanu mieszczan było niewielu – a to powodu tego, że w tym czasie roczny podatek od mieszczan wynosił  60 kopiejek, a od Żydów – 50 kopiejek. Jednakże innej drogi im nie pozostawiono. А od roku 1783 tak jak Żydzi-mieszczanie, tak i Żydzi-kupcy, podatek musieli wnosić nie do kahału, a do magistratu na wspólnych dla wszystkich zasadach, a dowód osobisty, uprawniający do wyjazdu, otrzymywali również od magistratu.
To posunięcie umocowało się powszechnej nowym miejskim ustanowieniu roku 1785, które brało pod uwagę tylko stany, a w żaden sposób nie uwzględniając narodowości. Zgodnie z tym ustanowieniem wszyscy mieszczanie (a znaczyło to – i wszyscy Żydzi) zdobywali prawo udziału w miejscowych stanowych władzach i obejmowaniu stanowisk społecznych. ”W warunkach tamtego czasu, oznaczało to, że Żydzi zostali równoprawnymi obywatelami… Włączenie w kupiectwo i mieszczaństwo w postaci równoprawnych członków stało się wydarzeniem o dużym społecznym znaczeniu” i powinno zamienić Żydów w ‘”społeczną siłę, z którą nie można było nie liczyć się, a tym samym ich moralne samopoczucie zostało wzmocnione”107. To też ułatwiało Żydom i praktyczną obronę ich życiowych interesów. «W tym czasie handlowo-przemysłowy stan, tak samo jak i miejskie społeczeństwa, korzystały z szerokich uprawnień samorządowych… tym sposobem, w ręce Żydów, na równi z chrześcijanami, została przekazana znaczna władza administracyjna i sądowa, dzięki czemu żydowska ludność uzyskała siłę i znaczenie w społecznym i państwowym życiu»108. Żydami bywali teraz i burmistrzowie, i wojskowi, i sędziowie. Na początku w dużych miastach zastosowano pewne ograniczenie polegające na tym, że na wybieralnych stanowiskach Żydzi nie mogli zajmować wyższych pozycji od chrześcijan. Jednakże w 1786 roku «Katarzyna wysłała do generał-gubernatora białoruskiego  własnoręcznie podpisany rozkaz”, żeby równość praw Żydów ”w stanowo-miejskim samorządzie… koniecznie i bez każdej zwłoki zostało wprowadzone w działanie”, a wobec niewypełniających tego zarządzenia  “zostało dokonane prawomocne wymuszenie”109.
Zaznaczmy, że Żydzi zdobyli obywatelskie równouprawnienie w Rosji, jakiego nie mieli w Polsce, ale też to równouprawnienie zdobyli w Rosji znacznie wcześniej jak we Francji i w ziemiach niemieckich. (Za Fryderyka II były najsilniejsze ograniczenia praw dla Żydów.) I co jeszcze szczególnego to to, że Żydzi w Rosji od początku mieli takie osobiste wolności, na które  jeszcze 80 lat czekali nie posiadający ich rosyjscy chłop. I paradoksalnie Żydzi otrzymali nawet większe wolności niż rosyjscy handlowcy i mieszczanie. Co ostatni mieszkać musieli w miastach , a żydowska ludność, nie tak jak rosyjska, «mogła mieszkać w powiatowych osiedlach zajmując się, w szczególności, rzemiosłami winarskim»110. «Chociaż Żydzi wielkimi masami mieszkali nie tylko w miastach, ale także w przysiołkach i wsiach, to jednak zostali przypisani do miejskiego społeczeństwa… przez wyłączne wpisanie do stanu mieszczan i stanu kupców»111. «Z powodu rodzaju swej działalności, otoczeni pozbawionym swobód chłopstwem, odgrywali ważną ekonomiczną rolę — w ich rękach koncentrował się wiejski handel, brali w arendę różne artykuły ziemiańskich dochodów, była w ich rękach sprzedaż wódki w szynkach» — a przez to «sprzyjali rozszerzaniu pijaństwa». Białoruska administracja wskazywała na to, że «obecność Żydów we wsiach szkodliwie odbija się na ekonomicznym i moralnym stanie chłopskiej ludności, bowiem  Żydzi… rozwijają pijaństwo wśród miejscowej ludności». «W zawiadomieniach od administracji, między innymi zaznaczane było, że Żydzi dawaniem chłopom wódki za obowiązek pracy i pod zastaw [przyjmowanie rzeczy w zastaw za wódkę] przyprowadzają ich do pijaństwa,  próżniactwa i nędzy»112. Ale «rzemiosło winarskie stawały się ponętnym źródłem dochodów»113 – i dla polskich ziemian, i dla żydowskich pośredników.
W rzeczywistości, dopiero co otrzymywane przez Żydów prawa obywatelskie przyniosły im  niekorzystny i to groźny  skutek. Jasnym się stało, że i Żydzi powinni byli podporządkować się ogólnym zasadom, i jako zapisani do stanów mieszczan i kupców powinni przerwać prowadzenie rzemiosło winiarskiego po wsiach i opuścić wsie. W 1783 został opublikowan nakaz mówiący, że   «prosta zasada obowiązuje każdego obywatela do określenia siebie co do handlu i rzemiosła przysługującemu jego stanowi, a nie do pędzenia wina, jako rzemiosła całkiem niewłaściwego dla jego stanu», i jeżeli ziemianin odda… w wsi proceder pędzenia wódki «kupcowi, mieszczaninowi albo Żydowi», to będzie ten ziemianin  uznany jako naruszający prawo»114. I oto — «Żydów zaczęto zmuszać do wyprowadzki z przysiółków i wsi do miast, ażeby odwieść ich z odwiekowych zajęć… arendy gorzelni i szynków»115.
Zrozumiałe jest, że dla Żydów groźba powszechnej wyprowadzki ze wsi wyglądała nie jak dobrodziejstwo zrównania wszystkich obywateli państwa, ale jak niekorzystne dla nich i specjalnie wymierzone w ich społeczność narodowo-religijną działanie władzy państwowej. Żydzi tracąc możliwość wykonywania tak dla nich korzystnego rzemiosła we  wiejskich miejscowościach, i przenoszeni mocą prawa do miast, natrafiali w miastach na silną konkurencję z mieszkańcami tych miast, jak też konkurencję z wcześniej już w miastach osiadłymi Żydami.   Wśród Żydów powstało wielkie zamieszanie i, z tego właśnie powodu, w 1784 roku pojechała do Petersburga delegacja złożona z przedstawicieli kahałów, mająca na celu  zabieganie w sprawie odwołania prawa o przeprowadzce mieszczan ze wsi do miast. (Jednocześnie kahały liczyły na pomoc państwa w sprawie przywrócenia, już utraconej przez kahały, absolutnej władzy nad żydowską ludnością.) Ale odpowiedź w imieniu cesarzowej była stanowcza: «Kiedy żydowskiego prawa ludzie włączeni zostali w stan jak równi z równymi, to należy w każdym przypadku mieć na względzie prawo ustanowione przez Jej Wysokość i każdy według swego tytułu i  swego stanu powinien  korzystać ze swobód i praw bez różnicowania prawa i narodu» 116.
Jednakże wypadło liczyć się z połączoną siłą, nader zainteresowanych żydówką arendą, polskich ziemian. Chociaż w roku 1783 administracja Kraju Białoruskiego zabroniła im oddawać procederu pędzenia wódki na wykup albo w arendę «osobom nie mającym do tego prawa», «szczególnie Żydom »… ziemianie nadal oddawali Żydom na wykup lub w arendę rzemiosła winiarskie. To było ich prawem»117, jako stałe dziedzictwo wiekowych polskich porządków.
I Senat nie odważył się zmusić ziemian. I w 1786 zniósł wyprowadzkę Żydów ze wsi do miast. Ale też zawarto pewien kompromis polegający na tym, że Żydom oznajmiono iż muszą  się liczyć z przeniesieniami do miast, ale zachowują prawo do czasowego oddalenia się z miasta do wsi. I tak Żydzi kontynuowali zamieszkiwanie po wsiach i mieszkali gdzie tylko chcieli.  Dekret senacki z roku 1786 pozwalał Żydom żyć w wsiach, i « Żydom pozwolono brać na wykup od ziemian produkcję i sprzedaż napojów alkoholowych, do tego czasu jak kjupcy i mieszczanie chrześcijanie nie zdobędą takich samych praw»118.
Tak i sprawy delegacji kahałów w Petersburgu nie zostały również całkiem bez powodzenia. Delegacja ta nie osiągnęła tego o co prosiła, to jest o wyłączność sądzenia sporów między Żydami przez oddzielne żydowskie sądy, ale w roku1786 kahałom zwrócono znaczną część administracyjnych praw do nadzoru nad żydowskim mieszczaństwem, to jest większością żydowskiej ludności, a w tym rozkładanie nie tylko społecznych obowiązków, ale i zbieranie podatku pogłownego, przywrócono kahałom prawo do wydawania (lub nie) zezwoleń na oddalenie się z wspólnoty. To oznaczało, że rząd zobaczył swoje praktyczne korzyści w nieosłabianiu władzy kahału.
W ogóle to w całej Rosji wszyscy zapisani do kupiecko-przemysłowego stanu (kupcy  i mieszczanie) nie korzystali ze swobody poruszania się po kraju, zostawali oni przypisani na stałe do miejsca zamieszkania, to jest do miejsca, w którym zostali zapisani do odpowiedniego stanu  (żeby wyjazdem swoim nie obniżać dochodów z podatków w swoich miejskich społeczeństwach). Tylko dla Białorusi w roku 1782 Senat zrobił wyjątek: «mieszczanie-kupcy mogą przemieszczać się z miasta do miasta ku wygodzie ich handlu”. Ten przywilej dla Białorusi dał znów korzyść kupcom żydowskim. Ponieważ zaczęli oni korzystać z tego przywileju na szeroką skalę zapisując się do stanu kupieckiego na terenie Białorusi, to Senat, w niedługim czasie, dodał:  «żydowscy kupcy muszą zapisywać się do stanu kupieckiego tylko w Moskwie i w Smoleńsku» ¹¹⁹. « Żydzi zaczęli osiedlać się w Moskwie wkrótce po przyłączeniu w roku 1772 Białoruskiego Kraju do Rosji… Już w końcu XVIII wieku liczba Żydów w Moskwie była znaczna… Niektórzy z Żydów, zapisawszy się do stanu kupieckiego w Moskwie zakładali tam duże hurtownie towarów… Inni zaś Żydzi zajmowali się sprzedażą zagranicznych towarów w swoich mieszkaniach, jeszcze inni prowadzili handel karczmach zajezdnych, a jeszcze inni podjęli handel obnośny po domach, co w tamtym czasie było całkowicie zabronione» ¹²⁰.
I w 1790 «moskiewskie kupieckie społeczeństwo zawarło umowę», że «w Moskwie pojawiło się zza granicy i z Białorusi Żydów liczba niemała » »inne bezpośrednio zapisują się do stanu kupieckiego w Moskwie i handlują zabronionymi towarami, czym powodują kupiectwu moskiewskiemu «nader odczuwalną szkodę szkoda i zamieszanie», a taniość ich towarów wskazuje na to, że pochodzą z przemytnictwa, a do tego jeszcze «wiadomo, że Żydzi obcinają złote monety,  i można się spodziewać, że będą to robić i w Moskwie». I jako w reakcji na «chytre ich we wszystkim pomysły» moskiewscy kupcy domagali się usuwanie kupców żydowskich z Moskwy. А żydowscy kupcy swoją koleją przedstawili władzom «skargę… że ich zaprzestano przyjmować do kupiectwa smoleńskiego i moskiewskiego» ¹²¹.
Rozpatrywaniem skarg zajęła się «Rada monarsza». W zgodności z jednolitą rosyjską zasadą Rada uznała, że Żydzi nie posiadają prawa «zapisywania się do stanu kupieckiego w  rosyjskich miastach i portach», a tylko na terenie Białorusi ¹²². Что « od dopuszczania Żydów w Moskwę « nie усматривается żaden pożytku». I w grudniu roku 1791 był wydanym dekret najwyższej władzy «o niedozwoleniu Żydom zapisywania się do stanu kupców w wewnętrznych guberniach państwa rosyjskiego», i że do Moskwy mogą przyjeżdżać «tylko czasowo i na znanych władzy terminach i tylko w sprawach handlowych» ¹²³. «Żydzi mogą korzystać z praw kupiectwa i mieszczaństwa tylko na terenie Białorusi». Przy tym Katarzyna dodała pewne złagodzenie w postaci zapewnienia Żydom prawa zamieszkania i praw przysługujących mieszczaństwu jeszcze i w opanowywanej Noworosji, to jest Jekatierinosławskim namiestnictwie i Тawryjskim rejonie (wkrótce te tereny nazwano guberniami Jekatierinosławską, Tawryjską i Chersońską), to  otwierało Żydom nowe szerokie obwody, do których handlowcy i mieszczanie z chrześcijan, zgodnie z ogólną zasadą, przenosić się z wewnętrznych guberni w żaden sposób nie mogli. (W roku 1796, kiedy «stało się wiadomym, iż grupy Żydów już osiadły w … Kijowskiej, Czernichowskiej i Północno-Nowogrodzkiej guberniach, pozwolono Żydom i w tych guberniach  «korzystać z praw kupiectwa i mieszczaństwa» ¹²⁴).
Przedrewolucyjna Żydowska Encyklopedia pisze: dekretem z roku 1791 «dano początek osadnictwu, chociaż nie stało się to rozmyślnie. Przy warunkach ówczesnego ustroju społeczno-państwowego rządzący tworząc prawa ogólne, nie mogli myśleć o tworzeniu prawa specjalnie gnębiącego Żydów, wprowadzając dla nich wyjątkowe prawa w sensie ograniczenia prawa zamieszkania. W owym czasie, ten dekret nie mógł zawierać w sobie niczego takiego, co stawiałoby Żydów w gorszympołożeniu w porównaniu z chrześcijanami… dekret 1791 roku nie wniósł jakiekolwiek ograniczeń w prawach Żydów do miejsca zamieszkania, nie stwarzał specjalnych «linii» ograniczających osiedlanie się Żydów», i nawet «przed Żydami zostały otwarte nowe dzielnice kraju, do których, zgodnie z ogólnej obowiązującymi zasadami, nie można było przenosić się»; «myśl przewodnia dekretu 1791 roku  leżała nie w tym, że dotykał on  Żydów, a w tym, że ci Żydzi byli ludźmi zajmującymi się handlem; dekret rozstrzygał sprawę nie z punktu widzenia religijno-narodowego, a wyłącznie z punktu widzenia użyteczności dla państwa» 125.
I oto ten dekret z roku 1791, dla kupców żydowskich, w porównaniu z kupcami chrześcijańskimi, był nawet korzystniejszy, z latami posłużył do oznaczenia dla Żydów podstawy przyszłej «linii osadnictwa», co legło, prawie do samej rewolucji, złym cieniem na żydowskim istnieniu w Rosji.
Ale też w owym czasie dekret 1791 nie przeszkodził i temu, że «pod koniec panowania Katarzyny II w Sankt Petersburgu utworzyła się już nieduża żydowska kolonia» w skład jej wchodzili między innymi: «znany arendaż Abram Pjerjetc » i skupieni wokół niego dość liczni kupcy, a «w czasie szczytu religijnej walki mieszkał tu rabin Аwigdor Chajmowicz i jego przeciwnik, znany chasydzki cadyk Załman Boruchowicz»¹²⁶.
А w 1793 i 1795 doszło II-go i III-go  rozbioru Polski i w skład Rosji weszło już prawie milionowy żydostwo Litwy, Podola i Wołynia. I to masowe wejście Żydów w obszar Rosji było, nieprędko zrozumianym, największym historycznym wydarzeniem wielce wpływającym i na los Rosji i na los wschodnio-europejskiego żydostwa.
I tak oto żydostwo zostało zebrane «po wielowiekowych wędrówkach pod jeden dach, w jedną wielką wspólnotę»¹²⁷. Teraz w bardzo silnie rozszerzonym kraju żydowskiego osadnictwa podniosłe zostały pytania dotyczące ich tu bytu. Żydzi nabyli praw kupieckich i mieszczańskich, których nie mieli w Polsce, nabrali praw równego udziału w stanowo-miejskim samorządzie, ale powinni byli przyjąć i ograniczenia tych stanów, to jest – nie przenosić się do miast wewnętrznych guberni Rosji i przyjąć wysiedlenie ze wsi. Przy zaistniałej olbrzymiej liczbie ludności żydowskiej – rosyjska administracja już nie mogła zasłonić faktu zamieszkiwania Żydów we wsiach – prawem «czasowego pobytu» dla nich. «Powstało piekące pytanie… Ekonomiczna sytuacja nie dała się pogodzić z pobytem nadmiernej liczby ludzi zajmujących się handlem i przemysłem wśród chłopów»¹²⁸.
Dla złagodzenia problemu liczne małe miasteczka zrównano w prawach z dużymi miastami i w ten sposób umożliwiono Żydom pozostanie w dotychczasowym miejscu zamieszkania. Ale przy mnogości żydowskich mieszkańców po wsiach i zagęszczeniu ich zamieszkiwania w miastach – nie było to rozwiązaniem problemu.
Wydawało się, że Żydzi teraz przesiedlą się do wielkiej obszarem i mało zamieszkałej Noworosji, którą im Katarzyna szeroko otwierała; nowym osadnikom przyznawano przecież ulgi. Jednak te ulgi „nie były w stanie obudzić w żydach pędu kolonizatorskiego. Uwolnienie osiedleńców od  podatków nie okazało się dla nich zachęceniem”¹²⁹
W roku 1794 Katarzyna zdecydowała się skłonić Żydów do przeniesienia się innymi sposobami jak dotychczas i przystąpić do wyprowadzki Żydów ze wsi do miast. W tym też czasie postanowiła obłożyć wszystką ludność żydowską podatkiem o podwójnej wartości niż ten opłacany przez  ludność chrześcijańską. (W takiej wysokości podatek płacili już dawno staroobrzędowcy; ale w stosunku do Żydów to prawo okazało się nie efektywnym i nie długotrwałym).
То był jedne z ostatnich poleceń Katarzyny. W końcu 1796 roku wstąpił na tron Paweł I. О nim Żydowska Encyklopedia pisze: «Panowanie Pawła I przeszło dla Żydów szczęśliwie… Wszystkie akty prawne Pawła I o Żydach świadczą, że monarcha odnosił się do żydowskiej ludności z tolerancją i sympatią»; «kiedy zderzały się interesy Żydów i chrześcijan, Paweł I bynajmniej nie brał chrześcijan pod swoją obronę przeciwko Żydom». I jeżeli on w roku 1797  kazał «podjąć  działania zmierzające do ograniczenia władzy Żydów i duchowieństwa nad chłopami», to to polecenie «w istocie nie było zwrócone przeciwko Żydom, zostało skierowane w obronie chłopstwa». Paweł też «przyznał chasydom prawo do swobodnego istnienia»¹³⁰.
Paweł rozszerzył Żydom prawo do zapisywania się w stan kupców mieszczaństwa także i na gubernię kurlandzką (w części Kurlandii nie będącą wcześniej prowincją polską, i nie podlegającą zatem do tej pory ograniczeniom «linii osadnictwa»). Jedną za drugą odrzucał konsekwentnie petycje chrześcijańskich wspólnot Kowna, Kamienia Podolskiego, Kijowa, Wilna mówiące, że «Żydom dano swobodę w górowaniu nad chrześcijanami» i proszące  o wyprowadzenie Żydów z ich miast ¹³¹.
W dziedzictwo przypadł Pawłowi problem upartego oporu polskich ziemian przeciwko każdej zmianie ich praw, w tej liczbie i praw dotyczących ich stosunków z Żydami, z prawem sądu nad nimi, praw które mieli w Polsce i nadużywali tych praw bez granic. I tak np. w skardze berdyczowskich Żydów na księcia Radziwiłła pisali Żydzi tak: «Żeby mieć możliwość odprawiania swoich nabożeństw, musimy płacić pieniądze tym, którym książę oddaje w arendę naszą wiarę»; a o byłym faworycie Katarzyny Zoriczu, pisali tak: «bez opłacania pozostawił tylko oddychanie»132. (W Polsce wszystkie miasteczka i miasta miały właściciela i właściciel ustalał dowolnie sam wszelkie podatki od mieszkańców).
W pierwszych latach panowania Pawła nastał silny głód na Białorusi, szczególniej odczuwany w guberni mińskiej. Gawrył Romanowicz Dierżawin, wtedy senator, został upoważniony do udanie się na miejsce dla wyjaśnienia przyczyny głodu i dla zlikwidowania tego zjawiska. Nie dano mu żadnych środków dla zakupu żywności, ale za to dano mu prawo do konfiskaty mienia od niesumiennych ziemian i wykorzystania ich zapasów dla rozdawnictwa.
Dierżawin, nie tylko nasz wybitny poeta, ale i wybitny państwowy działacz, zostawił świadectwa unikatowe i przedstawione bardzo wyraźnie. Przypatrzmy się im.
Głód, ujawniony przez Dierżawina, okazał się nadzwyczaj mocno wyrażonym. Pisze on tak: «przyjechawszy na Białoruś, osobiście poznałem wielki brak żywności wśród mieszkańców … panował tak straszny głód, że żywili się, prawie wszyscy, parzoną trawą z dosypywaniem do tego  niewielkiej ilości mąki albo kaszy»; chłopi byli «chudzi i bladzi, wyglądali jak martwi». «Dla odwrócenia tego, wywiedziawszy się u kogo z bogatych właścicieli ziemskich w zapasowych spichrzach znajduje się zboże», — polecił je skonfiskować i rozdał biednym, a majątek jednego polskiego hrabiego, «widząc takie niemiłosierne zdzierstwo», kazał wziąć pod nadzór. «Poznając  tak wyraźną surowość w stosunku do siebie, szlachta obudziła się z drzemki, albo lepiej powiedzieć, z okrutnej obojętności wobec ludzkości, i podjęła poczynanie zmierzające do wyżywienia chłopów zdobywając m. in. zboże w sąsiednich  guberniach. Na szczęście …za dwa miesiące dojrzały zboża i  to… przerwało głód». Objeżdżając gubernię  Dierżawin «doprowadził do takiego strachu» wśród przywódców i naczelników policji, że szlachta «zrobiła (комплот?) strajk i wysłała do Imperatora pismo oczerniające Dierżawina»^133.
Dierżawin odkrył, że z pijaństwa chłopów korzystali żydowscy kupcy handlujący winem: «Таkże stwierdził, że Żydzi ze swej chciwości, wymieniając od chłopów zboże za alkohol i umożliwiając im za to popijawy, jednocześnie ze zboża pędzą wódkę i tym sposobem ograbiają do ostatniej nitki chłopa, kazał żydowskie gorzelniane fabryki w wsi Jioźnie [Лиозно] zamknąć». Jednocześnie «zebrał wiadomości od najrozsądniejszych obywateli» jako od szlachty, kupców i mieszkańców wsi «o ich stosunku do trybu życia Żydów, ich rzemiosł, oszustw i wszystkich pełnych chytrości wybiegów i wykrętów,… ograbiających głupich i biednych wieśniaków, i zbadał jakimi środkami można obronić od tego bezmyślną czerń i dostarczyć jaj uczciwe i w niehańbiący sposób wyżywienie… aby uczynić ich pożytecznymi obywatelami» ¹³⁴.
Liczne nadużycia polskich ziemian i żydowskich dzierżawców opisał Dierżawin, przez następne po jego inspekcji na Białorusi jesienne miesiące, w pracy pt. «Opinie o usunięciu głodu na Białorusi i uregulowaniu życia Żydów», którą to pracę przedstawił pod uwagę cesarza i naczelnych dostojników państwa. ”Opinia…» to nader obszerne ujęcie, poddające pod  ocenę odziedziczone od Polski porządki i możliwe sposoby przezwyciężenia chłopskiej nędzy i właściwości ówczesnego żydowskiego bytu  i projekt przekształcenia jego według stanu tych spraw w Prusach i Cesarstwie Austriacko-węgierskim, a dalej z nader szczegółowym praktycznym opracowaniem przewidywanych przedsięwzięć wdrażających reformy. Praca ta budzi zainteresowanie jako pierwsze w historii świadectwo Rosjanina, oświeconego urzędnika państwowego, o rzeczywistości bytu Żydów w Rosji we wczesnych latach po wchłonięciu przez Rosję olbrzymich mas żydowskich wraz z przyłączonymi do Rosji terenami zabranymi Polsce.
«Opinia…» składa się z dwóch części — I-sza to: «Ogólnie o białoruskich mieszkańcach» (w reakcjach na «Opinię» prawie nie spotykamy wzmiankowań o tej istotnej części); i II – ga: «О Żydach». Dierżawin zaczął z tego, że uprawa roli na Białorusi w ogóle jest skandalicznie zaniedbana. Tamtejsi chłopi «leniwi do roboty, nie są zwinni, nieznane im są wszystkie rzemiosła i są nieporadni w uprawie roli» Oni rok w rok: «jedzą zboża nieoczyszczone, wiosną obtłuczone, lub  bełtaninę z paloną mąką», latem «zadowalają się niewielkim dodatkiem jakiegoś zboża potłuczonego z ugotowaną trawą… a bywają tak wycieńczonymi, że przy każdej czynności chwieją się»¹³⁵.
А tutejsi polscy ziemianie «nie są specjalnie troskliwi o swe posiadłości, nie kierują majątkami sami, ale oddają kierowanie arendarzom», to taki polski zwyczaj, a w arendzie «nie ma ogólnych zasad, które by chroniły chłopów od obciążeń, a gospodarczą część majątku od zniszczenia», i «liczni bardzo chciwi arendarze… męczącymi pracami i podatkami doprowadzają chłopów do stanu największej biedy i pozostawiają ich z niczym», i taka arenda tym bardziej jest destrukcyjna, im krócej trwa w czasie, (np. umowa na rok lub trzy lata), bo arendarz spieszy «wyciągnąć swój zysk… nie cofając się przed  wyniszczeniem» majątku branego w arendę 136.
А dodatkowo jeszcze udręczenie i wyzysk chłopów polega na tym, że niektórzy «ziemianie, oddając w swoich wsiach Żydom w arendę sprzedaż win i pędzenie wódki, czynią z nimi umowy o to, żeby ich chłopi niczego dla siebie potrzebnego nigdzie ani od nikogo innego nie kupowali i nie brali na kredyt, jak tylko u tych, którzy majątek wzięli w arendę (naturalnie trzy razy drożej), jak i też by nie sprzedawali swoich produktów i w ogóle niczego nie sprzedawali nikomu innemu, jak jeno tym Żydom arendarzom… i to taniej od aktualnych cen na te produkty». I tak «doprowadzają wieśniaków do nędzy, a szczególnie przy zwrocie od nich wziętego pod zastaw  zboża… bo jest   oczywistym, że muszą oddać w dwójnasób tyle ile wzięli; a kto  z nich tego nie wykona bywa karany… odebrane są w ten sposób wieśniakom wszelkie możliwości dla uczynienia się zamożnymi i sytymi» ¹³⁷.
Kontynuując dalej: obserwuje się duży rozwój gorzelnictwa, pędzą wódkę ziemianie, okoliczna szlachta, popi, zakonnicy i Żydzi. (Z całkowitej żydowskiej, blisko milionowej ludności, «dwieście – trzysta tysięcy ludzi» mieszkało po wsiach ¹³⁸, za podstawowe utrzymanie mając gorzelnictwo). Chłopi zaś «po żniwach przesadni i nieostrożni są w wydatkach; piją, jedzą, bawią się i oddają Żydom stare długi i za pijatyki oddają im wszystko to, co oni nawet i nie zażądają. I jak nastanie zima chłopi zazwyczaj już odczuwają wielki niedostatek…  Nie tylko w każdym osiedlu, ale w innych miejscach, pobudowane są przez właścicieli ziemskich karczmy, gdzie dla zysku ziemian i dla zysku arendarzy żydowskich zysków sprzedaje się po dniach i po nocach wino… Тam odbierają Żydzi wieśniakom nie tylko wysuszone już ziarno, ale i dopiero co zasiane, jak i narzędzia rolnicze, mienie, czas, zdrowie i najbardziej niszczą ich samo życie». I to pogłębia się zwyczajem kolędy «Żydzi, jeżdżąc po wsiach, a szczególnie jesienią w dożynki i napoiwszy chłopów, i wszystkich w ich rodzinach, wódką, odbierają od nich długi i zabierają ostatnie pozostałe im środki potrzebne do wyżywienia»; «pijanych oszukują i obdzierają od stóp do głów, i tym pogrążają wieśniaków w zupełną biedę i nędzę» ¹³⁹. Wylicza Dierżawin dalej i inne przyczyny zbiednienia chłopów.
Niewątpliwie, za tym niszczycielskim gorzelnianym rzemiosłem stali polscy ziemianie. Szynkarze i arendarze działali za pełnomocnictwem uzyskanym od ziemian i dla zysku ich; i jak twierdzi Hessen, «w ich liczbie byli nie tylko Żydzi, ale i chrześcijanie», szczególnie duchowni ¹⁴⁰. Ale to Żydzi okazali się niezastąpionym, czynnym i bystrym ogniwem w tej eksploatacji pozbawionych praw, niepiśmiennych i umęczonych wieśniaków. Białoruskie wioski przepełnione e są Żydami szynkarzami i Żydami arendarzami — bez nich nie uda się naprawić tego rozszerzonego, wysysającego systemu, usuniecie zaś z niego żydowskiego ogniwa może Żydów bardzo wzburzyć.
W związku z tym Dierżawin zaproponował zastosowanie energicznych metod, mających za cel wytępienie tych przykrych zjawisk z chłopskiego życia. Wdrażaniem reformy powinni zając się ziemianie. Tylko oni jedni powinni wziąć na siebie odpowiedzialność za chłopów i pozwalać na pędzenie wódki i wyrób win «pod bezpośrednim własnym dozorem, a nie dozwalać czynić tego w innych oddalonych miejscach i jednocześnie zobowiązując się, żeby ziemianin «każdego roku zostawiał u siebie i u swoich chłopów zapasy ziarna» w ilości potrzebnej do wyżywienia siebie i swych chłopów. «Niespełnienie tego zobowiązania zagrożone zostałoby konfiskatą majątku na skarb państwa». To samo groziłoby przy niedotrzymaniu zakazu pędzenia wódki i sprzedaży wina nie w terminach ścisłe ustalonych – te czynności można byłoby podejmować w czasie od połowy września   do połowy kwietnia, czyli przez cały rolniczy sezon picie napojów alkoholowych byłoby zakazane lub utrudnione. Dalej zostawała zabroniona sprzedaż wina w czasie uroczystości kościelnych i po nocach. Karczmy pozwolono utrzymać tylko przy «przy dużych drogach, przy jarmarkach, młynach i przystaniach rzecznych, gdzie zazwyczaj zbiera się wielu ludzi przyjezdnych».
A wszystkie karczmy nadmierne rozbudowane i nowo zbudowane karczmy (oprócz tych stojących w miejscach wyznaczonych), których «w zabranym kraju Białorusi do tego czasu namnożyło się bez liku», — «natychmiast zniszczyć i sprzedaży wina w nich zabronić». «А po wsiach i w miejscach oddalonych bynajmniej ich nie mieć, a to dla tego żeby chłopi nie rozpijali się». Żydom zaś «sprzedaży wina, tak wiadrami jak i czarkami, nie pozwalać prowadzić, ani gorzelnianymi w gorzelniach … nie pozwalać być» — i nie wolno Żydom brać w arendę  karczem i gorzelni. I należy  zabronić «kolędy » — jak też zabronić krótkoterminowej dzierżawy majątków i ścisłymi warunkami kontraktów «ustrzec się od zniszczenia majętności przez arendarza ». I — pod groźbą kar zabronić «wdzierania się złego zwyczaju», polegającego na tym, że ziemianie «zmuszają swoich chłopów do kupowania tego co jest im potrzebne i sprzedawania swoich produktów tylko i wyłącznie u swego karczmarza». Jeszcze i inne gospodarcze propozycje przedstawił Dzierzawin, żeby — «tymi sposobami można odsunąć na przyszłe lata od Białoruskiej guberni niedostatki w wyżywieniu»¹⁴¹.
W II – giej części zaś «Opinii» Dierżawin, wychodząc poza granice poruczonego mu przez Senat zadania, przedstawił projekt ogólnego przekształcenia życia Żydów w rosyjskim  państwie – ale nie z powodu samego ich życia, ale właśnie w związku z ubożeniem Białorusi i w celu usunięcia mechanizmów prowadzących do tego zubożenia. Nie uniknął on zrobienia, w najkrótszy możliwy sposób, przeglądu całej żydowskiej historii ze szczególnym uwzględnieniem przebywania ich w Polsce, ażeby z tej historii wnioskować o obecnym usposobieniu Żydów. Wykorzystał do tego i swoje rozmowy z żydowskim krzewicielem oświaty (berlińskiego wykształcenia) lekarzem Ilijem Frankiem, który wyartykułował swoje myśli na piśmie o tym, że: «żydowscy narodowi nauczyciele zniekształcili prawdziwego ducha zasad wiary drogą «mistyczno – talmudycznych kłamliwych opowieści» Biblii… wprowadzili surowe prawa mające na celu odizolowanie i wyodrębnienie Żydów od pozostałych narodów, wzbudzili w Żydach głęboką nienawiść do każdej innej religii»; «zamiast kultywowania dobrych działań ogólnospołecznych, ustalili… pusty obrzęd modlitewny»; «moralny charakter Żydów w ostatnich wiekach zmienił się na gorsze i wskutek tego stali się szkodliwymi poddanymi»; «żeby moralnie i politycznie odrodzić Żydów, muszą oni zawrócić do początkowej czystości ich religi»; «żydowska reforma w Rosji powinna zacząć się otwarciem szkół społecznych, w których byłyby wykładane języki rosyjski, niemiecki i żydowski». «Jest to szkodliwy przesąd, że przyswojenie świeckiej wiedzy równoznaczne jest ze zdradą religii i narodu, a praca rolnicza jakoby nie przystawała Żydowi» ¹⁴². W swojej «Opinii…» zawarł Dierżawin i projekt Noty Chajmowicza Notkina, wybitnego handlowca z Szkłowa, którego również poznał. Chociaż Notkin odrzucał podstawowe wyprowadzenia i propozycje Dierżawina o Żydach — ale podtrzymywał konieczność odsuwanie Żydów, jak tylko to możliwe, od gorzelnictwa i handlu winem, jak też potrzebą organizacji wykształcenia dla nich i potrzebę ukierunkowywania Żydów do wydajnej, głównie przemysłowej, pracy, nawet dopuszczając się przymusowego ich przesiedlania «na urodzajne stepy dla hodowli tam owiec i uprawy roli» ¹⁴³.
Idąc śladem wyjaśniań Franka, przeciwnika władzy kahałów, Dierżawin doszedł do tego ogólnego wniosku, że «początkowe podstawy ich [Żydów] czystego nabożeństwa i moralności» teraz zostały zamienione «w fałszywe pojęcia», a przez to żydowski prosty naród «tak… oślepili i nieustannie oślepiają, że wzmocnił się i spotężniał między Żydami a wyznawcami innych religii, można tak powiedzieć, niezniszczalny mur, który otaczając ich mrokiem, utrzymuje ich w twardej jedności i odizolowaniu od wszystkich ludzi zamieszkujących z nimi». Таk wychowują i dzieci, «za nauczenie talmudu płacą oni w swym życiu drogo, niczego zresztą nie żałując… Do jakiegoś czasu szkoły będą istnieć w teraźniejszym ich kształcie, i nie ma nawet małej nadziei na  zmianę ich kierunku… Zapuściła głęboko w nich korzenie zabobonna nauka o tym, iż oni mają uważać siebie za jedynych prawdziwych czcicieli Boga, a o wszystkich innych, nie jednej wiary z nimi, myślą z pogardą…
Tam też wdraża się w naród bezustanne oczekiwanie na Mesjasza… A oto czym jest ich Mesjasz – całkowitym ujarzmieniem pod swoim panowaniem wszystkich urodzonych na Ziemi, będzie nimi ścisłe władać, «zwróci im dawne ich królestwo, sławę, przepych». Jeszcze o ich młodzieży, co to – «pobierają się nader wcześnie, czasem przedtem dziesiątym rokiem życia,  i chociaż zdolni do życia płciowego, ale to jest jeszcze za słabe». — I jeszcze o kahalnym systemie jako, że prowadzi  wewnątrz żydowską akcję zbieranie składki, która: «zostawia w kahale co roku znaczną sumę dochodów, bez porównania większą niż ta suma jaka wypada z pobieranych od nich państwowych podatków pogłównych. Starsi kahałów nigdy nikomu nie czynią sprawozdania ze zbieranej składki.
Biedne masy żydowskie, z tych przyczyn, znajdują się w krańcowym udręczeniu i nędzy. I w takim  położeniu znajduje się większość pospólstwa żydowskiego… Przeciwnie, starsi kahałów są bogaczami i żyją w obfitościach; posługując się dwoma  rodzajami władzy, to jest władzą duchową i obywatelską… górują nas swoim narodem z wielką siłą. Tym sposobem utrzymują go oni … w wielkim niewolnictwie i w strachu». Od kahałów «spływają do ich narodu wielorakie polecenia… które wykonywane są z wielką dokładnością  i pilnością, czemu się i dziwić trzeba» ¹⁴⁴.
Sedno problemu Dierżawin widział tak: «Wielka liczba zaś ich [Żydów] na Białorusi… z jednej tylko przyczyny polegającej na jej niewspółmierności z liczbą rolników,  staje się dla kraju nadzwyczaj uciążliwa… i to jest jedynym z najgłówniejszych powodów, które doprowadzają cały kraj do braków w chlebie i w innych spożywczych produktach». «Nigdy nikt z nich nie był rolnikiem, a każdy z nich miał i przewoził bardziej chleb, nie tak jak rodzimy chłop, który w pocie czoła swego uzyskujący ten chleb». «Co zaś najbardziej uprawiają po wsiach…  sprzedaż na kredyt wszystkiego co tylko jest potrzebne chłopom, z wyznaczeniem nadzwyczajnych procentów od długów; i dlatego, chłop dostawszy się, choćby jeden raz, w tak zastawioną pułapkę kredytową, nie może już nigdy wyplątać się z raz zaciągniętego długu».
А do tego jeszcze – «łatwowierni ziemianie, wydają w arendę wsie swoje w ręce żydowskie, nawet nie na  ścisłe określony czas, ale i bezterminowo… ». А ziemianie radzi są zwalać  wszystko na Żydów: «jedyną przyczyną wycieńczenia ich chłopów, według swych poglądów, uznają oni Żydów», i mało który ziemianin przyzna się, «że wyrzucenie Żydów z jego posiadłości spowoduje jemu niemałą stratę, z  tej przyczyny, że otrzymuje od nich za dzierżawy wysokie dochody» ¹⁴⁵.
Dierżawin patrzy na sprawę z różnych stron. I: «powinno się jednak oddać sprawiedliwość i Żydom, jako że oni, przy obecnym braku chleba, niemało głodnych wieśniaków zaopatrywali w żywność; zresztą każdy o tym wie, że  nie odbyło się to bez korzyści dla Żydów, gdyż po skończeniu żniw chłopi zwrócą im zboże w dwójnasób»¹⁴⁶. А prywatnie, na załączonej kartce, Dierżawin napisał tak do generalnego prokuratora: «Trudno tak bez grzechu i po sprawiedliwości kogoś surowo oskarżać. Wieśniacy przepijają zboże u Żydów i dlatego cierpią niedostatek chleba. Ziemianie nie mogą zabronić pijaństwa choćby dlatego, że mają oni prawie cały swój dochód ze sprzedaży wina. А i Żydów w pełnej mierze oskarżać także nie można za to, że oni dla swojego wyżywienia wyciągają ostatni kęs strawy od chłopów»¹⁴⁷.
Frankowi powiedział Dierżawin pewnego razu tak: «Jeżeli Twórca zachował do tej pory ten mały i rozsiany naród, to i my powinniśmy zatroszczyć się o jego utrzymanie»¹⁴⁸. А w referacie swoim, z prostoduszną grubiańską szczerością tego czasu, napisał: «Jeżeli  Najwyższy Twórca, dla wykonania swoich niewiadomych dla nas zamiarów, takich, z usposobienia swojego niebezpiecznych ludzi, pozostawia na powierzchni ziemi i ich nie niszczy; to ścierpieć ich powinne  wszystkie rządy państw, pod których berło dostali się… zobowiązane są te rządy do otoczenia swoją opieką i Żydów i to w ten sposób, żeby oni dla siebie i dla społeczeństwu, między którym zamieszkali, byli pożyteczni»¹⁴⁹.
Za opisanie wszystkich tych zjawisk na Białorusi, za wyprowadzenia z tego wniosków, za cała jego „Opinię …. », a prawdopodobnie nawet szczególnie za te akapity pracy zawierające  pochwałę «przenikliwości wielkich rosyjskich monarchów… którzy surowo zabraniali wjazdu i przebywania tym niezwykle chytrym rabusiom w granicach imperium»¹⁵⁰, – Dierżawinowi przypisano «imię fanatycznego judofoba» i ciężkiego antysemity. Jego (jak widzieliśmy – niesłusznie) oskarża się, iż on «w urzędowych dokumentach przypisał pijaństwo i biedę białoruskich chłopów całkowicie Żydom», a jego «pozytywne cechy » — przedstawiane są, i to bez żadnego dowodu, jako wynikające wyłącznie z jego osobistych ambicji ¹⁵¹.
А między tym — żadnego odwiecznego uprzedzenia do Żydów Dierżawin nie miał, cała jego «Opinia…» z roku 1800 opierała się na faktach ruiny i głodu chłopów i ukierunkowana była na czynienie dobra i białoruskiemu chłopstwu i samemu żydostwu. Rozpatrzywszy życie Żydów od strony ekonomicznej i próbując ukierunkować żydostwo do zwykłej prostej wytwórczości proponował, jako pierwsze poczynanie, rozsiedleniem części z nich na niezagospodarowane ziemie, co przewidywała wcześniej Katarzyna.
Tu największą trudność Dierżawin widział w stałym przemieszczaniu się i niemożliwości określenia liczby żydowskiej ludności. Nie wiadomo było nawet czy i szósta część ludności żydowskiej zostawała zliczona przy kontrolach. «Bez przyjęcia specjalnej i nadzwyczajnej metody trudno wśród nich uczynić prawidłowy spis, gdyż, mieszkają po miastach, miasteczkach, przy dworach pańskich, we wsiach i w karczmach, prawie nieustannie przemieszczając się między sobą nawzajem, nazywają siebie nie tutejszymi mieszkańcami, a gośćmi z innego powiatu albo osiedla przybyłymi», i do temu zaś wszyscy «jednorodni… jednoimienni», bez nazwiska, «i do tego zaś wszyscy ubrani w jednakowe czarne ubranie, a to utrudnia ich zapamiętywanie i zakłóca proces ich zliczania i różnicowania, a szczególnie w sprawach poszukiwań i czynnościach śledczych». Przy tym i kahały obawiają się ujawniać rachmistrzom ich wszystkich, ażeby nie obciążono zamożnych Żydów podatkami, jako zapisanych w danym kahale»¹⁵².
Główne zaś decyzje Dierżawin widział tak: «bez czynienia komukolwiek szkody w interesach… należy zmniejszyć liczbę Żydów w białoruskich wsiach i ułatwić tym wyżywienie rdzennych jej mieszkańców, a pozostającym po wsiach Żydom dać, lepsze i najbardziej nieszkodliwe dla innych, sposoby utrzymania». А oprócz tego: «osłabić ich fanatyzm i nieodczuwalnymi sposobami zbliżyć ich do choćby najprostszej oświaty, nie odstępując jednak ani na notę od zasad tolerancji różnych wiar; a tak w ogóle, to wykorzeniwszy z nich nienawiść do ludzi innej wiary od ich wiary, wyplenić w nich umiejętność podstępnego działania w rabowaniu cudzego dobra»¹⁵³. I tymi sposobami oddzielić wolność religijnego sumienia od «bezkarności nikczemności».
Zatem dał on przeprowadzany etapami, w szczegółach opracowany, plan proponowanych reform, przedstawiając gospodarczy i państwowy sens tych zmian.. Po pierwsze, «żeby nie wywołać jakiegoś wśród nich [wśród Żydów] wzburzenia, ucieczek i najmniejszego nawet szemrania», — cesarskim manifestem oznajmić im ochronę i opiekę, z potwierdzeniem tolerancji w stosunku do ich wiary i utrzymaniem danych im przez Katarzynę przywilejów, «z niewielkim tylko zniesieniem starych ich postanowień». (А tym, którzy «nie zechcą poddać się tym ustaleniom, dać  swobodnie wyjść za granicę», i tak Dierżawin daleko wyprzedził w wolności radziecki XX wiek).{hi, hi, uśmiałem się jak norka – wazeliniarz czy kpiarz? – tłumacz}. I od razu za tym, w ścisłe ustalonym kalendarzowym porządku,  czasowo zabroniwszy wszelkie nowe kredyty, — rozpatrzyć, udokumentować i zezwolić na wszystkie wzajemne dłużne pretensje między chrześcijanami a Żydami, «przywrócić dawne wzajemne upoważnienia, z tym jednak, żeby nie byłe one w przyszłości ani nawet najmniejszym związaniem albo przeszkodą do przestawienia Żydów na inny tryb życia» — «do przeniesienia się ich do innych regionów państwa, albo» na starych miejscach «do przyjęcia nowego modelu życia ». «Szybko Żydów z długów oczyścić i przygotować ich do reformy». Z chwilą ogłoszenia manifestu wszystkie pobory danin  od Żydów – zamienić «na zasiłki dla biednych ludzi», to jest dla biednych Żydów, na pokrycie długów polegających na odpracowywaniu i na zagospodarowanie przesiedleńców. Od niektórych przez trzy, a od innych przez sześć lat, nie pobierać żadnych podatków i ukierunkować ich na prowadzenie fabryk i rękodzieła. Ziemianie powinni wyznaczyć obowiązki Żydom w swoich posiadłościach, takie aby oni przez trzy lata zaprowadzili manufaktury, fabryki i rękodzielnictwo, a w gospodarstwach rolnych zajęli się rolnictwem, «ażeby zdobywali chleb dla siebie własnymi swoimi rękami», ale «aby pod żadnym względem nie sprzedawali nigdzie, ani potajemnie ani jawnie, gorzałki», — inaczej sami ci ziemianie stracą prawa do posiadania gorzelni i handlu gorzałką. Nie można też zaniedbać przeprowadzenia powszechnego i ścisłego spisu ludności żydowskiej i obciążyć starszyznę kahałów odpowiedzialnością karną za rzetelne wykonanie spisu. Zaś dla tych, którzy nie mogą, z powodu niezamożności, zapisać się do stanu  kupieckiego albo stanu mieszczan grodzkich należy stworzyć nowe klasy stanowe z zadeklarowaniem posiadaniem mniejszego kapitału; lub stworzenia stanów „wiejskich mieszczan” albo „wieśniaków gospodarzy”. Użycie tych dwóch nazw jest konieczne z powodu zbieżności słów w języku rosyjskim – słowo oznaczające chłopa (крестьянин) jest podobne do słowa chrześcijanin (Христианин) i oni znosić tego nie chcą i nie mogą. Przy tym powinni żydowscy osadnicy «zostać uznani za ludzi wolnych, a nie za chłopów pańszczyźnianych»; ale jednak «żeby pod jakimkolwiek pozorem nie ośmielali się używać do swoich posług chrześcijan  i chrześcijanek», ani mieć w osiadaniu wsi chrześcijańskich, ani nawet jednej duszy chrześcijańskiej. Nie należy dopuszczać Żydów do zasiadania w magistratach i ratuszach, a to żeby nie dać im praw panowania nad chrześcijanami. А «po zgłoszeniu życzenia zapisania się do wybranego sposobu życia», skierować «potrzebną liczbę młodych ludzi «do Petersburga, Moskwy, Rygi — jednych «dla nauczenia kupieckiej księgowości», drugich do rzemiosła, trzecich do szkoły «do uprawy roli i budownictwa i prac ziemnych». W tym czasie wybrać «nieco zręcznych i starannych Żydów deputowanymi… w tych miejscach, gdzie ziemie przeznaczone są na zasiedlenia». (I dalej następowały w „Opinii…”szczegóły złożenia planów, pomiarów ziemi, budownictwa mieszkaniowego, porządku następowania partii przesiedleńców, ich prawa w czasie podróży, ulgowe lata od podatków dla przesiedleńców — całe te szczegółowe uściślenie, wytrwale opracowane przez Dierżawina, pozostawiamy bez rozpatrywania). Dla wewnętrznej zaś budowy żydowskich wspólnot, ażeby «na równi z innymi Rosji podległymi narodami… poddać [Żydów] jedynej państwowej władzy… nie powinny dłużej i ani pod żadnym względem istnieć kahały». А z zniesieniem kahałów «wszystkim biedakom z narodu żydowskiego dawne kahalne zbieranie podatków… zniesione będzie, zaś państwowe podatki zbierane mają być od nich jak i od innych poddanych» (tj. nie w dwójnasób) i powinny «szkoły i synagogi mieć ochronę prawną».  Dla zawarcia małżeństwa  mężczyzna musi mieć ukończone lat 17, a kobieta lat 15. I następuje podział w wykształceniu i oświacie Żydów. Szkoły żydowskie — do 12 lat, a potem — ogólne szkoły dla zbliżenia ich ludzi do ludzi innej wiary; «osiągającym wysokie wyniki w nauce pozwolić przyjmować w akademiach, na uniwersytetach do gremiów honorowych członków,
doktorów, profesorów », — ale «nie nadając im… oficerskich i sztabowych rang», gdyż «chociaż i mogliby być przyjmowani do służby wojskowej», ale, na przykład, «w sobotę, wobec nieprzyjaciela, nie wezmą się za broń, co nieraz rzeczywiście już się zdarzało». Otworzyć drukarnie dla drukowania  książek w żydowskim języku.. Przy synagogach założyć żydowskie szpitale, przytułki, sierocińce ¹⁵⁴.
A tak, z pewnością siebie, zamykał sprawę Dierżawin, «żydowski ród krnąbrny… w swoim smutnym stanie (w diasporze) otrzymał sposób na pomyślne dla siebie urządzenie się». А szczególnie gdy pisał o oświacie dla Żydów: «Ta jedna sprawa, jeśli nie teraz i nie nagle, to w późniejszym czasie, a w najgorszym razie po przeminięciu kilku pokoleń, w niedostrzegalny sposób da dobre owoce», i wtedy dopiero Żydzi zostaną «rosyjskiego tronu bezpośrednimi poddanymi» ¹⁵⁵.
Pisząc swoją «Opinię…», Dierżawin zasięgał zdania i od starszyzny kahałów i swoimi propozycjami nie wywołał u nich radości. W nadsyłanych mu oficjalnych odpowiedziach z kahałów ich negatywne stanowisko do propozycji Dierżawina było stale podtrzymywane: «Żydzi zdolności i przyzwyczajenia do uprawy roli nie mają i w prawie swoim znajdują ku temu przeszkody» ¹⁵⁶,  «zajmując się obecnymi czynnościami, żadnych innych sposobów służących do zaopatrywania ich w żywność, nie przewidują, nie mają do tego żadnej potrzeby i pragną zostać przy dawnej sytuacji»¹⁵⁷. Starszyzna kahałów zorientowała się natychmiast, że w tym referacie zawarta jest idea rozsadzenia całego systemu kahalnego przez nałożenie kontroli na dochody kahałów i zaczęli okazywać całemu projektowi Dierżawina tajny, ale silny i długotrwały opór.
Dierżawin uważał, że jednym z objawów niechęci Żydów do niego była niezwykle szybko zgłoszona skarga na niego przez jedną Żydówkę z Liozno i to prosto na ręce monarchy. Skarżąca pisała, jakoby Dierżawin, będąc w tamtejszej gorzelni, «śmiertelnie bił ją kijem, od czego ona, będąc brzemienna, poroniła martwe niemowlę». I o to — zaczęło się dochodzenie prowadzone przez Senat. Dierżawin w Senacie odpowiadał, że: «był w tej fabryce z ćwierć godziny, i nie tylko  że żadnej Żydówki nie bił, ale też żadnej Żydówki nie widział na oczy», — i domagał się być przyjętym przez samego cesarza: «Niech posadzą mnie do twierdzy, a dowiodę głupoty takich skarg. … Jak mogliście… uwierzyć takiej głupiej i wściekłej skardze?» (Żyda, podającego się za kobietę i piszącego tę fałszywą skargę, skazano na rok więzienia, ale po 2 – 3 miesiącach, już w czasie panowania Aleksandra, Dierżawin, jak sam pisze «wystarał się mu o uwolnienie z tego».) ¹⁵⁸
Zabity w marcu 1801 roku, Paweł, nie zdążył podjąć, po otrzymaniu «Opinii… » Dierżawina, żadnej decyzji. Praca ta «nie doprowadziła w tym czasie do jakichbądź praktycznych poczynań, czego można było oczekiwać, tak jak to zwykle bywało, przy zmianach panującego i Dierżawin stracił swoje znaczenie»159.
Dopiero w końcu 1802 roku został powołany «Komitet dla dobrobytu Żydów» w celu rozpatrzenia «Opinii…» Dierżawina i wypracowaniu decyzji wynikających z zawartych w niej propozycji. W skład komitetu weszli bliscy Aleksandrowi polscy magnaci – książę Adam Czartoryski i hrabia Seweryn Potocki, oraz hrabia Walerian Zubow (o wszystkich trzech Dierżawin pisze, że jak raz oni posiadali duże majątki w Polsce i przy wyprowadzce Żydów ze wsi «ponieśliby znaczną stratę w swych dochodach», «osobista korzyść tych wielmożów przemogła nad interesem państwa»¹⁶⁰), dalej minister spraw wewnętrznych hrabia Koczubiej i dopiero co powołany  na ministra sprawiedliwości (pierwszy taki epizod w historii Rosji) Dierżawin; udział w pracach Komisji brał również Michał Speranski. Do komitetu zaproszono żydowskich delegatów wyznaczonych przez wszystkie gubernialne kahały — i zostali oni przysłani. Wśród tych delegatów przewagę mieli kupcy 1 – szej gildi. «Oprócz tego, członkom komitetu dano prawo do wybrania kilku osób spośród znanych im, oświeconych i dobrego usposobienia Żydów»¹⁶¹. W liczbie tak dobranych osób zostali zaproszeni – już znany Nota Gotkin, który przeprowadził się z Białorusi do Moskwy, a z niej do Petersburga,  petersburski dzierżawca Abram Pierietc, mocno zaprzyjaźniony z Speranskim; bliski Pierietcowi Lejba Niewachowicz i Mendel Satanowier i jeszcze kilku innych — nie wszyscy brali bezpośredni udział w posiedzeniach komitetu, ale mieli znaczący wpływ na członków komitetu. (Warto w tym miejscu zaznaczyć i nie będzie lepszego do tego miejsca: syn Abrama Pierietca Grigorij był osądzony i zesłany na Sybir w procesie dekabrystów — być może tylko za to, że omawiał z Pestelem sprawy żydowskie, nie podejrzewając, że rozmawia ze spiskowcem ¹⁶², a wnuk Pierietca był rosyjskim państwowym sekretarzem, a było to nader wysokie stanowisko. Niewachowicz, jak najbardziej oświecony humanista i absolutnie nie kosmopolita a przywiązany do rosyjskiego życia kulturalnego, co stanowiło wtedy wyjątkowe zjawisko wśród Żydów, wydał w 1803 roku w języku rosyjskim «Lament córki izraelickiej», wzywając rosyjskie społeczeństwo, aby pamiętało, że Żydzi są ograniczeni w prawach, przedstawiając Rosjanom spojrzenie na Żydów jak na «współziomków», z nadzieją zaakceptowania przez rosyjskie społeczeństwo obecności Żydów  w swoim środowisku ¹⁶³) .
Komitet godził się z tym, żeby «oswoić [Żydów] z ogólnym obywatelskim życiem i i włączyć ich w system powszechnego wykształcenia», «ukierunkować ich… do wydajnej pracy»¹⁶⁴, ułatwić im handlową i przemysłową działalność; złagodzić ich skrępowanie w prawach do przemieszczania się i prawie do zamieszkania; zachęcić ich do ubierania się na sposób niemiecki, gdyż «przyzwyczajenie do ubrania skazanego na pogardę, zwiększa przyzwyczajenie do samej pogardy»¹⁶⁵. Najtrudniejszym dla Komitetu stał się problem pobytu Żydów we wsiach i pozostawienie w ich rękach handlu winem, gdyż wywołało to najbardziej gorące spory. Notkin «przekonywał komitet do pozostawienia Żydów w ich dotychczasowych miejscach zamieszkania po wsiach, zalecając tylko przyjęcie środków zapobiegającym możliwym nadużyciom z ich strony»¹⁶⁶.
«Powołanie Komitetu wzbudziło popłoch w kahałach» — pisał Hessen. Nadzwyczajne zebranie deputowanych od kahałów, zwołane w Mińsku w roku 1802, postanowiło: «prosić Gospodarza naszego, niech wywyższy się sława jego, żeby oni [dostojnicy] nie robili u nas żadnych innowacji». Postanowili posłać specjalnych delegatów od siebie do Petersburga, ogłosili zbieranie pieniędzy na wyposażenie w odpowiednie środki tych delegatów  i nawet zarządzili trzydniowy ogólny post w całym żydowskim społeczeństwie, «niepokój rozlał się… we wszystkich miejscach osiedlenia». Nie mówiąc już o grożącym wydaleniu Żydów z wsi, «starszyzna kahałów, chroniąc nietykalność wewnętrznego życia… negatywnie odniosła się do zagadnień zmian kulturowych». I w odpowiedzi na główne pozycje projektu «kahały oświadczyły, że w ogóle reformę trzeba odłożyć na piętnaście – dwadzieścia lat»¹⁶⁷. Według świadectwa Dierżawina: «Wszyscy pozostali na swoich pozycjach, tj. żeby pozostawić ich po dawnemu; próżne starania o zmiany». Między innymi hrabia Gurko, białoruski ziemianin, dostarczył Dierżawinowi przejęty przez niego list od jakiegoś Żyda z Białorusi. List był pisany do ich zaufanego Żyda w Petersburgu. W liście tym napisano, że na Dierżawina, jako na prześladowcę, wszystkie kahały na świecie rzuciły herem (czyli obłożyły klątwą), że na prezenty w tej sprawie wyłożyli 1.000.000 rubli i posłali przez umyślnego do Petersburga i proszą о przyłożenie wszelkich starań dla odsunięcie generalnego prokuratora Dierżawina z Komitetu , a jeśli to okaże się niemożliwe, to należy wykonać nawet zamach na jego życie… Najważniejsze zaś dla nich było to, żeby nie zabroniono Żydom po karczmach we wsiach sprzedawać wino… «А żeby pomyślniej było kontynuowane sprawę», to zawiadamiano, że będą dostarczać «z obcych krajów, z różnych miejsc i od rożnych ludzi, opinie o najlepszym sposobie umocnienia Żydów», — i rzeczywiście, takie opinie, to w języku francuskim, to w niemieckimu, zaczęły napływać do Komitetu ¹⁶⁸. W międzyczasie Nota Notkin «został centralną osobistością, organizującej się wtedy, niedużej żydowskiej wspólnoty» w Petersburgu. W roku 1803 Nota Notkin «przedstawił … Komitetowi pismo, w którym próbował sparaliżować wpływ projektu Dierżawina»¹⁶⁹. Według słów Dierżawina, Notkin «podszedł pewnego dnia do niego i pod pozorem tylko życzliwości do niego, uprzedzał Dierżawina, że nie przemoże swoich towarzyszy w Komitecie, którzy wszyscy są po stronie żydowskiej, więc może przyjąłby jakieś sto, a jeśli to za mało, to i dwieście tysięcy rubli, żeby tylko był zgodny z wszystkimi członkami Komitetu ». Dierżawin «zdecydował się o tym przekupstwie powiedzieć Władcy i wzmocnić tę prawdę listem hrabiego Górko». Dierżawin «myślał, że tak silne dowody wyzwolą jakieś pożyteczne działania i Władca odsunie ze swego otoczenia ludzi osłaniających Żydów». Ale od cesarza uwiadomiono Speranskiego, a «Speranski całkiem był zaprzedany Żydom», i — «przy pierwszym zebraniu Komitetu Żydowskiego wszyscy członkowie byli zdania, żeby zostawić, jak było dawniej,  sprzedaż win w rękach Żydów».
Dierżawin — sprzeciwił się. Aleksander odnosił się do niego coraz chłodniej i wkrótce (1803) zwolnił ze stanowiska ministra sprawiedliwości.
Poza tym według notatek Dierżawina w jego „Zapiskach” widać, że służył on  — to na wojskowej, to na świeckiej służbie, ale zawsze za porywiste i gorące poczynania wszędzie otrzymywał prędkie dymisje.
Trzeba przyznać, że Dierżawin przewidział wiele z tego, co stanie się z problemami stosunków rosyjsko-żydowskich   aż po XIX wiek, chociaż widział je nie w tych niespodziewanych formach, jak w samej rzeczy one zaistniały. Język miał grubiański, ale zgodny z językiem w jego czasach. W propozycjach zawartych w jego „Opinii…” nie było planu gnębienia Żydów, a przeciwnie – zamierzał  otworzyć przed Żydami drogi swobodniejszego i wydajniejszego życia.
DO ROZDZIAŁU PIERWSZEGO
WŁĄCZAJĄC XVIII WIEK
(Nie tłumaczono)

1 Ю. Бруцкус. Истоки русского еврейства // [Сб.] Еврейский мир: Ежегодник на 1939 г. (далее — ЕМ-1). Париж: Объединение русско-еврейской интеллигенции, с. 17-23.
2 Еврейская Энциклопедия (далее — ЕЭ): В 16-ти т. СПб.: Общество для Научных Еврейских Изданий и Изд-во Брокгауз-Ефрон, 1906-1913, т. 15, с. 648.
3 Краткая Еврейская Энциклопедия (далее — КЕЭ): 1976 — … [продолж. изд.], т. 2, Иерусалим: Общество по исследованию еврейских общин, 1982, с. 40.
4 ЕЭ, т. 9, с. 516.
5 В.Н. Топоров. Святость и святые в русской духовной культуре: В 2-х т., т. I., M.: Гнозис: Школа «Языки русской культуры», 1995, с. 283-286, 340.
6 Н.М. Карамзин. История государства Российского: В 12-ти т. 5-е изд., СПб.: Эйнерлинг, 1842-1844, т. I, с. 127; см. также: СМ. Соловьёв. История России с древнейших времён: В 15-ти кн. М.: Изд-во соц.-эконом, литературы, 1962 -1966. Кн. I, с. 181.
7 Ю. Бруцкус // EM-l, c. 21-22; ЕЭ, т. 7, с. 588.
8 Топоров, т. I, с. 280.
9 КЕЭ, т. 4, с. 253.
10 Карамзин, т. II. с. 87, 89.
11 В.Н. Татищев. История Российская: В 7-ми т. (1962 -1966), т. 2. М.; Л.: АН СССР, 1963, с. 129.
12 Там же *, с. 129. (В дальнейшем, если цитата приводится по данному изданию, а не по оригиналу, ссылка снабжается знаком *.)
13 Карамзин, т. II, Примечания, с. 89.
14 Ю. Бруцкус // ЕМ-1, с. 23.
15 С.М. Соловьёв, кн. I, с. 546.
16 Ю. Бруцкус // ЕМ-1, с. 26.
17 ЕЭ, т. 9, с. 5.
18 Там же, с. 517.
19 Карамзин, т. IV, с. 54-55.
20 КЕЭ, т. 4, с. 254.
21 ЕЭ, т. 5, с. 165.
22 ЕЭ, т. 13, с. 610.
23 Карамзин*, т. VI, с. 121.
24 Там же, с. 121.
25 С.М. Соловьёв, кн. III, с. 185.
26 Карамзин, т. VI, с. 121-122.
27 Ю. Гессен. История еврейского народа в России: В 2-х т., т. 1, Л., 1925, с. 8.
28 Энциклопедический словарь: В 82-х т. СПб.: Брокгауз и Ефрон, 1890-1904, т. 22, 1894, с. 943.
29 ЕЭ, т. 7, с. 577.
30 Карамзин, т. VI, с. 122.
31 С.М. Соловьёв, кн. III, с. 185.
32 Карамзин, т. VI, с. 120-123.
33 Топоров, т. I, с. 357.
34 Карамзин, т. VI, с. 123.
35 ЕЭ, т. 7, с. 580.
36 Карамзин, т. VI, с. 123.
37 С.М. Соловьёв, кн. III, с. 186.
38 А.В. Карташев. Очерки по истории феской Церкви: В 2-х т., т. I, Париж: YMCA-Press, 1959. с. 495, 497.
39 ЕЭ, т. 13, с. 610.
40 ЕЭ, т. 7, с. 579.
41 КЕЭ, т. 2, с. 509.
42 Карташев, т. I, с. 505.
43 Акад. С.Ф. Платонов. Москва и Запад. Берлин: Обелиск, 1926, с. 37-38.
44 КЕЭ, т. 2, с. 509.
45 Ю. Гессен, т. 1, с. 8.
46 Ю. Бруцкус // ЕМ-1, с. 28.
47 ЕЭ, т. 8, с. 749.
48 Ю. Гессен*, т. 1, с. 8-9.
49 Там же *, с. 9. (Если хотя бы одна из цитат, покрываемых ссылкой, приводится по данному изданию, а не по оригиналу, ссылка снабжается знаком *.)
50 Карамзин*, т. XII, с. 35, 36; Примечания, с. 33.
51 КЕЭ, т. 7, с. 290.
52 Ю. Гессен, т. 1, с. 9.
53 Карамзин, т. XII, с. 141.
54 И.М. Дижур. Евреи в экономической жизни России // [Сб.] Книга о русском еврействе: От 1860-х годов до Революции 1917г. (далее — КРЕ-1). Нью-Йорк: Союз Русских Евреев, 1960, с. 156.
55. ЕЭ, т. 13, с. 611.
56. Там же.
57. Ю. Гессен, т. 1, с. 9-10.
58. ЕЭ*, т. 11, с. 330.
59. Там же*.
60. ЕЭ, т. 13, с. 612.
61. С. М. Соловьёв*, кн. VIII, с. 76.
62. С. М. Соловьёв, кн. X, 1963, с. 477.
63. ЕЭ*, т. 5, с. 519.
64. ЕЭ, т. 11, с. 330.
65. Ю. Гессен, т. 1, с. 11-12.
66. Там же, с. 13; ЕЭ, т. 2, с. 592.
67. Ю. Гессен, т. 1, с. 13-15; ЕЭ, т. 2, с. 592.
68. ЕЭ, т. 10, с. 224-225.
69. ЕЭ, т. 4, с. 591.
70. ЕЭ, т. 10, с. 225.
71. С. М. Соловьёв, кн. X, с. 256-257.
72. Ю. Гессен, т. 1, с. 15.
73. С. М. Соловьёв*, кн. XI, с. 155-156.
74. Ю. Гессен, т. 1, с. 16.
75. С. М. Соловьёв*, кн. XI, с. 204.
76. Ю. Гессен, т. 1, с. 18.
77. S. M. Dubnow. History of the Jews in Russia and Poland, from the Earliest Times until the Present Day. Philadelphia: The Jewish Publication Society of America, 1916, vol. I, p. 258.
78. ЕЭ, т. 7, с. 513.
79. В его неоконченной неопубликованной работе о политике царского правительства по отношению к евреям. Тельниковым указаны многие немаловажные источники к Части I данной книги, использованные нами с благодарностью.
80. Dr. Ernst Herrmann. Geschichte des russischen Staats. Funfter Band: Von der Thronbesteigung der Kaiserin Elisabeth bis zur Feier des FriedensvonKainardsche (1742-1775). Hamburg, 1853, S. 171.
81. Г. Б. Слиозберг. Дореволюционный строй России. Париж, 1933, с. 264.
82. ЕЭ, т. 5, с. 519-520.
83. С. М. Соловьёв, кн. XI, с. 134, 319-322.
84. Там же, с. 383.
85. С. М. Соловьёв*, кн. XIII, с. 112.
86. ЕЭ, т. 7, с. 494.
87. Ю. Гессен*, т. 1, с. 19.
88. Там же, с. 20-21.
89. Ю. Гессен, т. 1, с. 22-27.
90. Там же, с. 32.
91. ЕЭ, т. 15, с. 645.
92. ЕЭ, т. 9, с. 788.
93. Ю. Гессен, т. l, c. 35.
94. S. M. Dubnow, p. 265; Джеймс Паркс. Евреи среди народов: Обзор причин антисемитизма. Париж: YMCA-Press, 1932, с. 154.
95. С. М. Соловьёв, кн. XIV, с. 108.
96. Ю. Гессен, т. 1, с. 30-31, 37, 43.
97. И. М. Бикерман. Россия и русское еврейство // Россия и евреи: Сб. 1 (далее — РиЕ) / Отечественное объединение русских евреев заграницей. Париж: YMCA-Press, 1978, переизд. Берлин: Основа, 1924, с. 85.
98. H. Graetz. Popular History of the Jews. New York: Hebrew Publishing Company, 1919, vol. V, p. 212.
99. Ю. Гессен, т. 1, с. 40, 42.
100. Там же, с. 51, 55.
101. Записка литовского губернатора Фризеля // Ю. Гессен*, т. 1, с. 83.
102. Ю. Гессен, т. 1, с. 68-69.
103. Ю. Гессен, т. 1, с. 103-108.
104. Там же*, с. 47.
105. Там же, с. 56.
106. Там же, с. 57.
107. Ю. Гессен, т. 1, с. 59.
108. ЕЭ, т. 2, с. 731.
109. Ю. Гессен, т. 1, с. 76-77.
110. Там же, с. 76.
111. ЕЭ, т. 13, с. 613.
112. Ю. Гессен, т. 1, с. 72-73.
113. Там же, с. 64.
114. Там же, с. 65.
115. ЕЭ, т. 13, с. 614.
116. ЕЭ*, т. 7, с. 496.
117. Ю. Гессен, т. 1, с. 72.
118. КЕЭ, т. 7, с. 298.
119. Ю. Гессен, т. 1, с. 77.
120. ЕЭ, т. 11, с. 331.
121. Ю. Гессен*, т. 1, с. 77-78.
122. Там же*, с. 78.
123. ЕЭ, т. 11, с. 331.
124. Ю. Гессен, т. 1, с. 79.
125. ЕЭ, т. 7, с. 591-592.
126. ЕЭ, т. 13, с. 939.
127. Бикерман // РиЕ, с. 90.
128. Ю. Гессен, т. l, c. 83.
129. Ю. Гессен, т. 1, с. 86.
130. ЕЭ, т. 12, с. 182.
131. ЕЭ*, т. 2, с. 732.
132. Ю. Гессен*, т. 1, с. 92-93.
133. [Г. Р.] Державин. Соч.: В 9-ти т. / С объяснительными примечаниями Я. Грота. 2-е Академическое изд. СПб., 1864-1883, т. VI, 1876, с. 690-691, 693.
134. Державин, т. VI, с. 691-692.
135. Державин, т. VII, 1878, с. 263.
136. Там же, с. 263-264, 269.
137. Там же, с. 264.
138. Ю. Гессен, т. 1, с. 153.
139. Державин, т. VII, с. 263, 265, 287.
140. Ю. Гессен, т. 1, с. 126-127.
141. Державин, т. VII, с. 267-275.
142. См.: Ю. Гессен, т. 1, с. 129-130; ЕЭ, т. 15, с. 358-359.
143. ЕЭ, т. 11, с. 801; Державин, т. VII, с. 353-355; Ю. Гессен, т. 1, с. 131-132.
144. Державин, т. VII, с. 280-283, 287.
145. Там же, с. 279, 287-291, 326.
146. Там же, с. 288.
147. Дело министерства юстиции, 1800 г., № 251 // Ю. Гессен*, т. 1, с. 133.
148. ЕЭ, т. 15, с. 358.
149. Державин, т. VII, с. 277.
150. Там же, с. 280.
151. ЕЭ, т. 7, с. 112-113.
152. Державин, т. VII, с. 302.
153. Там же, с. 291.
154. Державин, т. VII, с. 292-330.
155. Там же, с. 331.
156. Ю. Гессен*, т. 1, с. 131.
157. Державин, т. VII, с. 289.
158. Державин, т. VI, с. 715-717.
159. ЕЭ, т. 2, с. 733.
160. Державин, т. VI, с. 766-767.
161. Там же, с. 761.
162. Л. Дейч. Роль евреев в русском революционном движении, т. 1, 2-е изд., М.; Л.: ГИЗ, 1925, с. 8.
163. ЕЭ, т. 11, с. 622-623.
164. ЕЭ, т. 1, с. 798.
165. Ю. Гессен*, т. 1, с. 148.
166. Там же, с. 153.
167. Ю. Гессен*, т. 1, с. 139-140, 144-145.
168. Державин, т. VI, с. 762-763.
169. ЕЭ, т. 11, с. 801.
170. Державин, т. VI, с. 763-764.

Za:  http://www.bibula.com/?p=14596